Ik sta stil...

Nina hield van nieuwjaar, van de glitters die erbij horen, de oliebollen en appelbeignets.
De hele avond spelletjes doen en tv kijken...wachten tot het 12 uur word.
En van vuurwerk.....zoveel dat ze vuurwerk op haar eigen begrafenis wilde.
Uiteindelijk hebben we haar de laatste avond dat ze bij ons was een knallend afscheid gegeven.
Vuurwerk associeer ik daarom met Nina's laatste avond bij ons, bij iedere knal vandaag draaide mijn buik om.
Daarom probeer ik nu te denken hoeveel Nina van al die glitters hield, en hoop ik dat ze ergens is waar ze vanavond mee kan geniet.
Mama belooft dat iedere vuurpijl die vanavond de lucht in gaat voor jou
is lieverd!!

Vooruit wil ik niet...en achteruit kan niet.
Het voelt alsof we je in dit jaar achter moeten laten.
Elkaar een gelukkig nieuwjaar wensen....
In 2014 gaan we ons eigen geluk maken.

ik sta stil
op de drempel
einde van het jaar
ik kijk achterom
wil terug
stappen, lopen, rennen
al was de weg zo zwaar

ik sta stil
op de drempel
einde van het jaar
ik kijk vooruit
wil zien
zonlicht, lente, leven
heel even maar

ik sta stil
op de drempel
einde van het jaar
ik kijk omhoog
wil reiken
verloren, verlangend, verbonden
ben jij daar?

ik sta stil
en hoor mijn hart
kloppen zo intens
ik voel
met zekerheid
als nooit tevoren
ik draag jou mee
over iedere grens

©FloortjeAgema

 

Dank je Floortje, voor je gedicht dat mijn gevoel zo prachtig verwoord.

 

 

 

 

Siempre en mi corazón!

De laatste jaren was er een plekje waar we ondanks het zware weer waar we ons in bevonden, even samen tot rust konden komen....en alles voor even konden vergeten.
Spanje, Valencia...even niks. Gewoon een gezin zijn en genieten.
En dat hebben we gedaan, veel mooie herinneringen gemaakt.
Het was ook echt Nina's plekje. Alles nam ze daar in zich op, ze genoot van de warmte, van het eten.
van de cultuur, van de mensen. s Ochtends naar het bakkertje op de hoek, en haar dag was weer perfect.
Zoveel mogelijk vuurwerk afsteken met de Fallas en daarbij een ondeugend koppie trekken.
Wandelen met Ronnie aan het strand en tellen hoe ontelbaar veel plasjes hij deed.
Elke kerk moest van binnen worden bekeken en elke markt die we tegen kwamen konden we niet voorbij lopen. Van s'morgens tot s'avonds laat simpel genieten.
Als ik mijn ogen dicht doe zie ik haar daar zo voor me, aan het strand, zon op haar gezicht en schelpjes eten.
Herinneringen zijn mooi, maar ze doen ook zo'n pijn. Daarom heb ik heel lang gedacht dat ik niet naar dat speciale plekje terug zou kunnen.
Omdat het te veel pijn doet, te confronterend zou zijn, of misschien wel niet meer zo mooi...zonder haar.

Toch vertrek ik morgen...naar Valencia. Niet omdat ik zo graag wil, of omdat ik er klaar voor ben.
Maar omdat toeval niet bestaat.....
Toen we onderweg waren naar Metz stopten we onderweg bij circus Belly Wien om even bij te kletsen.
Saskia vertelde me dat ze nog een paar circussen moesten draaien en dat ze daarna als wintercircus zouden door reizen naar Spanje.
Spanje...dat meen je niet....waar in Spanje?
Valencia....zei Saskia

Als mijn lieve, gekke, stoere mooie meisje het voor elkaar krijgt om een heel circus naar Valencia te sturen en  mij zo'n duidelijk sein geeft....dan kan ik dat niet negeren, toch?
Ik weet niet of en wat ik er hoop te vinden.
En ook weet ik niet hoe ik me er ga voelen.
Maar zoals ik al eerder schreef....we gaan er dwars doorheen.
We zullen zien...en er is tenslotte maar één manier om daar achter te komen!

Spaanse schone in Valenciaanse klederdracht.

De hele stad is versierd met lichten tijdens de Fallas

Knallen...de hele week

Een echt fotomodel, overal en altijd

Nina,s lievelings eten, Tellinas.

Donker of licht?

December...

Een bijzondere maand, waarin we nog eens extra kunnen genieten
van de warmte van het bij elkaar zijn. We toveren onze huizen om
in glinsterende, verlichte paleisjes waar we de hele maand in weg kunnen kruipen.
Om tenslotte de laatste dagen van de maand vooral met elkaar door te brengen.
En proberen stil te staan bij het feit dat, samen zijn, gelukkig zijn,  het enige is wat telt.

Of december is die lange maand, waarop de dagen korter duren en de nachten langer.
Waar het buiten koud en guur is.
Waarin iedereen door rent om dat perfecte moment met elkaar te creëren.
En waar voor anderen de tijd stil lijkt te staan.
Want wat doet het er toe als je niet echt samen kunt zijn.

Van veel mensen heb ik al steun mogen ontvangen deze week, en ja voor ons is het deze
maand  moeilijker dan andere dagen.
We hebben besloten om deze maand op onze eigen manier door te komen, vechten.....er door heen gaan.
En stil staan bij de mooie momenten.  Geen kille koude maand met alleen verdriet.
Wel een huis met warmte, want de warmte zit gelukkig nog steeds in ons.
Maar zonder kerstboom en pracht en praal.
Dat was een ding van Nina en mij...nu even niet dus.

De eerste hobbel in de december maand was Sinterklaas. Hier konden we even omheen sluipen.
Omdat Bowie niet meer gelooft en Mick nog net te klein is.
Bowie gaf wel aan dat hij het fijn vond om een leuke avond samen te hebben.
Een lieve vriendin had eerder in de week wat cadeautjes en gedichten af te geven.
Op het laatste moment ben ik nog snel naar de winkel gegaan om ook iets voor Bowie te halen. een gezelschapsspel om de avond door te komen.
Dankzij een ietwat "fout" uitgevallen cadeautje en een avondvullend spel, hebben we onverwacht een
fijne avond gehad.
En ik kon alleen maar denken, wat zou Nina ook gelachen hebben en van de avond hebben genoten.
Ondanks het onmogelijke gemis dus toch een positieve gedachte.

Dit weekend was ook niet makkelijk, gisteren stond er een bijeenkomst voor ouders van een overleden kind
op de agenda. Georganiseerd door het Vokk.
Dit was voor ons de eerste keer, en misschien best snel na |Nina,s overlijden.
Maar ik kon niet wachten om te ervaren hoe het zou zijn om mensen te ontmoeten die meteen begrijpen wat je bedoelt.
Nog steeds krijg ik overweldigend veel steun van veel lieve mensen, waar ik ook heel erg veel aan heb.
En ik snap dat jullie het niet begrijpen hoe het voelt om een kind te verliezen, want dat doe ik zelf ook nog steeds niet.
Maar het voelde goed om even onder mensen te zijn die voelen wat ik voel.
Je hoeft niets uit te leggen en door de verbondenheid die er is ontstaan er al snel contacten
en goede gesprekken.
Het was even gewoon jezelf zijn in een rustgevende , mooie omgeving.
Wat ik ervan heb geleerd is dat je vooral moet rouwen op de manier die bij jou past en dat alles goed is.
Dankjewel Vokk, jullie doen ontzettend veel goed werk.

Vandaag 8 december is het wereld lichtjes dag, over de hele wereld worden er om 7 uur kaarsjes
aangestoken voor overleden kinderen.
Wij zijn uitgenodigd in de Cenakelkerk te Heiliglandstichting, we zullen dus heel erg dicht bij Nina zijn.
Als we vanavond een kaarsje voor haar aansteken, zullen onze gedachtes ook bij alle andere sterretjes,
elfjes en engelen zijn die ons veel te vroeg hebben moeten verlaten.

Zo....dit is raak!

Laatst kwam het nieuwe nummer van Marco Borsato voorbij dat hij met zijn dochter
zingt. "Samen voor altijd".
Mooi, maar pijnlijk omdat het voor ons voor altijd nooit meer samen zal zijn.
Hoever liggen Samen en Verlies uit elkaar.
Mooi, en heel erg raak...

Verlies 
Marco Borsato

Ze zeggen dat de tijd je wonden heelt, 
maar ik voel elke dag dezelfde pijn;
waarom werd je bij me weggehaald,
waarom mocht je niet gewoon dicht bij me zijn?
Nog steeds dezelfde leegte in mijn hart,
nog steeds dezelfde handen op mijn keel,
boos op de God die jou niet wilde helpen,
boos op een wereld die niet stoppen wil.

Ik zie nog steeds de tranen in je ogen
die je het liefst verborgen hield voor mij.
Hoe klein je was je wilde mij al sparen,
je hield je groot en je verbeet de pijn.
Ik wilde elke dag wel met je ruilen,
ik wens nog elke dag dat ik het was.
Jou te zien lijden en niet kunnen helpen,
die onmacht sloopt me nu nog elke dag.

En niemand vertelt mij wat de reden is
dat alles zo verandert.
Ineens is alles anders.
Het was toch goed zoals het was,
jij deed toch niemand kwaad?
Ik begrijp het niet…

Ik heb geschreeuwd tot ik geen stem meer had,
mezelf gepijnigd tot ik niets meer voelde.
De cirkel keer op keer weer rondgegaan
totdat ik zelf niet eens meer wist waar ik op doelde.
Ik heb gepiekerd tot het ochtend was,
alle beslissingen die ik ooit nam,
alle vragen die ik had gesteld,
gewacht op antwoord dat van niemand kwam.

En niemand vertelt je hoe je verder moet
als alles wat je lief is
opeens voor altijd weg is.
Eén moment is alles goed
en dan vertelt een stem je dat het ophoudt.

Nee, niemand vertelt mij wat de reden is
dat alles zo verandert.
Ineens is alles anders.
Het was toch goed zoals het was,
wij deden niemand kwaad, toch?
Ik begrijp het niet…

Ik stap m’n bed uit en begin de dag,
ik zie de zon maar ‘k voel haar warmte niet.
Ik dwing mijzelf de woorden te herhalen
die je me zei vlak voor je ons verliet.
Je keek me even heel diep in mijn ogen,
je pakte me heel stevig vast:
“Wees niet boos om wat er niet meer is, pap,
maar wees dankbaar voor hetgene dat er was.”

Op mijn laatste blog herinnerde iemand mij er terecht aan dat haar dood zinloos
was.....maar haar leven zeker niet...die gedachte ga ik proberen vast te houden.
Dankjewel Petra! X

Vragen...

You never said I'm leaving
You never said goodbye
You were gone befor we knew it
and only God knew why,

A million times I needed you
A million times I cried
if love alone could have saved you
you never would have died

In life I loved you dearly
In death I love you still
In our hearts I hold a place
that only you can fill

Read more about You never said im leaving - Poem by Amiiee by members.poemofquotes.com

                                                 5 maanden zonder jou....
You never said I'm leaving
You never said goodbye
You were gone befor we knew it
and only God knew why,

A million times I needed you
A million times I cried
if love alone could have saved you
you never would have died

In life I loved you dearly
In death I love you still
In our hearts I hold a place
that only you can fill

Read more about You never said im leaving - Poem by Amiiee by members.poemofquotes.com

You never said I'm leaving
You never said goodbye
You were gone befor we knew it
and only God knew why,

A million times I needed you
A million times I cried
if love alone could have saved you
you never would have died

In life I loved you dearly
In death I love you still
In our hearts I hold a place
that only you can fill

Read more about You never said im leaving - Poem by Amiiee by members.poemofquotes.com

                                                           You never said I'm leaving

You never said goodbye.

You were gone before I knew it,

And i don't know why.

A million times I needed you,

A million times I cried.

If love alone could have saved you,

You never would have died.

In life I loved you dearly,

In death I love you still.

In my heart you hold a place,

That only you could fill.

 

 

Mick word binnenkort 2 jaar. En zo gedraagt hij zich ook, als een eigenwijze peuter.

Wat zou Nina van hem genoten hebben van zijn gebrabbel, grappige stunts en koppige

buien.Ze had hem eindeloos geknuffeld en bemoederd. elk stapje in zijn ontwikkeling

zou ze eerder hebben gezien dan ik.

Ze zou ook zichzelf hebben gezien want Mick lijkt niet alleen qua uiterlijk op haar maar

 hij vertoond ook verdacht veel karaktertrekjes van Nina.

 

Zijn grote zus....moeilijk om daarover na te denken. Hij zal voor altijd een grotere zus hebben,

alleen leert hij haar nooit kennen. Alleen maar door de verhalen die wij hem vertellen.

Ondanks dat ze samen zo weinig tijd hebben gehad weet ik dat ze ook in zijn hart zit.

Alles wat hij van Nina ziet, een foto die voorbij komt, als hij iets van haar spulletjes vind,

als hij naar de sterren kijkt. Bij alles zegt hij heel zacht en lief...oh Nina!

Wat weet hij...wat voelt hij?

Met Bowie gaat dat makkelijker, met hem kan je praten.

Ik weet wat er in hem omgaat. Hij doet het nog steeds erg goed.

Je merkt bij hem de laatste weken wel dat het nu ook tot hem doordringt dat Nina

er echt niet meer is. Vlak na haar overlijden vond hij het best wel fijn om "alleen"

bij ons te zijn, plotseling kreeg hij weer alle aandacht.

Nu voelt hij zich vaak eenzaam. We waren pas lekker met zijn allen thuis,

een fijne avond met zijn allen dacht ik...totdat hij zomaar uit het niets zegt, ik zou wel een broertje of een zusje van mijn leeftijd willen dan ben ik niet zo alleen.

Hij herinnert zich weer hoe mooie en fijn het was met Nina erbij.

 

Wat zal Mick zich straks van haar herinneren? Hij zal straks met vragen komen,

en dat is ook goed.

 Maar wat moet ik antwoorden op de vraag waarom ze dood is...

Hoe leg ik hem uit hoe zinloos haar dood was...

 

 

 

 

 

 

Zonder jou voel ik me als een....

Bij ons nieuwe leven horen ook nieuwe rituelen.
Rituelen die te maken hebben met of in het teken staan van de dood.
Ze zijn ontstaan om stil te staan bij het verlies van iemand die je dierbaar is.
Ze zorgen ervoor dat je weer even stil staat bij degene die je mist.

Allerzielen 2 november, voor ons de eerste keer dat we deelnemen aan iets wat
nu bij ons hoort.
De paden op de begraafplaats waren vol gehangen met lampjes, bij binnenkomst
stonden er vuurkorven.
Er was een ruimte om samen te zijn en om een kaarsje aan te steken.
Wat brengt het aansteken van een simpel kaarsje dan veel los, ik erken dat jij er niet meer bent
door het aansteken van een kaarsje voor jou.
Meteen begrijp ik de zin van Allerzielen,  stil staan bij wat niet meer is.

Niet dat ik dat nu nodig heb een moment om jou te herdenken...jij bent in mij...altijd...in mijn hart en in mijn hoofd.
Daar waar ik je ook het liefste heb, dicht bij mij waar ik je kan voelen.
Maar voor nu is het even te veel, mijn hoofd is te vol.
Vol met gedachtes en herinneringen zodat ik niet eens meer kan voelen
wat ik voel.
Het stormt in me
Het maakt me moe..en verdrietig, mijn lijf doet pijn.
Het kost moeite om alles weer rustig te krijgen daarboven, er komt alleen
maar meer bij.
Wat zou ik graag alles weer op een rijtje krijgen, zodat ik weer rustig kan denken
en rustig kan zijn.
Ik doe mijn best, en ik weet dat het tijd kost en nee... ik wil niet aan mijn verdriet voor bij gaan.
Maar wat wil ik graag weer rustig aan je denken en je weer voelen....en weer
een klein beetje mezelf zijn.

Gisteren kwam ik een boekje tegen, Nina heeft dat vorig jaar voor me gemaakt,
een knutselvriendenboekje voor jou en je moeder.
Het is een soort vriendenboekje waarin ze allerlei dingen moest invullen over ons.
Een vraag die ze moest beantwoorden was, Lieve Mama zonder jou voel ik me als een?
Ze kon kiezen tussen verschillende antwoorden of zelf iets schrijven.
Wat ze geschreven heeft maakte me toen aan het huilen, en nog steeds als ik het lees.
Maar wat me gisteren nog meer raakte was de datum waarop ze het geschreven heeft.

Lieve Nina, alles zou ik geven om weer naar deze dag terug te kunnen gaan.
Want zonder jou voel ik me....leeg, alleen en verloren.

XXX

Lieve mama zonder jou voel ik me als...een tijger zonder strepen

Zondagochtend..

Follow">http://www.bloglovin.com/blog/11123243/?claim=vxrjvxag3xa">Follow my blog with Bloglovin


Vandaag 4 maanden zonder jou...


Ons leven, mijn leven is nog steeds verre van wat het ooit was.
Geen houvast, vechten, overleven en soms maar gewoon doen.
Een ding begint een vaste vorm aan te nemen.
Elk weekend gaan we met zijn viertjes naar jou toe.
In het begin was het moeilijk, niet voor mij en Bas,
maar Bowie had het er erg moeilijk mee om naar jou toe te gaan.
Niet omdat hij niet bij je wilde zijn, maar ik denk dat voor Bowie
daar tekens het besef kwam dat je er echt niet meer bent.
De laatste weken verandert dat, hij gaat graag mee en is ook altijd blij als
we geweest zijn.
Voor Mick is het natuurlijk anders, hij gaat gewoon met ons mee. Voor hem is er nog geen echt besef.
Het ontroert me altijd wel, als we weggaan begint hij uit zichzelf te zwaaien en kushandjes te geven.
Laatst liepen we een keer zo weg en toen rende hij nog terug om even te zwaaien.
Het is nu precies zoals ik het gedacht had toen we dit plekje voor je uitzochten...zo
ver bij ons vandaan.
Vaak gaat Sennah mee, we wandelen eerst in de bossen, we ontdekken nieuwe
plekjes en dingen om te doen.
Als we dan naar jou gaan gaat het als vanzelf.
We zitten daar de jongens spelen wat, het voelt niet als iets wat moet.
Maar gewoon heel fijn om te doen, om weer allemaal samen te zijn.
Zo worden de zondagen langzaam toch fijne dagen, want jij bent er altijd bij.
Alleen een moment is zo moeilijk..de zondag ochtend...altijd samen met zijn
vijven in bed.
Dat ene moment in een week, waarop ik me eventjes de allerrijkste in de hele wereld
voelde.
Wat zal ik dat voor altijd missen.....

En de tijgertjes passen op Nina

Kanjerketting

Bij het afscheid van Nina is er gecollecteerd voor de Kanjerketting.
We hebben haar zelf het goede doel laten kiezen, ze was meteen heel zeker, het moest de Kanjerketting worden. Iedere kraal die Nina kreeg tijdens de behandelingen
was er één teveel. Maar wat was ze trots op haar ketting, elke kraal werd bijgehouden en aan haar ketting geregen.
Het verteld haar hele, ongelofelijke verhaal.....vanaf de eerste opname, tot de kraal die aangaf dat ze kraal was met de behandelingen...de start van de nieuwe behandelingen en uiteindelijk de allerlaatse
kraal.

Ongeveer 2 maanden geleden hebben we een eindgesprek gehad in het UMC St Radboud met Nina's behandeld artsen.
Het was een moeilijk emotioneel gesprek, terwijl het zo fijn was om iedereen die zo hard met ons gevochten heeft weer te zien. Aan het einde van het gesprek kregen we van Dr Gidding een doosje met 2 kralen overhandigt.
Als een kind overleden is kun je kiezen tussen een vlinderkraal of een hartjeskraal.
Die keus was voor ons makkelijk gemaakt, het moest natuurlijk een hartje worden.
Nina was dol op harten, op de betekenis ervan. Ze omringde zich op allerlei manieren met harten.
Ze heeft heel erg veel harten geraakt....en ze zal voor altijd in onze harten blijven.
Dat weet ik zeker!
De keuze voor de kraal was dus makkelijk, de laatste kraal aan de ketting rijgen...niet.
Hij ligt nog steeds mooi te zijn in het doosje, het voelt als een bevestiging als ik de kraal eraan zou rijgen.
De bevestiging van het einde....iets wat ik nog steeds niet kan..of misschien wel niet wil...geloven.

Er is een ongelofelijk goed bedrag gedoneerd voor de Kanjerketting, bijna 1500 euro.
Dat stelt ons in staat om namens Nina voor 3 jaar een kraal doneren, het zal duidelijk zijn welke kraal dat is geworden .
Dat Nina goed heeft gekozen stond voor ons al vast maar werd voor mij nog eens duidelijk tijdens de afhandeling voor de adoptie van de kraal.
De kraal van onze keuze was al "bezet", ik heb aangegeven dat het hartje veel voor ons betekende en of ze mee konden denken aan een oplossing.
Ik kreeg al snel een bericht terug, er was overlegd en ze vonden dat Nina toch bij de hartjeskraal vermeld most worden.

Er zijn zoveel goede doelen die steun kunnen gebruiken, financieel of in een andere vorm.
Ik kan jullie verzekeren dat elk goed doel veel kan beteken voor kinderen met kanker.
Ik ken de verhalen van geld dat aan de strijkstok blijft hangen, maar voordat je dat als excuus gebruikt om dan maar niks te geven...vraag jezelf dan af wat er gebeurd als niemand niks meer geeft of steunt.
En sta je niet meer achter een doel omdat het even slecht in de publiciteit komt...dan zijn er nog genoeg andere, kleinere organisaties die jullie hulp goed kunnen gebruik.
Wij blijven in elk geval actief zoveel mogelijk doelen ondersteunen, Bas heeft zijn zakelijke relaties
gevraagd om geld over te maken naar Kika. Hier is ook goed gehoor aan gegeven, er is in totaal voor
3500 euro overgemaakt.
Bowie heeft het ambassadeursschap voor Stichting Opkikker van Nina overgenomen.
Hij vind het ook bijzonder en fijn om iets te kunnen beteken. Hij helpt nu mee om loten te verkopen.

Namens Nina, Bedankt! X

Herfst

De laatste 3 maanden was er de behoefte om in de herfstvakantie nog wat zon mee te pikken, voordat we aan de lange donkere wintermaanden zouden gaan beginnen.
Hoe dichterbij de herfstvakantie kwam, hoe meer ik begon te twijfelen.
De vakantiebestemming zou meest waarschijnlijk Spanje worden, niet te ver weg en met een
beetje geluk nog mooi weer.
Maar, kon ik Spanje al aan, en een week is kort. Het was een rommelig plan in mijn hoofd geworden.
Weg plan, tijd voor een nieuw plan dus. Van het nieuwe idee werd Bowie erg blij  en mij gaf het ook een stukje rust.
Gewoon lekker makkelijk, dichtbij een weekje naar Centerparcs in America.
Heerlijk voor de jongens, relaxt voor mij en Bas kan makkelijk eventjes voor een paar uur gaan werken als dat nodig is.

Vanaf Nina's overlijden lijkt het alsof er een sluier over ons leven ligt.....alsof er een dikke deken over ons heen ligt. Die deken bied ons veiligheid en warmte, een lekker donker holletje wat de waarheid, de pijn en het verdriet even bij ons weg houd.
Maar hoe graag ik het ook zou willen, ik kan me niet de hele tijd verschuilen onder mijn deken.
Ik kan het me niet permitteren, ik ben ook nog mama van twee lieve jongens die me nodig hebben.
En die recht hebben op een fijne tijd, en ik moet met hen ook nieuwe mooie herinneringen maken.

Daarom schud ik mijn lekkere deken deze week dus van me af, en hebben we pret.
Maar zie ik dus ook weer de waarheid, en die doet pijn. We waren hier een paar keer met Nina
en Bowie samen.
Ik zie haar hier staan als een klein meisje van vier, blonde haren met twee staartjes, groen joggingbroekje (want je bent tenslotte op centerparcs) en roze shirtje,
En tegelijkertijd realiseer ik me dat ik heel veel van die tijd eigenlijk niet meer weet.
dat je dingen dus schijnbaar gewoon vergeet.
Het maakt me bang...wat zou ik dadelijk nog meer vergeten.

Terwijl we hier zijn slaat het weer om, het word nu echt herfst, de blaadjes vallen.
Het word kouder, een lange donkere tijd komt eraan.
Heerlijk weer om nog even weg te kruipen onder een lekkere warme deken.

Samen.

Zo heel af en toe lijken we zomaar op een "normaal" gezin.
En met normaal bedoel ik een deze context, een gezin dat met samen met elkaar, dingen
onderneemt en daar plezier aan beleeft.
Maar echt samen zal het nooit meer zijn voor mijn gevoel, Nina zal voor altijd ontbreken.
En dat is dus niet normaal!!
Plezier hebben kunnen we gelukkig nog wel met de jongens, en ook met zijn tweetjes.
Afgelopen weekend waren de jongens bij opa en oma, ze hebben een leuke dag gehad
in Kernies Wunderland in Kalkar en zondag lekker samen met opa en oma wandelen.
Bas en ik hadden ook een fijn weekend, tijd om rustig samen te zijn.
Lekker ergens een hapje eten, wat klusjes doen die zijn blijven liggen.
Afgelopen zondag hadden we een afspraak met de verpleegkundige van de Kinderthuiszorg.
We wilden ze heel erg graag nog eens bedanken voor de liefdevolle manier waarop ze voor Nina en ons hebben gezorgd.
En het voelde voor ons niet echt als af, op het moment dat Nina overlijd stopt ook de zorg en zie je elkaar in principe niet meer.
Dus de laatste keer dat we samen waren zou het moment kort na Nina's overlijden zijn, ik zie ons nog staan bij haar.
We hebben haar allemaal samen voor de laatste keer verzorgd, gewassen en aangekleed, een mooi, intiem en liefdevol moment....maar niet het juiste moment om afscheid te nemen van elkaar.
Daarom was het heel erg fijn maar ook emotioneel om elkaar weer te zien, ze hebben zoveel met ons gedeeld.
Natuurlijk werd er eindeloos over Nina gepraat, de grapjes die ze maakte.
Hoe alles gelopen is, hoe sterk ze was, hoe we haar allemaal missen.
Omdat zij voor Nina zorgden, konden wij voor Nina zorgen..als een papa en mama.

Als de laatste dagen komen...wil je dan bij ons blijven?
Als de laatste dagen komen...wil jij vreemde dan een
veilige vertrouwde vreemde voor ons zijn?
Als de laatste dagen komen...wil jij dan omzien naar wie ons dierbaar is?
Als de laatste dagen komen... wil jij dan zijn als een schuilplaats waar
we thuis kunnen zijn?
Als de laatste dagen komen...wil jij dan blijven als de onmacht toeslaat?
Als de laatste dagen daar zijn...wil je ons zien in onze waarden en ons waarderen?


Morgen al weer 3 maanden zonder jou lieve Nina Ballerina.
Ik ben niet alleen jou kwijt, maar ook mezelf..

Kermis

Kermis 2013...
De jongens hebben genoten, elke dag.
Mick blijkt ook een echte kermisfan te zijn.
De draaimolen vind hij leuk, maar hij is niet weg te slaan uit de Cake Walk.
Ik ben ook een paar keer op de kermis geweest om met de jongens te genieten.
Samen naar de kermis, het hoort erbij.
Dit jaar wel met een dubbel gevoel.
Vorig jaar was Nina ook elke dag op de kermis, wat was ze gelukkig toen...stralend.
Maar Nina was er nu ook...overal waar de CakeWalk gaat....is zei erbij...

 

 

Vanaf vandaag leef jij in mij

Het samenzijn met Nina's klas afgelopen vrijdag is een fijne warme avond geworden. Er waren door een paar lieve , creatieve ouders voorbereidingen getroffen om samen met de klas iets voor ons en voor Nina te maken.
Er is van koper een perfecte kopie gemaakt van de Kameleon die de school siert. Daarna is hij door elk kind uit de klas een stukje met mozaïek ingelegd.
Het eindresultaat is prachtig geworden, ons eigen Kameleonnetje.
De eerste plek van dit mooie kunstwerk word de school, bij Nina's gedenkplekje.
Daarna word het een gedeelde plek voor Nina en ons.
Volgende week gaan we samen met Marieke, zij is de beheerster van de begraafplaats, bekijken hoe we Nina's graf vorm gaan geven.
We hebben daar al wel wat ideeën over maar we zullen samen gaan kijken wat wel of niet kan.
Wat ik wel zeker weet is dat de invulling van Nina's graf geen vast inhoud krijgt.
Er zullen veel bloemen op komen maar geen vaste grafsteen.
Ik weet dat Nina in mijn gedachten mee zal groeien, ik zal niet altijd aan haar blijven denken als een
elf jarig meisje. Daarom kan voor mijn gevoel haar graf er ook niet voor altijd hetzelfde uit blijven zien.
Daarom zal de Kameleon dus een tijdje bij ons mogen zijn en een tijdje Nina's graf mogen sieren.

De jongens waren afgelopen weekend logeren, een mooie gelegenheid voor Bas en mij om er even tussenuit te gaan. Met zijn tweetjes thuis het weekend doorbrengen voelde een beetje raar, en omdat we besloten hebben om niet bij de pakken neer te gaan zitten en verdriet niet ons leven te laten beheersen, leek een weekendje weg een logische keuze.
Het werd Antwerpen, alle ingrediënten waren er, en we hebben een heerlijk weekend gehad.
En toen kwamen we weer thuis.............
We doen zo hard ons best...maar wat is het moeilijk.

Dit lied van Rob de Nijs kwam ik tegen het raakte me ontzettend, dit beschrijft mijn gevoel...want
lieve Nina...jij woont in mij...voor altijd

Rob De Nijs - Vanaf Vandaag

Vandaag begraaf ik jou in mij
Niet in de aarde, niet in die kist
Niet bij die bomen in de ochtendmist
Daar ben jij niet, jij bent veilig in mij.

Vandaag begraaf ik jou in mij
Niet bij die steen daar in die lange rij
Al die oude namen, daar hoor jij niet bij
Nee vandaag begraaf ik jou in mij.

Dan kan ik met je praten en antwoord geven
Dan blijf jij leven in mijn leven
Hier neem m'n ogen en kijkt met mij
Neem m'n voeten en loop met mij
We gaan naar huis nu wij allebei
Vanaf vandaag leef jij in mij.

Vandaag begraaf ik jou in mij
'k zal je niet zoeken waar jij niet bent
Blijf maar bij ons hier, waar je iedereen kent
Jouw plaats aan tafel hou ik voor je vrij.

We zullen lachen en weer plannen maken
'k zal met je slapen en met jou ontwaken
Hier neem m'n mond en lach met mij
Neem mijn handen en voel met mij
Wat je nog doen wou doe ik erbij
Vanaf vandaag leef jij in mij.

Haal weg dat kruis en al die witte bloemen
Verscheur die krant waarin ze jouw naam noemen
Hier neem mijn ogen en kijk met mij
Neem m'n hart en leef met mij
Want jouw dood is nu voorbij, vanaf vandaag leef jij in mij

'K zal 2 levens leven met jou in mij.

Happy....

Als ik de weerberichten mag geloven is na vandaag de zomer echt voorbij,
Weer iets om los te laten...onze laatste zomer samen. Herfst, winter wat zal het koud zijn. Vanaf nu moeten we alle seizoenen meemaken ...zonder jou.

Deze week zijn Bas en ik ontzettend blij verrast.
Heel bijzonder, ik denk dat het voor iedereen die wat voor ons zou willen doen bijna onmogelijk is om wat te bedenken. Want waar zouden we nu nog blij van kunnen worden.
Als ik zelf daarover na zou denken dan zou ik niet verder komen dan...om Bowie en Mick te zien genieten  zij gelukkig zijn ben ik het ook.
Ik vind nog steeds heel veel dingen mooi en fijn, maar nu anders niet meer zoals voorheen.

Woensdag was Eefje bij ons op bezoek, ze heeft op de begrafenis het prachtige lied voor Nina gezongen.
Tussen het moment dat we het lied voor het eerst hoorden en Eefje vroegen of ze het voor ons wou zingen zat heel erg weinig tijd. We hebben haar een keer gesproken en gezien tijdens de uitvaart.
Wat ze voor ons gedaan heeft was zo bijzonder dat we daarover graag eens met haar wilden
napraten.
Tijdens dat gesprek vertelde Eefje ons dat ze ook schilderde en allang aan een doek bezig was.
Ze heeft ook de actie van Opkikker op school gesteund en daarna is ze mijn blog gaan volgen.
Ze was daardoor erg geraakt en wilde graag wat doen, dat is een understatement....woensdag kregen we van haar een prachtig geschenk,
Een doek van één bij anderhalve meter met daarop een portret van Nina en mij...
Ontzettend mooi, en waardevol bijna net zo mooi als de gedachte erachter.
Dat het schijnbaar mogelijk is dat je iemand die je niet kent zo kunt raken dat er zoiets moois uit voort komt.

Vanavond staat ons ook weer een fijn moment te wachten, we zien Nina's klas weer.
Nina heeft een perfect moment gekozen om te gaan, nog een dag was iedereen bij elkaar om
op school afscheid te nemen van haar.
Maar dat betekent wel dat groep 8 eigenlijk geen echt afscheid heeft genomen van groep 8.
Daarom komen we vanavond bij elkaar, ongetwijfeld zal Nina daar ook bij aanwezig zijn.
In verhalen en in onze harten. Veel kinderen ben ik ondertussen al wel ergens tegen gekomen, veel ook niet. Hetzelfde geld voor hun ouders, die komen aan het eind van de avond ook allemaal.
Fijn om de hele groep weer bij elkaar te hebben, want wat bijzonder zijn ze!

Dit -IS- |Nina's klas, en daarom vind ik het zo fijn dat ik vanavond weer bij ze mag zijn....

Alleen in het donker

                                      I close my eyes
                       And imagine you're here


Gewoon even net doen alsof je er nog bent, dat maakt het soms makkelijker.
Het is een vlucht, voor eventjes. De waarheid is sneller en haalt me in, en dan is er weer pijn.
Naast de pijn die er altijd is zijn er ook mooie momenten. Vorige week ging ik  s avonds met een vriendin naar jou.
Ik kan  altijd goed met haar praten, tijdens een gesprek zet me aan het denken en daardoor vallen dingen op hun plaats.
Dat is fijn want het is soms een chaos in mijn hoofd.
We praten ook veel en graag over jou, hoe het was met jou en hoe het nu is zonder jou.
We raken ook niet snel uitgepraat, zo gebeurde het dat het opeens donker was geworden echt pikkedonker.
Ik maakte me altijd wel zorgen over jou, zo alleen daar in het donker.
Overdag is het een mooi plekje...maar gelukkig weet ik nu dat het s'nachts ook heel bijzonder is bij jou.
Niet eng of kil, maar lief en sereen. De lampjes branden bij je je hoort de beestjes en de wind door de bomen.
Toen we weer terug liepen naar de auto door het bos waren we trouwens niet meer zo stoer!!!

Ik heb nog iets gedaan waarvan ik dacht dat ik niet durfde....ik heb in een luchtballon gevaren!
Michelle nodigde me uit, zij had al heel lang als wens om in een ballon te varen en ze
wilde graag dat ik meeging.
Omdat ik het zo bijzonder vond dat ze dat wilde en omdat ik plotseling overal luchtballonnen
dicht bij mij in de buurt zag, zelfs één die bijna op de begraafplaats lande, heb ik ja gezegd.
Ik heb er geen spijt van gehad, het was een bijzondere ervaring.

Een luchtballon die bijna naast Nina land

Miss you....

Vandaag al 2 maanden zonder jou, het lijkt een eeuwigheid....ik hoop met heel mijn hart dat je gelukkig bent......daar waar je nu bent....tot in de eeuwigheid.

2 Maanden geleden stopte jij met ademen, toen werd het stil, stil in huis stil in mijn hart.
Even ging ik door in een roes, op de adrenaline die ik nog in me had.
Het was vakantie, je ging wel vaker weg, was overal en nergens.
Voor mij begon op het moment dat de school begon, ook het besef te komen dat je niet meer terugkwam, echt weg, voor altijd.
En toen kwam het verdriet.
Soms kort, soms lang,
Soms omdat ik je foto zie of omdat er een mooie herinnering voorbij komt.
Soms ook zomaar, onverwacht.
Het is ook niet erg om te huilen, het zijn allemaal tranen...voor jou. Die kunnen er niet genoeg stromen.
Hoe het voelt om jou te missen is niet te beschrijven, geen woord dat ik ken wat kan omschrijven wat ik voel. Het is een rauwe, scherpe, venijnige, pijn in mijn gevoel, in mijn hart.
Het is ook niet eens zo zeer het missen wat pijn doet, als eerder het constante verlangen naar jou.
Je bent mijn verslaving.
Het is ook eenzaam, ik mis jou op mijn eigen manier. Iedereen mist jou op zijn eigen manier dat maakt het moeilijk om te delen en daarom voelt het zo eenzaam.
Ik weet dat nu dat ik zonder jou kan, de wereld draait door, wij gaan door, ik adem door.
Ik weet dat ik kan....maar ik wil niet zonder jou.
Nina, nu is het genoeg geweest...kom terug!!
Ik mis je....
X

Zomer...

Het zomert maar door, wat had jij genoten van het mooie weer.
Een lange eindeloze zomer....een eindeloos lange zomer...zonder jou.

Met jou dood zijn er ook veel veranderingen gekomen in ons leven.
Grote veranderingen, opeens gaat ons leven een andere kant op.
Veranderingen zijn zwaar, het moeilijke ervan is het accepteren van
datgene wat nu anders is. Het was namelijk perfect zoals het was, ik hield
van ons leven, van mijn leven.
Ondanks jou ziekte was het goed,  zelfs meer dan dat.
Daarom is deze grote verandering ook zo moeilijk om te accepteren
omdat het heel dubbel is. Ik voel me schuldig over de gedachte en
tegelijkertijd weet ik dat ik dat niet hoef.
Mijn leven is nu ontzettend zwaar, en in mijn beleving niet meer
zo mooi en verre van perfect.
Maar na jou dood wel een stukje makkelijker.....
Ik durf het bijna niet te zeggen, maar ik weet dat iedereen begrijpt wat ik bedoel..
Ik heb mijn vrijheid terug....
Natuurlijk zorg ik nog, voor Bowie, voor Mick.
Mick is makkelijk, ik kan gaan en staan waar ik wil, hij gaat mee en vind alles leuk.
Bowie doet me versteld staan, zo zelfstandig als hij is, en misschien al wel heel lang was alleen heb ik het niet gezien.
Ik hoef niet meer mee naar school, dat regelt hij zelf allemaal, zo gebeurt het dus dat ik voor
niks aan het schoolplein sta, hij is allang naar huis.
Fijn al die nieuw verworven vrijheid...maar nog veel liever had ik voor jou gezorgd.
Eindeloos lang
HVJ