Miss you....

Vandaag al 2 maanden zonder jou, het lijkt een eeuwigheid....ik hoop met heel mijn hart dat je gelukkig bent......daar waar je nu bent....tot in de eeuwigheid.

2 Maanden geleden stopte jij met ademen, toen werd het stil, stil in huis stil in mijn hart.
Even ging ik door in een roes, op de adrenaline die ik nog in me had.
Het was vakantie, je ging wel vaker weg, was overal en nergens.
Voor mij begon op het moment dat de school begon, ook het besef te komen dat je niet meer terugkwam, echt weg, voor altijd.
En toen kwam het verdriet.
Soms kort, soms lang,
Soms omdat ik je foto zie of omdat er een mooie herinnering voorbij komt.
Soms ook zomaar, onverwacht.
Het is ook niet erg om te huilen, het zijn allemaal tranen...voor jou. Die kunnen er niet genoeg stromen.
Hoe het voelt om jou te missen is niet te beschrijven, geen woord dat ik ken wat kan omschrijven wat ik voel. Het is een rauwe, scherpe, venijnige, pijn in mijn gevoel, in mijn hart.
Het is ook niet eens zo zeer het missen wat pijn doet, als eerder het constante verlangen naar jou.
Je bent mijn verslaving.
Het is ook eenzaam, ik mis jou op mijn eigen manier. Iedereen mist jou op zijn eigen manier dat maakt het moeilijk om te delen en daarom voelt het zo eenzaam.
Ik weet dat nu dat ik zonder jou kan, de wereld draait door, wij gaan door, ik adem door.
Ik weet dat ik kan....maar ik wil niet zonder jou.
Nina, nu is het genoeg geweest...kom terug!!
Ik mis je....
X

Zomer...

Het zomert maar door, wat had jij genoten van het mooie weer.
Een lange eindeloze zomer....een eindeloos lange zomer...zonder jou.

Met jou dood zijn er ook veel veranderingen gekomen in ons leven.
Grote veranderingen, opeens gaat ons leven een andere kant op.
Veranderingen zijn zwaar, het moeilijke ervan is het accepteren van
datgene wat nu anders is. Het was namelijk perfect zoals het was, ik hield
van ons leven, van mijn leven.
Ondanks jou ziekte was het goed,  zelfs meer dan dat.
Daarom is deze grote verandering ook zo moeilijk om te accepteren
omdat het heel dubbel is. Ik voel me schuldig over de gedachte en
tegelijkertijd weet ik dat ik dat niet hoef.
Mijn leven is nu ontzettend zwaar, en in mijn beleving niet meer
zo mooi en verre van perfect.
Maar na jou dood wel een stukje makkelijker.....
Ik durf het bijna niet te zeggen, maar ik weet dat iedereen begrijpt wat ik bedoel..
Ik heb mijn vrijheid terug....
Natuurlijk zorg ik nog, voor Bowie, voor Mick.
Mick is makkelijk, ik kan gaan en staan waar ik wil, hij gaat mee en vind alles leuk.
Bowie doet me versteld staan, zo zelfstandig als hij is, en misschien al wel heel lang was alleen heb ik het niet gezien.
Ik hoef niet meer mee naar school, dat regelt hij zelf allemaal, zo gebeurt het dus dat ik voor
niks aan het schoolplein sta, hij is allang naar huis.
Fijn al die nieuw verworven vrijheid...maar nog veel liever had ik voor jou gezorgd.
Eindeloos lang
HVJ

Achtste groepers huilen niet...

Gisteren had ik een uitvaart.
Kan ik dit, wil ik dit. Niet lang getwijfeld.
Een afscheid is nooit makkelijk, en altijd verdrietig.
Er kunnen zijn voor iemand is fijn en voelt goed, daarom ging ik.
We namen afscheid van een bijzondere vrouw, iemands moeder.
Een dag na het overlijden van Nina 60 geworden, ook te vroeg gegaan.
Er waren nog meer overeenkomsten, hard gevochten, alles gegeven.
Genoten van het leven en onder alle omstandigheden positief gebleven.
Net zoals Nina had ze haar eigen afscheid voorbereid en de regie tot op
het laatst in eigen handen gehouden.
Het was een mooi, bijzonder afscheid.
En ja het was zwaar, met één heel erg moeilijk moment.
Aan het einde van de afscheidsdienst luisterden we naar het lied dat Nina's
klas zo mooi zong op haar begrafenis.....

Vandaag weer een klein stapje gemaakt.
Ik ben nog niet alleen naar Nina gegaan.
Vanochtend voor het eerst, alles voelde goed.
Ik rij weg bij Nina zet de radio en  de Googoo dolls zingen...

And I'd give up forever to touch you,
Cause I know that you feel me somehow.
You're the closest to heaven that I'll ever be,
And I don't want to go home right now.

Nina heeft het voor elkaar!

De eerste week op school zit er al weer op voor Bowie, alleen naar school zonder Nina.
Ik heb me niet gerealiseerd dat Nina zo verbonden was met school voor Bowie.
Maar dat was natuurlijk wel zo, altijd samen naar school hun veilige fijne plekje waar iedereen hem kent, maar ook Nina.
Hij was vorige week verdrietiger, maar heeft het wel goed gedaan, de maandagochtend op school
eerst over Nina verteld.
Daarna Nina's liedje met de foto's laten zien, en daar kwamen de tranen, niet alleen bij hem maar
bij iedereen.
Meteen waren zijn vriendjes er om hem te troosten, het is goed dat hij ziet en voelt dat je verdriet mag hebben, dat je mag huilen.
Ik vraag hem weleens waarom hij zo weinig over Nina praat met met mij, "als ik over Nina praat word jij verdrietig Mama"......
Binnenkort heeft hij een gesprek met Tanja, zij is rouw en verliesbegeleidster bij kinderen.
Bowie kent haar en voelt zich veilig genoeg om zijn verhaal bij hem kwijt te kunnen.
We houden hem samen goed in de gaten.

Vorige week kreeg ik ook nog een telefoontje van Saskia van |Belly Wien.
"Nou, Nina heeft het weer voor elkaar hoor!".
Uuuh, wat dan?
"De drie tijgertjes gaan weg..."
Nou wisten we wel dat de tijgertjes niet bij het circus konden blijven, maar dit was wel heel plotseling en hoezo heeft Nina daar wat mee te maken??
Ze zou toch ook niet gewild hebben dat ze weg gaan, zo snel.
Nina is voor mij nog zo verbonden met de tijgertjes, toen ik daar weer was vorige week
voelde ik Nina dicht bij me.
Ik schrok dan ook best wel van dit nieuws, totdat Saskia vertelde waar ze naar toe gaan.
Ze gaan met zijn drietjes naar het mooiste wildpark van Europa Zoo Amneville in Frankrijk.
Ze mogen daar lekker rondrennen in een natuurlijke omgeving, dat zou Nina inderdaad geweldig gevonden hebben.
Afgelopen zaterdag zijn ze vertrokken naar Frankrijk, wat zullen ze gemist worden bij het circus.
Maar ook blij dat ze naar zo'n fijne plek mogen gaan, zou een klein elfje daar dan toch wat mee te maken hebben.
Bas word in Oss ook nog steeds lastig gevallen door TIJGERmuggen!
Eens afwachten wat ze nog meer in petto heeft.

Dag lieve Saskia, Arnold en Diana, wat hebben jullie Nina gelukkig gemaakt!

School

De vakantie is voorbij, een rare, bijzondere, verdrietige vakantie.
We zijn de vakantie best goed doorgekomen, maar wat vind ik het moeilijk dat de school weer
begint.
Ik had er altijd al een hekel aan als de kinderen weer naar school moesten, vaak hoor je ouders verzuchten "oh gelukkig, ze gaan weer naar school".
|Ik vind het heerlijk om ze bij me te hebben, dag in dag uit.
Morgen gaat er één kind naar school...moeilijk om dat het er maar één is die gaat en omdat ik nu sinds lange tijd weer alleen ben.
Ik zie er tegen op, hoewel het ritme van alledag nu ook weer terug komt, dat zal ook fijn zijn zeker voor Mick.
Die kan wel weer wat ritme en regelmaat gebruiken.

Zaterdag kwamen er een "delegatie" van de Kameleon langs, om de afgelopen weken door te nemen,
en om Bowie en ons gerust te stellen voor de komende tijd.
Dit waardeer ik ontzettend, al helemaal omdat ze dus begrijpen hoe moeilijk de stap naar school
weer is.
Bowie heeft even gekletst met zijn nieuwe leerkracht en de eerste dag vast doorgesproken.
Daarna zijn we met zijn allen naar school gegaan, eerst naar  Bowie's nieuwe klas gegaan.
En toen naar het mooie gedenk hoekje voor Nina, een goed gevoel dat ze er nog steeds bij hoort, en zal blijven horen.
Als laatste naar Nina's oude klas, bij het zien van haar plekje breek ik.
Daar hoort ze....het klopt niet..

Domburg

Bowie's verjaardag was een mooie dag, een echt feestje voor hem.
Hij heeft genoten van een fijne dag met veel bezoek en cadeautjes.
Wij hadden een dag met veel fijne mensen om ons heen, het was bijna goed....
bijna, jij was er niet.

De dag na Bowie's verjaardag vertrokken we voor een korte vakantie.
We hebben het er veel over gehad, wel gaan, niet gaan, waar naar toe.
Voor mij hoefde het niet zo zeer, ik vond de rust fijn en het voelde ook een klein beetje als wegvluchten.
Uiteindelijk om veel redenen toch besloten om weg te gaan, een van de redenen en voor mij misschien wel de belangrijkste, we moesten toch een keer gaan zonder jou.
Daarna kwam natuurlijk de vraag, waar gaat de reis heen. Naar een bekend plekje waar we samen ooit zo gelukkig waren...nee, dat gaat (nog) niet.
Uiteindelijk hebben we gekozen voor een vakantie in eigen land, vlakbij Renesse waar we dankzij stichting Gaandeweg een paar keer een hele mooie vakantie hebben gehad.
Het was een fijne week, voor Bowie hadden we zijn vriendje Levi meegenomen, die twee hebben zich prima samen vermaakt.
Voor Mick was het een week van ontdekken, zand aan je handen, lopen op het zand, spelen in de zoute zee en de golven.
Om de jongens zo te zien blijft genieten en dat maakt de vakantie mooi.
Maar ook heel pijnlijk om daar zonder jou te zijn, ik zie de fijne dingen die we nu samen niet meer kunnen doen.
Ik zie een meisje van jou leeftijd op een paard over het strand rijden...nog een van jou wensen.
Als ik met mijn 4 mannen op het terras zit zie ik alleen maar meisjes om me heen.
En jij bent er niet...je bent in mijn hart...in mijn gedachten...in mijn herinnering....maar dat is voor nu even niet genoeg.
Ik ben wel blij dat we zijn gegaan, dat we de moed hebben gehad om te gaan.
Ik heb mooie herinneringen en schatten voor je meegenomen, die breng ik binnenkort naar je toe, er moet nog even aan worden gewerkt.

Tijdens de vakantie zijn we ook nog heel even bij Belly Wien langs geweest, ze stonden ook in Zeeland. Het was heel fijn om weer bij jou tijgers te zijn, maar ook heel erg moeilijk.
Alle herinneringen van de laatste weken met jou kwamen als een film voorbij.
Ik ben nog bij Saskia in de kooi gegaan, ze hoefde geen riem om en ik mocht lekker met haar knuffelen.
Bang hoefde ik niet te zijn, want jij was er bij om op te passen dat er niets gebeurde...toch?

Vandaag was ik eindelijk weer bij jou, daar waar ik hoor, weer rust in mijn hart.
Wat ziet je plekje er mooi uit, zoveel nieuwe bloemen en cadeautjes.
Ik vind het fijn dat er zoveel mensen op je hebben gepast toen wij er niet waren.
Ik heb een doosje bij je gezet met een boekje erin waarin mensen hun gedachten voor jou op kunnen schrijven.
Het doet me goed om al die mooie lieve dingen te lezen en om te zien wie er allemaal bij je zijn geweest, het laat me zien dat je nog leeft....in de harten van heel veel mensen.

Een van de mooie dingen die bij Nina zijn achtergelaten is dit prachtige gedicht van
Theo Olthuis, straks ga ik in mijn  hoofd bij jou zijn XXX

                                  In je hoofd
                                  kun je alles.
                                  Fietsen naar de maan,
                                  boven op de wolken staan.
                                  Strelen met je handen los,
                                  lopen door een donker bos.
                                 Vechten als een tijger,
                                 dansen met een elf.
                                 Afscheid nemen
                                 zonder tranen,
                                 alles gaat vanzelf.