donderdag 27 maart 2014

TijgerNina

Na drie verdrietige blogs nu weer wat mooi nieuws.
Op 21 december zijn er tijgertjes geboren bij circus Belly Wien.
Ons kerstcadeautje, van Nina??
In elk geval heel erg bijzonder...en misschien ook wel geen toeval.
We zijn dankbaar dat we ze regelmatig hebben mogen zien, en heel erg gelukkig
dat het circus besloten heeft om één tijgermeisje Nina te noemen.
Het is mooi dat Nina's circus zoveel voor ons blijft betekenen, het geeft ons
veel steun.
Het circus is vanaf vandaag weer aan het touren, dus als ze in de buurt zijn...
dan mag je Nina even bewonderen.
Als ze een beetje van Nina heeft meegekregen, dan word het een mooie, lieve, stoere tijger.
En voor nu...We proudly present...Tijger Nina!!!







Lucky en Nina

Met dank aan fotografie Esperanza voor de mooie foto's http://fotografie-esperanza.nl

woensdag 26 maart 2014

Hoop en angst...

3 maanden hebben we, even lucht. Tijd om uit het dal te kruipen.
Maar dat gaat moeizaam, bij elke tegenslag die we  tot nu toe hadden konden we
onze schouders eronder zetten en vol goede moed proberen  om er een positieve
draai aan te geven.
Dat is nu onmogelijk, hier valt niets meer van te maken we hebben geen invloed meer
op het einde van de reis.
Het enige wat ons nog rest is om Nina's leven nog zo mooi mogelijk te maken....een sprookje.
Het kost heel veel moeite om weer kracht terug te winnen.
Moe verdrietig en verslagen...weggedrukt in een donker hoekje waar je niet meer uitkomt..
doelloos..

Met dat gevoel ga ik op reis naar Zuid-Afrika, waar Nina's grootste wens word vervuld door Make -a-wish, knuffelen met tijgers.
6 weken na de geboorte van Mick, 3 weken na het verwoestende nieuws komen we in
Zuid-Afrika aan. Moe..van alles.
Mede dankzij Collin, onze geweldige gids daar, beginnen we langzaam weer een beetje te genieten..
van elkaar,..en realiseren ons dat Nina er nog is en dat we in het nu moeten leven...elke dag.
De angst dat er elk moment wat kan gebeuren en dat ze zomaar van het een op het andere
moment kan overlijden verdwijnt ook een beetje.
Want...als je zover van huis bent...in een onbekend land...waar ons dappere meisje met een grote tijger speelt...en je ziet dat er niks fout gaat. Dan durf je weer een beetje te denken aan de toekomst.
Nina heeft ons daar laten zien dat zij er voor wil gaan....


Sterker komen we terug..we maken plannen, en gaan op zoek naar een stukje hoop.
Wat kunnen we nog doen om Nina gelukkig te maken, en wat kunnen wij doen om
misschien nog wat meer tijd te krijgen.
Elke dag worden we nu sterker en genieten we meer, de dag is voor pret en plezier, de
avonden voor verdriet. We gaan naar Valencia, op wintersport, we vieren haar tiende verjaardag grootst met familie en vrienden in Spanje. We creeeren een sprookje..herinneringen.

Tussendoor zoeken we, wat kunnen we nog voor haar doen om ervoor te zorgen dat ze zo lang mogelijk bij ons blijft. De reguliere geneeskunde gaat uit van het genezen van kinderen, als dat niet meer het geval is word er alleen nog gekeken naar kwaliteit van leven, pijnbestrijding. Heel erg belangrijk, maar als ouders staan we daar anders in, opgeven stoppen met vechten...het zit niet in ons systeem.

Soms lijkt het alleen maar een boze droom en sta ik mezelf toe om te denken dat er misschien wel een wonder gebeurt of dat ze bij de volgende scan zullen zeggen dat er een fout is gemaakt en dat het vlekje weg is....
Of dat Nina dat wonder is....want die verhalen kom je ook tegen..
Ik weet dat die gedachten niet reëel zijn, maar ze geven ons weer een stukje hoop, en hoop maakt het
overleven makkelijker.

De drie maanden gaan snel voorbij op 5 april gaan we samen met Nina naar het Radboud voor de uitslag van de scan. Een paar dagen eerder was met ons de uitslag al telefonisch besproken...de tumor is iets gegroeid maar niet veel....geen wonder...
Het verhaal naar Nina toe is ook besproken, we vertellen haar dat het plekje een tumor is, dat we gaan kijken of er nog behandelingen zijn, maar dat we het niet weten.
Nina is boos, verdrietig...ik wist het wel..ik ga dood...
We zeggen niets..we bevestigen niks en ontkennen niks....we geven Nina een kans om haar eigen pad te kiezen.
En wat dat word laat ze ons die dag duidelijk zien, geen twijfel mogelijk, voor niemand.
Op dezelfde dag is er ook een groot evenement op school, er word geld ingezameld voor stichting Opkikker. De hele dag is er een glazen huis met een veiling en s 'avonds word de uitslag bekend gemaakt.
Op weg naar huis is Nina verdrietig, we komen thuis en ze zegt niet veel. Plotseling zegt ze "Zo en nu wil ik naar school". We gaan, en we zien ons meisje daar haar beslissing nemen, ze feest mee en vol trots en stralend maakt ze het totaalbedrag bekend. Wij staan daar en huilen...trots.
Nina wil genieten...het leven vieren...en dat hebben we gedaan!

Deze laatste 3 blogs waren voor mij erg moeilijk om te schrijven, het gaat over een periode
waar ik liever nog niet of misschien wel helemaal nooit meer over na wil denken. Ik heb het nu toch gedaan omdat dit stukje voor jullie in Nina,s verhaal ontbrak.
Ik hoop ook dat het ouders die te horen krijgen dat ze hun kind gaan verliezen hoop geeft.
En dat ze toch nog durven verder te vechten, en daar is hoop voor nodig.