De eerste week zonder jou...
Als in een roes is die voorbij gegaan, alles is nog heel onwerkelijk.
Het wil nog niet doordringen dat ik je nooit meer zie.
Hoe kan dat ook...wat is nooit meer...
Natuurlijk weet ik wat gemis is, en afscheid nemen van iets.
Maar hoe het voelt om datgene wat je het meest dierbaar is kwijt te raken, daar kun je je niet op voorbereiden.
Mijn lichaam doet pijn, ik heb verdriet, maar ik sta nog...wankel.
Soms gaat het goed,soms minder.
De momenten dat er vrienden zijn is fijn, ik kan alleen over Nina praten en iedereen luistert.
Het leid af van de werkelijkheid, en die is hard. Te hard om door te laten dringen.
Dus kies ik ervoor om me daar nog even van af te sluiten.
De dagelijkse dingen zijn lastig, maar niet onmogelijk.
Rommel wat rond in huis , en gelukkig lopen er hier ook nog steeds kaboutertjes rond.
Want echt gaan opruimen daar kan ik mezelf nog niet toe zetten.
Het klinkt misschien stom, maar wat het lastigste is zijn de boodschappen.
De afgelopen 3 jaar bepaalde jij zo'n beetje elke dag wat er op tafel kwam.
Iedere keer zocht ik naar nieuwe dingen die jou konden bekoren...en dat doe ik nu dus nog steeds.
In elke gang scannen mij ogen of jou dingen erbij staat, of ik iets kan vinden waar ik je blij mee kon maken.
Ik kom telkens terug met een tas aanzienlijk leger dan eerst!
Lieve Nina ik mis je...en tegelijkertijd koester ik je.
Ik hou van je
X Mama
Pijn, verdriet, machteloos soms zelfs gewoon gevoelloos.
Je bereid je voor op een enorm verdriet een, een groot gemis,
en dat is er ook, maar het is zo groot dat het niet te bevatten is.
Dat het soms niet waar lijkt dat ze er niet meer is.
Alsof ze een paar dagen logeren is en straks weer thuis komt.
Vanmorgen hebben ze Nina's bed opgehaald en nog dozen vol met spullen
van sondevoeding en andere dingen die ze de laatste weken nodig had.
Een heel groot contrast met het gevoel dat ik heb dat ze terug komt.
Want met het opruimen van die spullen voelt het ook alsof je Nina naar buiten veegt.
Maar ook de kanker het ziek zijn gaat hiermee je huis uit, maar nooit je leven.... daarvoor zijn de littekens die deze kutziekte heeft achtergelaten te groot.
Van te voren heb ik lang nagedacht wat ik hiermee zou doen....het bed opruimen...dat 3 jaar lang zo'n prominente plek in ons huis innam.
Het zou een grote leegte achterlaten, ik vond het zo moeilijk dat ik er maar niet meer over nadacht en mijn gevoel probeerde te volgen als het zover was.
Het bed verhuisde al samen met Nina naar de huiskamer toen ze overleed, en de woonkeuken waar Nina eerst stond was al snel weer een fijn plekje.
Daarom maar besloten om ook alle andere dingen die te maken hebben met haar ziek zijn weg te doen, als je een pleister langzaam van een wond aftrekt doet het ook teveel pijn.
Vanmiddag nog samen met een lieve vriendin naar Nina geweest, wat voelt het toch fijn om daar te zijn, het is echt haar plekje...het is thuis.
Lekker rondgewandeld in het koele bos en zelfs nog een hertje gezien.
Vanavond was de fotografe er die foto's bij de uitvaart heeft gemaakt.
Samen met haar een selectie gemaakt van de foto's die in het boek moeten komen.
Geen moment spijt van dat we hier voor gekozen hebben, het zijn prachtige foto's
die de herinnering aan een mooie dag zullen ondersteunen.
We maken van alles foto's, van de geboorte van je kind, van iedere mijlpaal in zijn leven, van elke verjaardag.
Waarom dan niet van hun dood zijn en afscheid?
Tsja, precies wat Nina zou zeggen...waarom niet!?!
Nina's bed, haar veilige plekje de laatste drie jaar.
Zonder jou....is alles minder mooi.
Ik zie de zon....maar voel hem niet.
Ik zie de bloemen.... maar ruik ze niet.
Zonder jou is het magische weg.....jij maakte alles bijzonder.
Ons leven met jou was een sprookje, we genoten van elk moment....... jij voorop.
Alleen had jou sprookje geen happy end.....wel een mooi einde.
Jouw afscheid was waardig, mooi en krachtig, alles klopte.
Geen groots afscheid, het kan altijd groter met meer mensen, maar dat siert jou niet.
Jij koos zelf ook altijd heel bewust voor de mensen die je toeliet in je leven.
Intiem, met alleen maar mensen die voor jou een speciaal plekje in hun hart hebben.
Als een prinses brachten we je naar Kasteel Aldendriel.
Voorafgaand aan de afscheidsdienst was er een samenkomst in de tuin van het kasteel.
Het was mooi, het leek meer op een tuinfeest dan op een afscheid.
Er werd gelachen, de zon brak door en er waren taartjes, en ik verdenk je ervan dat jij ze had geregeld.
We hadden al weken 2 adressen voor de catering klaar liggen, op het moment dat we ze nodig hadden ging het fout. Eerst waren ze niet te bereiken, en uiteindelijk konden ze allebei niet.
Op goed geluk een ander adres gebeld, tijdens het telefoongespreek geen goed gevoel erover.
Toen zij hij ook nog "o,ja we bakken niet zelf, we halen de zoete hapjes bij een bakker". Mijn gedachte, dat word dus niks....tot dat hij zei "we halen ons gebak bij Bakkerij Strik in Nijmegen.
Nina's lievelingsbakker, hoe vaak we voor haar niet daar naar toe gereden zijn, vaak net nog even op zaterdagmiddag.
Dat had, ons meisje toch goed voor elkaar je bent bijzonder.
Gewoon, bijzonder mooi.....
Laat me los Ik moet nu alleen En houdt me vast als het nodig is In gedachten Ik zoek je in alles om me heen Maar al denk ik soms dat het zo beter is Kan ik het niet helpen dat ik je soms mis
Woensdagavond een prachtig, intiem afscheid met de kinderen van de klas.
Er waren leerkrachten van school en een klein groepje familie en vrienden.
Samen afscheid nemen..het cirkeltje is rond.
Voor mij een van de mooiste momenten van de afgelopen week...haar klasgenoten ze waren niet bij haar weg te slaan, allemaal samen om Nina heen...en overal handen...op haar...prachtig. Zo puur de emoties van kinderen, zo mooi om van dichtbij mee te maken.
Daarna natuurlijk Nina's prachtige vuurwerk, een onvergetelijk bijzonder moment, de hemel vol met kleuren voor Nina.
Sommigen waren bij Nina tijdens het vuurwerk, haar vuurwerk.
Veel mensen zeiden tegen ons...pak je moment alleen met |Nina nu ze er nog is.
Dat deden we ook maar..elk moment was nooit genoeg!
We hadden deze laatste avond met Nina niet op een andere willen beleven dan zo..
Aan het einde van de avond hebben we Nina in haar kist gelegd, dat was een fijn moment.
Het voelde alsof je haar in een warm nestje legde, zo vol liefde voor haar gemaakt, door zoveel handen.
Toen Nina in haar kist lag was het plaatje compleet, daar hoorde ze.
Donderdagochtend, de laatste momenten met Nina, je ziet aan haar dat het tijd is om te gaan.
Nog een laatste blik, een laatste kus en dan zien we haar nooit meer....nooit meer.
Het moment dat ze het huis uit gedragen word is ook moeilijk, ik heb daar van te voren niet over nagedacht, maar als ze haar naar buiten dragen besef ik me plots dat ze voor de laatste keer ons huis
verlaat.
In onze eigen auto rijden we Nina naar haar laatste rustplaats, overal hebben we har naar toe gebracht
en nu is ze bij ons voor de laatste rit, Bowie zit naast haar kist.
Het voelt goed. Geen enge lijkenwagen, maar veilig geborgen bij ons.
De afscheidsdienst was bijzonder, mooi sprookjesachtig, emotioneel echt Nina.
Vanmorgen toen ik wakker werd realiseerde ik me plots, dat ze nog een van haar wensen uit heeft laten komen.
Toen we haar vertelden dat ze niet meer beter kon worden vroeg ze , mag ik begraven worden, en mag ik vuurwerk op mijn begrafenis, en mag ik een tijger erbij.
In ons scenario was dat een grote knuffeltijger, maar gisteren was ook Saskia aanwezig...heeft Nina toch weer de regie overgenomen.
Tijger Saskia lag tijdens de dienst naast Nina's kist de wacht te houden en op de begraafplaats lag ze achter Nina's graf in de struiken.
Nadat iedereen weg was heeft Saskia nog aan Nina's graf afscheid genomen.
Het is moeilijk in woorden uit te leggen hoe dat voelt.....het is niet eens zozeer dat het bijzonder is dat er een tijger bij haar graf ligt (hoe raar dat voor sommige misschien ook zal zijn) maar dat je de band tussen mens en dier zo overduidelijk voelt.
Alsof er een stukje Nina in Saskia zit...
Een paar weken geleden kwam ik op straat iemand tegen, we liepen elkaar voorbij, en plots draaide hij om en liep terug.
Marcha, ik wil je wat zeggen, ik heb ooit een liedje voor Nina geschreven, dat doe ik , als iets me aangrijpt schrijf ik teksten.
Nieuwsgierig geworden gingen we de tekst van het liedje lezen en een stukje luisteren.
We vonden het meteen prachtig en bijzonder, het lied maar ook dat iemand zijn gevoelens voor ons meisje zo mooi in een tekst kan verwerken. 2 dagen na het overlijden van Nina kreeg ik een mailtje dat hij onder de tekst muziek heeft laten zetten door een vriend (Wim Heijs) en Eefje Polman had gevraagd om het te zingen, omdat hij zoals hij zelf zegt niet kan zingen.
Eefje kende Nina's verhaal al, ze heeft ook voor de actie voor Stichting opkikker meegewerkt.
Ze is erg begaan en heeft het lied ingezongen en hier en daar de tekst wat aangepast.
Eefje heeft het gisteren live voor Nina gezongen
Het is in bijzonder mooi eerbetoon aan onze prachtige dochter...recht uit het hart.
Lieve Helwig en Eefje....dank je voor deze onvergetelijke herinnering, voor altijd Nina's eigen liedje.
Geschreven door Helwig Cornelissen, gezongen door Eefje Polman
De laatste uren met ons vijven tikken weg...na morgen zijn we nog maar met zijn vieren..Nina voor altijd bij ons in ons hart.
Uren, dagen kan ik nog bij haar zitten, maar het zal nooit genoeg zijn.
Vanavond komen eerst alle leerkrachten van school afscheid nemen van Nina, en daarna haar groep 8.
Een boek, een film die waarheid word....
Daarna is het nog een keer feest voor Nina, haar vuurwerk gaat de lucht in.
We gaan haar het mooiste afscheid ooit geven, want dat heeft ze verdient.
Morgen....ik probeer me niet voor te bereiden, want hoe bereid je je op zoiets voor.
Als je kind geboren word vertelt iedereen je wat je moet doen, natuurlijk volg je je eigen gevoel maar sommige dingen staan vast.
Maar niemand vertelt ons hoe we morgen haar deksel moeten sluiten.....haar nooit meer te kunnen zien....nooit meer te kunnen aanraken....
Terwijl ik dit schrijf zit ik naast haar, en als ik naar haar kijk weet ik dat er niks mooiers bestaat dan zij...
Vanavond mocht iedereen afscheid nemen van je, met een grote kronkel in mijn buik liet ik je achter.
We hebben er voor gekozen om niet bij dit afscheid aanwezig te zijn.
Voor ons voelde het niet goed om iedereen even kort de hand te schudden.
Degene die ons een warm hart toedragen en persoonlijk afscheid van Nina hebben genomen,
zien we graag binnenkort eens op een wat persoonlijke manier, om samen over Nina te praten.
Maar wat viel het loslaten vanavond me zwaar, al was het dit keer maar voor even.
Donderdag voor altijd..
Morgen nog eerst even een feestje voor jou, als we dan toch afscheid moeten nemen doen we het goed Kanjer.
Morgen gaan we knallen!
X
