dinsdag 30 augustus 2011

Zo, daar zijn we weer even.
Geen nieuws, is goed nieuws dat is in dit geval ook zeker waar. Sinds mijn laatste bericht is er natuurlijk ontzettend veel gebeurt. Na de allerlaatste chemokuur en het feestje dat daar natuurlijk bijhoort konden we  Nina en Bowie gelukkig maken met het nieuws dat ze een broertje of zusje krijgen.
Ondertussen ben ik 24 weken zwanger en voel me hartstikke goed. Nina is zich al als een moedertje in spe aan het gedragen en Bowie als de grote stoere broer. Hoe snel kan alles veranderen ...
Moesten we eerst bijna wekelijks naar het ziekenhuis en toekijken hoe Nina telkens ziek werd, gaat het nu zo goed met haar en kunnen we gaan genieten.

Het gaat echt heel goed met Nina, langzaam maar zeker knapt ze op.
De laatste weken op school heeft ze het goed gedaan en ze is over naar groep 7.
De vakantie was ook super fijn, we zijn een weekje naar Denemarken geweest en de laatste 2 weken van de zomervakantie naar Frankrijk. Het heerlijke weer en het zwemmen en wandelen hebben er voor gezorgd dat
ze nog meer is opgeknapt. Haar kracht en conditie komen stukje bij beetje terug en dat zie je aan hoe goed ze loopt, ze hoeft steeds minder vaak in de rolstoel en loopt al lange stukken zelf.
En haar haren beginnen weer te groeien. Nina heet nu tijdelijk Pluisje, zo lief!
Toen we terugkwamen van vakantie moest er eigenlijk een nieuwe sonde in, maar onze dappere
meid raapte al haar moed bij elkaar en was er van overtuigt dat ze zelf weer kon gaan eten.
Omdat ze zolang niks gegeten heeft is haar maag gekrompen en kost haar dat best moeite om weer wat vast voedsel naar binnen te werken.
Maar ze doet goed haar best en zoals het er nu uitziet kan het slangetje eruit blijven, weer een stapje verder!

Zeemeermin.

Beachboy.
We zijn er nog niet helemaal, we weten natuurlijk nog niet wat blijvend is en in hoeverre alles helemaal herstelt maar we zijn op de goede weg!
Toch zijn de afgelopen en komende dagen niet fijn. Nina blijft voorlopig onder controle en ze heeft de eerste 2 jaar iedere 3 maanden een mri scan en daarna nog tot 5 jaar ieder half jaar.
En dan word je dus toch weer geconfronteerd met datgene waarvan je langzaam iedere dag een beetje afscheid van hebt genomen en is het genieten weer even voorbij.
Want stel dat.......
Ik heb een rotsvast vertrouwen dat het goed komt, maar toch komt de angst steeds om de hoek kijken.
Ik wil het niet, maar wegdrukken gaat ook niet.
Al die tijd zijn we zo positief geweest en dat gaan we nu ook volhouden.
Donderdag zien we de oncoloog en hopenlijk heeft ze dan de uitslag. Dan kunnen we weer verder gaan met genieten.....want dat kunnen we!!!!