Ik sta stil...

Nina hield van nieuwjaar, van de glitters die erbij horen, de oliebollen en appelbeignets.
De hele avond spelletjes doen en tv kijken...wachten tot het 12 uur word.
En van vuurwerk.....zoveel dat ze vuurwerk op haar eigen begrafenis wilde.
Uiteindelijk hebben we haar de laatste avond dat ze bij ons was een knallend afscheid gegeven.
Vuurwerk associeer ik daarom met Nina's laatste avond bij ons, bij iedere knal vandaag draaide mijn buik om.
Daarom probeer ik nu te denken hoeveel Nina van al die glitters hield, en hoop ik dat ze ergens is waar ze vanavond mee kan geniet.
Mama belooft dat iedere vuurpijl die vanavond de lucht in gaat voor jou
is lieverd!!

Vooruit wil ik niet...en achteruit kan niet.
Het voelt alsof we je in dit jaar achter moeten laten.
Elkaar een gelukkig nieuwjaar wensen....
In 2014 gaan we ons eigen geluk maken.

ik sta stil
op de drempel
einde van het jaar
ik kijk achterom
wil terug
stappen, lopen, rennen
al was de weg zo zwaar

ik sta stil
op de drempel
einde van het jaar
ik kijk vooruit
wil zien
zonlicht, lente, leven
heel even maar

ik sta stil
op de drempel
einde van het jaar
ik kijk omhoog
wil reiken
verloren, verlangend, verbonden
ben jij daar?

ik sta stil
en hoor mijn hart
kloppen zo intens
ik voel
met zekerheid
als nooit tevoren
ik draag jou mee
over iedere grens

©FloortjeAgema

 

Dank je Floortje, voor je gedicht dat mijn gevoel zo prachtig verwoord.

 

 

 

 

Siempre en mi corazón!

De laatste jaren was er een plekje waar we ondanks het zware weer waar we ons in bevonden, even samen tot rust konden komen....en alles voor even konden vergeten.
Spanje, Valencia...even niks. Gewoon een gezin zijn en genieten.
En dat hebben we gedaan, veel mooie herinneringen gemaakt.
Het was ook echt Nina's plekje. Alles nam ze daar in zich op, ze genoot van de warmte, van het eten.
van de cultuur, van de mensen. s Ochtends naar het bakkertje op de hoek, en haar dag was weer perfect.
Zoveel mogelijk vuurwerk afsteken met de Fallas en daarbij een ondeugend koppie trekken.
Wandelen met Ronnie aan het strand en tellen hoe ontelbaar veel plasjes hij deed.
Elke kerk moest van binnen worden bekeken en elke markt die we tegen kwamen konden we niet voorbij lopen. Van s'morgens tot s'avonds laat simpel genieten.
Als ik mijn ogen dicht doe zie ik haar daar zo voor me, aan het strand, zon op haar gezicht en schelpjes eten.
Herinneringen zijn mooi, maar ze doen ook zo'n pijn. Daarom heb ik heel lang gedacht dat ik niet naar dat speciale plekje terug zou kunnen.
Omdat het te veel pijn doet, te confronterend zou zijn, of misschien wel niet meer zo mooi...zonder haar.

Toch vertrek ik morgen...naar Valencia. Niet omdat ik zo graag wil, of omdat ik er klaar voor ben.
Maar omdat toeval niet bestaat.....
Toen we onderweg waren naar Metz stopten we onderweg bij circus Belly Wien om even bij te kletsen.
Saskia vertelde me dat ze nog een paar circussen moesten draaien en dat ze daarna als wintercircus zouden door reizen naar Spanje.
Spanje...dat meen je niet....waar in Spanje?
Valencia....zei Saskia

Als mijn lieve, gekke, stoere mooie meisje het voor elkaar krijgt om een heel circus naar Valencia te sturen en  mij zo'n duidelijk sein geeft....dan kan ik dat niet negeren, toch?
Ik weet niet of en wat ik er hoop te vinden.
En ook weet ik niet hoe ik me er ga voelen.
Maar zoals ik al eerder schreef....we gaan er dwars doorheen.
We zullen zien...en er is tenslotte maar één manier om daar achter te komen!

Spaanse schone in Valenciaanse klederdracht.

De hele stad is versierd met lichten tijdens de Fallas

Knallen...de hele week

Een echt fotomodel, overal en altijd

Nina,s lievelings eten, Tellinas.

Donker of licht?

December...

Een bijzondere maand, waarin we nog eens extra kunnen genieten
van de warmte van het bij elkaar zijn. We toveren onze huizen om
in glinsterende, verlichte paleisjes waar we de hele maand in weg kunnen kruipen.
Om tenslotte de laatste dagen van de maand vooral met elkaar door te brengen.
En proberen stil te staan bij het feit dat, samen zijn, gelukkig zijn,  het enige is wat telt.

Of december is die lange maand, waarop de dagen korter duren en de nachten langer.
Waar het buiten koud en guur is.
Waarin iedereen door rent om dat perfecte moment met elkaar te creëren.
En waar voor anderen de tijd stil lijkt te staan.
Want wat doet het er toe als je niet echt samen kunt zijn.

Van veel mensen heb ik al steun mogen ontvangen deze week, en ja voor ons is het deze
maand  moeilijker dan andere dagen.
We hebben besloten om deze maand op onze eigen manier door te komen, vechten.....er door heen gaan.
En stil staan bij de mooie momenten.  Geen kille koude maand met alleen verdriet.
Wel een huis met warmte, want de warmte zit gelukkig nog steeds in ons.
Maar zonder kerstboom en pracht en praal.
Dat was een ding van Nina en mij...nu even niet dus.

De eerste hobbel in de december maand was Sinterklaas. Hier konden we even omheen sluipen.
Omdat Bowie niet meer gelooft en Mick nog net te klein is.
Bowie gaf wel aan dat hij het fijn vond om een leuke avond samen te hebben.
Een lieve vriendin had eerder in de week wat cadeautjes en gedichten af te geven.
Op het laatste moment ben ik nog snel naar de winkel gegaan om ook iets voor Bowie te halen. een gezelschapsspel om de avond door te komen.
Dankzij een ietwat "fout" uitgevallen cadeautje en een avondvullend spel, hebben we onverwacht een
fijne avond gehad.
En ik kon alleen maar denken, wat zou Nina ook gelachen hebben en van de avond hebben genoten.
Ondanks het onmogelijke gemis dus toch een positieve gedachte.

Dit weekend was ook niet makkelijk, gisteren stond er een bijeenkomst voor ouders van een overleden kind
op de agenda. Georganiseerd door het Vokk.
Dit was voor ons de eerste keer, en misschien best snel na |Nina,s overlijden.
Maar ik kon niet wachten om te ervaren hoe het zou zijn om mensen te ontmoeten die meteen begrijpen wat je bedoelt.
Nog steeds krijg ik overweldigend veel steun van veel lieve mensen, waar ik ook heel erg veel aan heb.
En ik snap dat jullie het niet begrijpen hoe het voelt om een kind te verliezen, want dat doe ik zelf ook nog steeds niet.
Maar het voelde goed om even onder mensen te zijn die voelen wat ik voel.
Je hoeft niets uit te leggen en door de verbondenheid die er is ontstaan er al snel contacten
en goede gesprekken.
Het was even gewoon jezelf zijn in een rustgevende , mooie omgeving.
Wat ik ervan heb geleerd is dat je vooral moet rouwen op de manier die bij jou past en dat alles goed is.
Dankjewel Vokk, jullie doen ontzettend veel goed werk.

Vandaag 8 december is het wereld lichtjes dag, over de hele wereld worden er om 7 uur kaarsjes
aangestoken voor overleden kinderen.
Wij zijn uitgenodigd in de Cenakelkerk te Heiliglandstichting, we zullen dus heel erg dicht bij Nina zijn.
Als we vanavond een kaarsje voor haar aansteken, zullen onze gedachtes ook bij alle andere sterretjes,
elfjes en engelen zijn die ons veel te vroeg hebben moeten verlaten.