vrijdag 27 juni 2014

Pure liefde

Jouw dood, zo oneerlijk, zo onbegrijpelijk, zo onnodig, zo onwerkelijk....
zo mooi....


27 juni 2013,
De laatste dag van jouw prachtige leven.
Jij was niet bang om dood te gaan, ik was wel bang voor jouw dood.
Hoe zou je dood gaan, wanneer zou je dood gaan, konden we er allemaal wel bij zijn.
Een paar weken eerder had je gevraagd of papa, mama, Bowie en op en oma bij je konden zijn
als het moment daar was.
Wanneer dat moment er was wisten wij niet, jij wel.
Tot in detail heb jij jouw moment gekozen. De hele dag was je rustig, je lag daar in je bed .
Af en toe opende je ogen, je keer starend voor je uit, geen lieve glimlachjes meer.
Rond half acht waren je twee lieve vriendinnetjes er, zij vertrokken en opa en oma kwamen binnen.
Opeens werd je wat onrustig, Nancy en ik gingen bij je zitten, je ademde moeilijker.
Marcha ik denk dat dit het moment is, zei Nancy.
We zijn allemaal om je heen gaan zitten, zoals jij wilde.
Ik zat voor je, keek je aan...voor de laatste keer....
Mijn hand op jouw hart....ik voelde onder mijn hand jou hart steeds langzamer kloppen
steeds zwakker.
Daar lag je alsof je sliep...en ik wilde het zo graag goed voor je doen er voor je zijn.
Jij bent zo sterk geweest, nu moest ik sterk zijn.
Terwijl je hart steeds langzamer ging kloppen, vertelde ik je keer op keer dat je mocht gaan.
Dat het goed was zo....en toen was je weg...meteen zo ver weg.
Ik heb je vastgehouden tot je koud aanvoelde, daarna hebben we je samen met iedereen die voor je gezorgd heeft gewassen, heel erg liefdevol We hebben je prinsessenjurk aan getrokken en je mooi gemaakt. Papa heeft je naar de woonkamer gedragen, je nog één keer vastgehouden. Jouw armpjes om hem heengeslagen.
Je ging zoals je was, mooi, lief, bijzonder.

Nu leef ik al een jaar zonder jou, ik heb geprobeerd door te gaan zonder jou.
Elke dag is het een strijd, mijn moederhart wil maar één ding.
Jou zoeken, jou vinden en dan voor altijd bij jou blijven.
Het leven zonder jou doet pijn, enorm veel pijn, maar ik zie en voel ook mooie dingen.
Elke dag een tweestrijd, niet kunnen en niet willen wennen aan het feit dat jij er niet meer bent.
Jij bent niet meer hier, dat weet ik.
Maar omdat jij nog zo doorleeft in de harten van veel mensen die nog dagelijks over je praten
voelt het alsof je nog leeft.

Lieve Nina,

Ik kan me het leven dat ik nog heb te leven niet voorstellen zonder jou.
Er komt een dag dat ik naar je mag gaan zoeken....en dan zal ik je vinden..
waar je ook bent...dat beloof ik je.
Tot die tijd is er maar een ding....pure liefde.
Mijn liefde voor jou...en jou liefde voor mij.

Mijn meisje...ik mis je...ik mis je
Je bent nu in mijn hart...voor altijd veilig







woensdag 25 juni 2014

Tot in de eeuwigheid....


Bijna een jaar zonder jou..

Ongelofelijk hoe snel de tijd gaat....
En dat er tijd voorbij gaat...
Voor mij staat de tijd stil vanaf het moment dat jou hart stopte met kloppen.
Achteruit kan niet meer, en vooruit lijkt niet te bestaan, alleen het hier en nu.
Bijna een jaar zonder jou..



Al wekenlang denk ik na over jou sterfdag, het liefst zou ik er aan voorbij gaan, gewoon
27 juni overslaan. Ik weet hoe je het leven moet vieren maar hoe herdenk je de dood?
Voor mij ben je ook nog steeds niet dood, het kan niet, in mijn gedachten ben je er nog.
Ik voel je, je bent niet dood, niet echt.
Maar toch kunnen we die dag niet overslaan.

Twee dagen geleden komt Bowie thuis, mama ik wil graag dat mijn vriendje erbij is vrijdag.
We hebben het er al samen zo een beetje over gehad...
Ik  vind het fijn als hij er is voor mij, voor als ik het een beetje moeilijk heb.
Maar ik wil wel graag alleen bij Nina zijn.
Dat voelt goed lieve Bowie.
Wij volgen zijn voorbeeld, 27 juni zijn we thuis iedereen die iets met ons wil delen
is meer dan welkom.
Nina is gestorven om acht uur s 'avonds, wij willen dan graag dichtbij haar zijn.
Wij zullen van half acht tot half negen bij Nina's graf zijn en we willen
dat moment graag alleen delen.

Denk vrijdag aan Nina, herinner haar hoe ze was, we vinden het fijn als je je gedachten met ons wilt delen, of ons je warmte wilt geven. Wij missen haar elke dag, elk uur elke minuut maar vrijdag nog meer.

 

zondag 1 juni 2014

Keerzijde...

Mijn leven was zeker mooier toen Nina er nog was, en met die wetenschap moet ik verder.
Wat er ook gebeurt ik word nooit meer zo gelukkig....punt.
Maar ik weet ook dat mijn leven voor mij niets  meer waard zou zijn als ik niet zou proberen
om weer een beetje geluk te voelen. Ik wil dansen...ik wil voelen dat ik leef..
En daarom ga ik door...en er zijn veel momenten dat ik me echt goed voel.
Maar tegelijkertijd voel ik me dan schuldig....naar Nina toe....het voelt als verraad.
Zij had haar leven nog te leven, niet ik....
Zo gaat het ook op fijne momenten...opeens voel je een glimlach opkomen.....belletjes
in je buik, je voelt je gelukkig.
Maar tegelijkertijd weet je dat je nog gelukkiger was geweest als Nina er bij was.
Hoe hard ik ook vecht....ik zal moeten accepteren dat ik voor de rest van mijn leven nooit meer het gevoel zal ervaren om helemaal gelukkig te zijn.
Vandaag was Bowie een dagje naar een pretpark, hij kwam thuis vol met verhalen....blij.
Terwijl we hem op bed leggen, klets hij nog volop verder over wat hij allemaal gedaan heeft.
Een uurtje later komt er een verdrietig jongetje naar beneden...huilend...kan amper uit zijn woorden komen...Mama ik wil zo graag weer Nina om alles mee te delen...alles was zoveel leuker met haar...
Mensen vertellen me dat het leven gewoon verder gaat...en dat doet het ook...misschien is dat wel het meest verdrietige.
Ons geluk heeft voor altijd een keerzijde.....