Zondagochtend..

Follow">http://www.bloglovin.com/blog/11123243/?claim=vxrjvxag3xa">Follow my blog with Bloglovin


Vandaag 4 maanden zonder jou...


Ons leven, mijn leven is nog steeds verre van wat het ooit was.
Geen houvast, vechten, overleven en soms maar gewoon doen.
Een ding begint een vaste vorm aan te nemen.
Elk weekend gaan we met zijn viertjes naar jou toe.
In het begin was het moeilijk, niet voor mij en Bas,
maar Bowie had het er erg moeilijk mee om naar jou toe te gaan.
Niet omdat hij niet bij je wilde zijn, maar ik denk dat voor Bowie
daar tekens het besef kwam dat je er echt niet meer bent.
De laatste weken verandert dat, hij gaat graag mee en is ook altijd blij als
we geweest zijn.
Voor Mick is het natuurlijk anders, hij gaat gewoon met ons mee. Voor hem is er nog geen echt besef.
Het ontroert me altijd wel, als we weggaan begint hij uit zichzelf te zwaaien en kushandjes te geven.
Laatst liepen we een keer zo weg en toen rende hij nog terug om even te zwaaien.
Het is nu precies zoals ik het gedacht had toen we dit plekje voor je uitzochten...zo
ver bij ons vandaan.
Vaak gaat Sennah mee, we wandelen eerst in de bossen, we ontdekken nieuwe
plekjes en dingen om te doen.
Als we dan naar jou gaan gaat het als vanzelf.
We zitten daar de jongens spelen wat, het voelt niet als iets wat moet.
Maar gewoon heel fijn om te doen, om weer allemaal samen te zijn.
Zo worden de zondagen langzaam toch fijne dagen, want jij bent er altijd bij.
Alleen een moment is zo moeilijk..de zondag ochtend...altijd samen met zijn
vijven in bed.
Dat ene moment in een week, waarop ik me eventjes de allerrijkste in de hele wereld
voelde.
Wat zal ik dat voor altijd missen.....

En de tijgertjes passen op Nina

Kanjerketting

Bij het afscheid van Nina is er gecollecteerd voor de Kanjerketting.
We hebben haar zelf het goede doel laten kiezen, ze was meteen heel zeker, het moest de Kanjerketting worden. Iedere kraal die Nina kreeg tijdens de behandelingen
was er één teveel. Maar wat was ze trots op haar ketting, elke kraal werd bijgehouden en aan haar ketting geregen.
Het verteld haar hele, ongelofelijke verhaal.....vanaf de eerste opname, tot de kraal die aangaf dat ze kraal was met de behandelingen...de start van de nieuwe behandelingen en uiteindelijk de allerlaatse
kraal.

Ongeveer 2 maanden geleden hebben we een eindgesprek gehad in het UMC St Radboud met Nina's behandeld artsen.
Het was een moeilijk emotioneel gesprek, terwijl het zo fijn was om iedereen die zo hard met ons gevochten heeft weer te zien. Aan het einde van het gesprek kregen we van Dr Gidding een doosje met 2 kralen overhandigt.
Als een kind overleden is kun je kiezen tussen een vlinderkraal of een hartjeskraal.
Die keus was voor ons makkelijk gemaakt, het moest natuurlijk een hartje worden.
Nina was dol op harten, op de betekenis ervan. Ze omringde zich op allerlei manieren met harten.
Ze heeft heel erg veel harten geraakt....en ze zal voor altijd in onze harten blijven.
Dat weet ik zeker!
De keuze voor de kraal was dus makkelijk, de laatste kraal aan de ketting rijgen...niet.
Hij ligt nog steeds mooi te zijn in het doosje, het voelt als een bevestiging als ik de kraal eraan zou rijgen.
De bevestiging van het einde....iets wat ik nog steeds niet kan..of misschien wel niet wil...geloven.

Er is een ongelofelijk goed bedrag gedoneerd voor de Kanjerketting, bijna 1500 euro.
Dat stelt ons in staat om namens Nina voor 3 jaar een kraal doneren, het zal duidelijk zijn welke kraal dat is geworden .
Dat Nina goed heeft gekozen stond voor ons al vast maar werd voor mij nog eens duidelijk tijdens de afhandeling voor de adoptie van de kraal.
De kraal van onze keuze was al "bezet", ik heb aangegeven dat het hartje veel voor ons betekende en of ze mee konden denken aan een oplossing.
Ik kreeg al snel een bericht terug, er was overlegd en ze vonden dat Nina toch bij de hartjeskraal vermeld most worden.

Er zijn zoveel goede doelen die steun kunnen gebruiken, financieel of in een andere vorm.
Ik kan jullie verzekeren dat elk goed doel veel kan beteken voor kinderen met kanker.
Ik ken de verhalen van geld dat aan de strijkstok blijft hangen, maar voordat je dat als excuus gebruikt om dan maar niks te geven...vraag jezelf dan af wat er gebeurd als niemand niks meer geeft of steunt.
En sta je niet meer achter een doel omdat het even slecht in de publiciteit komt...dan zijn er nog genoeg andere, kleinere organisaties die jullie hulp goed kunnen gebruik.
Wij blijven in elk geval actief zoveel mogelijk doelen ondersteunen, Bas heeft zijn zakelijke relaties
gevraagd om geld over te maken naar Kika. Hier is ook goed gehoor aan gegeven, er is in totaal voor
3500 euro overgemaakt.
Bowie heeft het ambassadeursschap voor Stichting Opkikker van Nina overgenomen.
Hij vind het ook bijzonder en fijn om iets te kunnen beteken. Hij helpt nu mee om loten te verkopen.

Namens Nina, Bedankt! X

Herfst

De laatste 3 maanden was er de behoefte om in de herfstvakantie nog wat zon mee te pikken, voordat we aan de lange donkere wintermaanden zouden gaan beginnen.
Hoe dichterbij de herfstvakantie kwam, hoe meer ik begon te twijfelen.
De vakantiebestemming zou meest waarschijnlijk Spanje worden, niet te ver weg en met een
beetje geluk nog mooi weer.
Maar, kon ik Spanje al aan, en een week is kort. Het was een rommelig plan in mijn hoofd geworden.
Weg plan, tijd voor een nieuw plan dus. Van het nieuwe idee werd Bowie erg blij  en mij gaf het ook een stukje rust.
Gewoon lekker makkelijk, dichtbij een weekje naar Centerparcs in America.
Heerlijk voor de jongens, relaxt voor mij en Bas kan makkelijk eventjes voor een paar uur gaan werken als dat nodig is.

Vanaf Nina's overlijden lijkt het alsof er een sluier over ons leven ligt.....alsof er een dikke deken over ons heen ligt. Die deken bied ons veiligheid en warmte, een lekker donker holletje wat de waarheid, de pijn en het verdriet even bij ons weg houd.
Maar hoe graag ik het ook zou willen, ik kan me niet de hele tijd verschuilen onder mijn deken.
Ik kan het me niet permitteren, ik ben ook nog mama van twee lieve jongens die me nodig hebben.
En die recht hebben op een fijne tijd, en ik moet met hen ook nieuwe mooie herinneringen maken.

Daarom schud ik mijn lekkere deken deze week dus van me af, en hebben we pret.
Maar zie ik dus ook weer de waarheid, en die doet pijn. We waren hier een paar keer met Nina
en Bowie samen.
Ik zie haar hier staan als een klein meisje van vier, blonde haren met twee staartjes, groen joggingbroekje (want je bent tenslotte op centerparcs) en roze shirtje,
En tegelijkertijd realiseer ik me dat ik heel veel van die tijd eigenlijk niet meer weet.
dat je dingen dus schijnbaar gewoon vergeet.
Het maakt me bang...wat zou ik dadelijk nog meer vergeten.

Terwijl we hier zijn slaat het weer om, het word nu echt herfst, de blaadjes vallen.
Het word kouder, een lange donkere tijd komt eraan.
Heerlijk weer om nog even weg te kruipen onder een lekkere warme deken.