Eerste keren....
Jouw dood heeft ons leven veranderd, op veel manieren....voor altijd.
We proberen recht op te blijven staan na jou dood, het weer naar de toekomst kijken alles is zo moeilijk.
We gaan door...maar zeker in het eerste jaar na jou dood worden we gedwongen om te stoppen bij alle eerste keren.
We moeten zonder jou alles opnieuw uitvinden dus zelfs de simpelste dingen zijn een eerste keer.
Morgen staan we voor een hele moeilijke...jouw lieve broer is jarig.
Vanmorgen werd hij wakker en het eerste wat hij zei was...Mam geniet er nog maar van, vanaf morgen ben ik een tiener.
Natuurlijk is hij blij, morgen is zijn bijzondere dag, 10 een mooie leeftijd, visite, cadeautjes.
Maar ook zijn eerste verjaardag zonder jou. Er valt niets te vieren....zo voelt het...maar toch gaan we ons best doen voor Bowie en voor ons zelf, één keer moeten we er door heen.
Het makkelijkste is om te proberen om de knop even om te zetten...net doen alsof het er niet is.
Twee weken geleden vroeg een vriendin...zo waarmee kan ik je helpen, hoe gaan we Bowie's verjaardag vieren.
Tot dat moment wilde ik er niet over nadenken, zij heeft me een beetje over een drempel geduwd en helpt me morgen met wat praktische dingen. Fijn om zulke mensen op je heen te hebben.
Zo dadelijk de kamer versieren, slingers en ballonnen zo doen we dat altijd...
Traditie....ontbijt op bed...de jarige word toegezongen door ons allemaal...morgenvroeg zullen alleen
Bas en ik zingen.
Daarna verstoppen we de cadeautjes en de jarige gaat zoeken terwijl wij warm of koud roepen...
gaan we het morgen weer zo doen of ontstaat er een nieuwe traditie.
We zullen zien...morgen, nu nog even niet aan denken. Soms moet je dingen gewoon laten gebeuren.
Het lied wat ik gekozen heb voor de begrafenis van Nina is van Vonder en Bloom en heet Last Thing.
Het past bij Nina's verhaal en het gaat ook over ons nu Nina niet meer bij ons is.
Dat we ons leven opnieuw moeten uitvinden, dat het een andere richting krijgt en uiteindelijk hopenlijk een leven met een happy end.
We moeten nieuwe dromen maken en heel veel nieuwe dingen uitvinden..........
Does God make Mistakes?
De laatste weken lees ik veel boeken over rouw en verlies...voor herkenning....en om dingen te kunnen begrijpen...wat staat ons nog te wachten.
Veel boeken behandelen de dood van een geliefde, van ouders of van babytjes.
Weinig is te vinden over het verlies van een kind.
Wat me duidelijk is geworden is dat iedereen op een andere manier rouwt, ik herken dan ook niet veel in wat ik tegenkom.
Vaak lees ik en hoor ik..verdriet slijt...tijd heelt alle wonden, dat zal ook wel..
Maar ook dat het verdriet en gemis steeds groter word, dat herken ik ook.
Na Nina's begrafenis krabbelde ik weer op en ging het een tijdje goed, alsof je in een roes zat, ontkenning dus begrijp ik nu.
Nu zit het verdriet dieper en doet het meer pijn,het is niet zo dat ik wil dat het proces snel verloopt maar ik probeer het alleen te begrijpen.
Wat ik wel fijn en mooi vind om te zien is dat we durven door te gaan, en dat voelt goed.
Naast het enorme verdriet dat we hebben, durven we te lachen en we gaan niets uit de weg.
Afgelopen zaterdag precies 1 maand na Nina's overlijden ben ik met een lieve vriendin een avondje weggeweest.
Eerst bij Nina langs...verdriet, en daarna een hapje gaan eten...genoten.
Het was heerlijk om gewoon weer Marcha te zijn en te lachen, maar er was ook ruimte voor het verdriet. Mooi dat dat samen kan..en mag.
Ik vind het ook stoer dat de jongens gewoon doorgaan, Bowie heeft tenslotte vakantie en geniet daar ook met volle teugen van. Hij is ook niet bang om gewoon te doen waar hij zin in heeft en vraagt zich niet af of dat wel kan. Daarnaast is hij soms heel erg verdrietig en kruipt dan lekker bij me om te praten.
Aan ons nieuwe pad komt nooit een eind meer, het verdriet blijft altijd bij ons en we kunnen ook niet meer omdraaien en opnieuw beginnen. Dit pad hebben we ook niet kunnen kiezen...maar we durven het te bewandelen. En dat is goed!
Oke...hier komt ie, het antwoord op de meest gestelde vraag...
Hoe gaat het met je?
Natuurlijk een terechte vraag, en wie tussen de regels door kan lezen weet het natuurlijk ook wel een beetje.
Maar ook een moeilijke vraag, ik moet mezelf het antwoord soms ook wel eens schuldig blijven
omdat het per dag en soms per uur anders voelt.
Nu precies een maand nadat Nina overleden is zijn er wel gevoelens die telkens terugkomen,
natuurlijk de pijn om het gemis van Nina, die is enorm en word met de dag erger.
Het constante verlangen naar Nina.
Maar daarnaast voel ik me vooral verward, stuurloos.
Ik wil haar ieder moment van de dag zoeken...maar weet dat ik haar niet zal vinden.
Ik wil vooruit kijken naar de toekomst....maar het liefst ren ik hard terug naar wat was.
Ik wil nieuwe plannen maken...maar niet zonder haar.
Ik wil weer genieten.....maar ik kan het niet.
Ik weet gewoonweg niet wat ik wil en wat ik moet, dat is het dus.
Ze zeggen....het heeft tijd nodig...dat zal ook wel.
Het is nog maar zo kort geleden....dat is het niet, voor mij is ze al veel te lang weg.
Als ik er zo over denk en het nu schrijf...denk ik dat ik maar verder ga met wat ik aan het doen was.
Stapje voor stapje.....
Na meer dan drie weken komt er langzaam een eind aan de eindeloze stroom met kaarten die we hebben ontvangen. Mooie, lieve soms bijzondere kaarten.
Soms met enkele woorden, soms met een lief verhaal of gedicht, een hele mand vol is het geworden.
Allemaal hebben we ze gelezen en vele ervan zou ik er willen beantwoorden.
Als ik er aan denk dat iedereen die een kaartje heeft gekocht, er wat in heeft geschreven en daarbij even aan Nina heeft gedacht verwarmd het me.
In plaats van de kaarten komen nu de brieven...brieven van instanties of abonnementen.
Ze beginnen met...het spijt ons dat....wij wensen u veel sterkte...wij hebben begrip voor u situatie...
maar toch moeten we u uitleggen dat.
Ja!!! Ik begrijp dat we geen recht meer hebben op kinderbijslag voor Nina en ik weet dat ze haar rolstoel niet meer zal gebruiken.
Maar het voelt alsof je kind word weggevaagd, streep erdoor, bestaat niet meer.
Maar dat is niet zo...jij bestaat lieverd....voor altijd!!!!
Je woont in mij.........
3 weken geleden, heb jij jouw moment gekozen ...
2 weken geleden hebben we je begraven....
En het gemis word elke dag groter...
Er gebeurt nog elke dag veel, gelukkig weten veel lieve mensen ons nog steeds te vinden
en blijft de drempel laag. Ik was bang dat dat opeens op zou houden.
Dat vrienden en kennissen weg zouden blijf omdat ze niet wisten wat te zeggen, wat te doen.
Ik besef me dat het ook niet makkelijk is, er hoeft ook niet veel gezegd te worden maar alleen al dat ze er zijn bied me troost.
Manita, onze uitvaartbegeleidster en Suzanne de ritueelbegeleidster zijn ook nog langs geweest.
Met beide nog een waardevol nagesprek gehad over de uitvaart.
Wat hun ervaringen waren en de hoe wij de dag van de begrafenis van |Nina hebben ervaren.
Wat waren ze een waardevolle toevoeging in de laatste week dat Nina bij ons was, ze hebben ons veel uit handen genomen en zijn een grote steun voor ons geweest. Ze dachten met ons mee maar lieten ons het tempo bepalen en we hielden zelf de regie over Nina's afscheid.
Mede dankzij Manita en Suzanne is het een prachtige dag geworden waar ik nog elke dag met een fijn gevoel aan terug denk.
Dat gevoel word nu nog extra ondersteund.
Tijdens de dienst en de begrafenis zijn er veel foto's gemaakt door Monique van http://www.hejafotografie.nl. Van te voren hadden we met haar onze wensen besproken
en op de dag zelf was zij op de achtergrond aanwezig.
Ze heeft ontzettend veel prachtige foto's gemaakt die ze voor ons heeft verwerkt in een fotoboek.
Wat ben ik hier blij mee, Nina's afscheid is voor altijd op een bijzondere manier vastgelegd.
We kunnen de foto's eindeloos bekijken om het gevoel van die dag terug te krijgen en we kunnen Bowie en Mick altijd laten zien hoe die dag verlopen is en wat hun aandeel was.
En komt er een tijd dat het teveel pijn doet dan hoeven we er ook niet meer naar te kijken.
De laatste 2 weken ben ik elke dag bij Nina geweest, op 2 dagen na.
Het doet me goed om te zien dat iedereen niet alleen onze deur weet te vinden maar dat
ook veel kinderen, ouders en vrienden nog naar Nina gaan.
Haar plekje ziet er ook nog steeds zo mooi uit. Sommige bloemen staan nog echt heel erg mooi en er komen ook dagelijks andere verrassingen bij.
Ik heb bij Nina ook een boekje gelegd waarin je je gedachtes voor Nina kunt opschrijven.
Het is hartverwarmend om die schrijfsels te lezen.
Jouw plekje word ook een beetje ons plekje...mis je....mis je zoveel dat het pijn doet.
Saskia nam als laatste afscheid bij Nina
Saskia houd wacht bij Nina
Bloemetjes werden gestrooid voor Nina
Zwevende bellen,
roze en blauw,
ik stuur ze naar boven,
ik stuur ze
naar jou.
Glanzend en dansend,
helder als dauw,
tot in de
wolken,
vol liefde, voor jou.
De eerste week zonder jou...
Als in een roes is die voorbij gegaan, alles is nog heel onwerkelijk.
Het wil nog niet doordringen dat ik je nooit meer zie.
Hoe kan dat ook...wat is nooit meer...
Natuurlijk weet ik wat gemis is, en afscheid nemen van iets.
Maar hoe het voelt om datgene wat je het meest dierbaar is kwijt te raken, daar kun je je niet op voorbereiden.
Mijn lichaam doet pijn, ik heb verdriet, maar ik sta nog...wankel.
Soms gaat het goed,soms minder.
De momenten dat er vrienden zijn is fijn, ik kan alleen over Nina praten en iedereen luistert.
Het leid af van de werkelijkheid, en die is hard. Te hard om door te laten dringen.
Dus kies ik ervoor om me daar nog even van af te sluiten.
De dagelijkse dingen zijn lastig, maar niet onmogelijk.
Rommel wat rond in huis , en gelukkig lopen er hier ook nog steeds kaboutertjes rond.
Want echt gaan opruimen daar kan ik mezelf nog niet toe zetten.
Het klinkt misschien stom, maar wat het lastigste is zijn de boodschappen.
De afgelopen 3 jaar bepaalde jij zo'n beetje elke dag wat er op tafel kwam.
Iedere keer zocht ik naar nieuwe dingen die jou konden bekoren...en dat doe ik nu dus nog steeds.
In elke gang scannen mij ogen of jou dingen erbij staat, of ik iets kan vinden waar ik je blij mee kon maken.
Ik kom telkens terug met een tas aanzienlijk leger dan eerst!
Lieve Nina ik mis je...en tegelijkertijd koester ik je.
Ik hou van je
X Mama
Pijn, verdriet, machteloos soms zelfs gewoon gevoelloos.
Je bereid je voor op een enorm verdriet een, een groot gemis,
en dat is er ook, maar het is zo groot dat het niet te bevatten is.
Dat het soms niet waar lijkt dat ze er niet meer is.
Alsof ze een paar dagen logeren is en straks weer thuis komt.
Vanmorgen hebben ze Nina's bed opgehaald en nog dozen vol met spullen
van sondevoeding en andere dingen die ze de laatste weken nodig had.
Een heel groot contrast met het gevoel dat ik heb dat ze terug komt.
Want met het opruimen van die spullen voelt het ook alsof je Nina naar buiten veegt.
Maar ook de kanker het ziek zijn gaat hiermee je huis uit, maar nooit je leven.... daarvoor zijn de littekens die deze kutziekte heeft achtergelaten te groot.
Van te voren heb ik lang nagedacht wat ik hiermee zou doen....het bed opruimen...dat 3 jaar lang zo'n prominente plek in ons huis innam.
Het zou een grote leegte achterlaten, ik vond het zo moeilijk dat ik er maar niet meer over nadacht en mijn gevoel probeerde te volgen als het zover was.
Het bed verhuisde al samen met Nina naar de huiskamer toen ze overleed, en de woonkeuken waar Nina eerst stond was al snel weer een fijn plekje.
Daarom maar besloten om ook alle andere dingen die te maken hebben met haar ziek zijn weg te doen, als je een pleister langzaam van een wond aftrekt doet het ook teveel pijn.
Vanmiddag nog samen met een lieve vriendin naar Nina geweest, wat voelt het toch fijn om daar te zijn, het is echt haar plekje...het is thuis.
Lekker rondgewandeld in het koele bos en zelfs nog een hertje gezien.
Vanavond was de fotografe er die foto's bij de uitvaart heeft gemaakt.
Samen met haar een selectie gemaakt van de foto's die in het boek moeten komen.
Geen moment spijt van dat we hier voor gekozen hebben, het zijn prachtige foto's
die de herinnering aan een mooie dag zullen ondersteunen.
We maken van alles foto's, van de geboorte van je kind, van iedere mijlpaal in zijn leven, van elke verjaardag.
Waarom dan niet van hun dood zijn en afscheid?
Tsja, precies wat Nina zou zeggen...waarom niet!?!
Nina's bed, haar veilige plekje de laatste drie jaar.
Zonder jou....is alles minder mooi.
Ik zie de zon....maar voel hem niet.
Ik zie de bloemen.... maar ruik ze niet.
Zonder jou is het magische weg.....jij maakte alles bijzonder.
Ons leven met jou was een sprookje, we genoten van elk moment....... jij voorop.
Alleen had jou sprookje geen happy end.....wel een mooi einde.
Jouw afscheid was waardig, mooi en krachtig, alles klopte.
Geen groots afscheid, het kan altijd groter met meer mensen, maar dat siert jou niet.
Jij koos zelf ook altijd heel bewust voor de mensen die je toeliet in je leven.
Intiem, met alleen maar mensen die voor jou een speciaal plekje in hun hart hebben.
Als een prinses brachten we je naar Kasteel Aldendriel.
Voorafgaand aan de afscheidsdienst was er een samenkomst in de tuin van het kasteel.
Het was mooi, het leek meer op een tuinfeest dan op een afscheid.
Er werd gelachen, de zon brak door en er waren taartjes, en ik verdenk je ervan dat jij ze had geregeld.
We hadden al weken 2 adressen voor de catering klaar liggen, op het moment dat we ze nodig hadden ging het fout. Eerst waren ze niet te bereiken, en uiteindelijk konden ze allebei niet.
Op goed geluk een ander adres gebeld, tijdens het telefoongespreek geen goed gevoel erover.
Toen zij hij ook nog "o,ja we bakken niet zelf, we halen de zoete hapjes bij een bakker". Mijn gedachte, dat word dus niks....tot dat hij zei "we halen ons gebak bij Bakkerij Strik in Nijmegen.
Nina's lievelingsbakker, hoe vaak we voor haar niet daar naar toe gereden zijn, vaak net nog even op zaterdagmiddag.
Dat had, ons meisje toch goed voor elkaar je bent bijzonder.
Gewoon, bijzonder mooi.....
Laat me los Ik moet nu alleen En houdt me vast als het nodig is In gedachten Ik zoek je in alles om me heen Maar al denk ik soms dat het zo beter is Kan ik het niet helpen dat ik je soms mis
Woensdagavond een prachtig, intiem afscheid met de kinderen van de klas.
Er waren leerkrachten van school en een klein groepje familie en vrienden.
Samen afscheid nemen..het cirkeltje is rond.
Voor mij een van de mooiste momenten van de afgelopen week...haar klasgenoten ze waren niet bij haar weg te slaan, allemaal samen om Nina heen...en overal handen...op haar...prachtig. Zo puur de emoties van kinderen, zo mooi om van dichtbij mee te maken.
Daarna natuurlijk Nina's prachtige vuurwerk, een onvergetelijk bijzonder moment, de hemel vol met kleuren voor Nina.
Sommigen waren bij Nina tijdens het vuurwerk, haar vuurwerk.
Veel mensen zeiden tegen ons...pak je moment alleen met |Nina nu ze er nog is.
Dat deden we ook maar..elk moment was nooit genoeg!
We hadden deze laatste avond met Nina niet op een andere willen beleven dan zo..
Aan het einde van de avond hebben we Nina in haar kist gelegd, dat was een fijn moment.
Het voelde alsof je haar in een warm nestje legde, zo vol liefde voor haar gemaakt, door zoveel handen.
Toen Nina in haar kist lag was het plaatje compleet, daar hoorde ze.
Donderdagochtend, de laatste momenten met Nina, je ziet aan haar dat het tijd is om te gaan.
Nog een laatste blik, een laatste kus en dan zien we haar nooit meer....nooit meer.
Het moment dat ze het huis uit gedragen word is ook moeilijk, ik heb daar van te voren niet over nagedacht, maar als ze haar naar buiten dragen besef ik me plots dat ze voor de laatste keer ons huis
verlaat.
In onze eigen auto rijden we Nina naar haar laatste rustplaats, overal hebben we har naar toe gebracht
en nu is ze bij ons voor de laatste rit, Bowie zit naast haar kist.
Het voelt goed. Geen enge lijkenwagen, maar veilig geborgen bij ons.
De afscheidsdienst was bijzonder, mooi sprookjesachtig, emotioneel echt Nina.
Vanmorgen toen ik wakker werd realiseerde ik me plots, dat ze nog een van haar wensen uit heeft laten komen.
Toen we haar vertelden dat ze niet meer beter kon worden vroeg ze , mag ik begraven worden, en mag ik vuurwerk op mijn begrafenis, en mag ik een tijger erbij.
In ons scenario was dat een grote knuffeltijger, maar gisteren was ook Saskia aanwezig...heeft Nina toch weer de regie overgenomen.
Tijger Saskia lag tijdens de dienst naast Nina's kist de wacht te houden en op de begraafplaats lag ze achter Nina's graf in de struiken.
Nadat iedereen weg was heeft Saskia nog aan Nina's graf afscheid genomen.
Het is moeilijk in woorden uit te leggen hoe dat voelt.....het is niet eens zozeer dat het bijzonder is dat er een tijger bij haar graf ligt (hoe raar dat voor sommige misschien ook zal zijn) maar dat je de band tussen mens en dier zo overduidelijk voelt.
Alsof er een stukje Nina in Saskia zit...
Een paar weken geleden kwam ik op straat iemand tegen, we liepen elkaar voorbij, en plots draaide hij om en liep terug.
Marcha, ik wil je wat zeggen, ik heb ooit een liedje voor Nina geschreven, dat doe ik , als iets me aangrijpt schrijf ik teksten.
Nieuwsgierig geworden gingen we de tekst van het liedje lezen en een stukje luisteren.
We vonden het meteen prachtig en bijzonder, het lied maar ook dat iemand zijn gevoelens voor ons meisje zo mooi in een tekst kan verwerken. 2 dagen na het overlijden van Nina kreeg ik een mailtje dat hij onder de tekst muziek heeft laten zetten door een vriend (Wim Heijs) en Eefje Polman had gevraagd om het te zingen, omdat hij zoals hij zelf zegt niet kan zingen.
Eefje kende Nina's verhaal al, ze heeft ook voor de actie voor Stichting opkikker meegewerkt.
Ze is erg begaan en heeft het lied ingezongen en hier en daar de tekst wat aangepast.
Eefje heeft het gisteren live voor Nina gezongen
Het is in bijzonder mooi eerbetoon aan onze prachtige dochter...recht uit het hart.
Lieve Helwig en Eefje....dank je voor deze onvergetelijke herinnering, voor altijd Nina's eigen liedje.
Geschreven door Helwig Cornelissen, gezongen door Eefje Polman
De laatste uren met ons vijven tikken weg...na morgen zijn we nog maar met zijn vieren..Nina voor altijd bij ons in ons hart.
Uren, dagen kan ik nog bij haar zitten, maar het zal nooit genoeg zijn.
Vanavond komen eerst alle leerkrachten van school afscheid nemen van Nina, en daarna haar groep 8.
Een boek, een film die waarheid word....
Daarna is het nog een keer feest voor Nina, haar vuurwerk gaat de lucht in.
We gaan haar het mooiste afscheid ooit geven, want dat heeft ze verdient.
Morgen....ik probeer me niet voor te bereiden, want hoe bereid je je op zoiets voor.
Als je kind geboren word vertelt iedereen je wat je moet doen, natuurlijk volg je je eigen gevoel maar sommige dingen staan vast.
Maar niemand vertelt ons hoe we morgen haar deksel moeten sluiten.....haar nooit meer te kunnen zien....nooit meer te kunnen aanraken....
Terwijl ik dit schrijf zit ik naast haar, en als ik naar haar kijk weet ik dat er niks mooiers bestaat dan zij...
Vanavond mocht iedereen afscheid nemen van je, met een grote kronkel in mijn buik liet ik je achter.
We hebben er voor gekozen om niet bij dit afscheid aanwezig te zijn.
Voor ons voelde het niet goed om iedereen even kort de hand te schudden.
Degene die ons een warm hart toedragen en persoonlijk afscheid van Nina hebben genomen,
zien we graag binnenkort eens op een wat persoonlijke manier, om samen over Nina te praten.
Maar wat viel het loslaten vanavond me zwaar, al was het dit keer maar voor even.
Donderdag voor altijd..
Morgen nog eerst even een feestje voor jou, als we dan toch afscheid moeten nemen doen we het goed Kanjer.
Morgen gaan we knallen!
X
