Beschermd...

December voorbij, Januari een nieuw begin..
Niet voor ons, nooit meer...een nieuw begin..
Verder gaan kan niet...terug ook niet.
We staan stil...

December was moeilijk, maar met een doel.
We worstelen ons erdoor, we gaan er dwars doorheen.
Toen kwam Januari, dat begon stroef, want daar sta je weer met
beide benen op de grond.
Alles is weer gewoon, terug in de realiteit en even geen doel meer.

Omdat de Kameleon ging verhuizen, had Bowie 3 weken kerstvakantie.
Terugkijkend op deze 3 weken was het heerlijk om even echt tijd te hebben voor
elkaar.
Om veel samen te doen en er voor elkaar te zijn in deze moeilijke maand.
We hebben er van genoten.
Vandaag ging Bowie weer naar school, het was voor hem een mooie dag
met moeilijke momenten.
Afgelopen vrijdag mocht hij al op school komen om in zijn eigen klas
een hoekje voor Nina in te richten. Hij heeft een grappige foto van haar uitgezocht.
Een stralende Nina met haar koppie dat uit het badschuim komt gepiept.
Fijn dat hij haar zo wil zien.
Zijn nieuwe plekje in de klas is nu ook naast Nina.
Het doet pijn om hem verdriet te zien hebben, en het is moeilijk om er op zo'n moment
voor hem te zijn.
Als alle kinderen van de school bij elkaar zitten tijdens de opening voelt hij
hetzelfde als ik...

Nina is ook meegenomen naar de nieuwe school. Toen de Kameleon 10 jaar bestond is
door  alle leerlingen van de school een mozaïek van een Kameleon gemaakt.
Samen met een paar vriendinnen en Bowie heb ik een kleine  versie van deze Kameleon gemaakt.
Maar dan in Nina style, met tijgerstrepen en glittertjes en glimmers.
Hij heeft een mooi, geborgen plekje gekregen op de grote Kameleon.
Precies zoals Nina zich altijd gevoelt heeft op school, beschermd en bijzonder
en nu voor altijd met elkaar verbonden.

Sinds vorige week word er aan Nina's graf gewerkt.
De Heiliglandstichting is een natuurlijke begraafplaats, dit houd in dat alle graven
(tuingraven worden ze genoemd) worden gemaakt van een harde mergelsteen.
De vorm moet natuurlijk zijn, maar word wel naar onze wens gemaakt.
Omdat er een fundering moest worden gemaakt zijn alle bloemen, knuffels en knutsels
die op Nina's graf staan nu verwijdert.
Het is een vreemde aanblik, het zo vertrouwde plekje is nu weg en doet kil aan.
Zondag namen we Mick mee, hij keek verbijsterd naar de lege plek...Nina?
En hoe leg je dat dan uit.
Uiteindelijk moet het zo worden zoals we het ons al lang hebben voorgesteld
maar voor nu missen we onze vertrouwde unieke plekje.

Ik sta stil...

Nina hield van nieuwjaar, van de glitters die erbij horen, de oliebollen en appelbeignets.
De hele avond spelletjes doen en tv kijken...wachten tot het 12 uur word.
En van vuurwerk.....zoveel dat ze vuurwerk op haar eigen begrafenis wilde.
Uiteindelijk hebben we haar de laatste avond dat ze bij ons was een knallend afscheid gegeven.
Vuurwerk associeer ik daarom met Nina's laatste avond bij ons, bij iedere knal vandaag draaide mijn buik om.
Daarom probeer ik nu te denken hoeveel Nina van al die glitters hield, en hoop ik dat ze ergens is waar ze vanavond mee kan geniet.
Mama belooft dat iedere vuurpijl die vanavond de lucht in gaat voor jou
is lieverd!!

Vooruit wil ik niet...en achteruit kan niet.
Het voelt alsof we je in dit jaar achter moeten laten.
Elkaar een gelukkig nieuwjaar wensen....
In 2014 gaan we ons eigen geluk maken.

ik sta stil
op de drempel
einde van het jaar
ik kijk achterom
wil terug
stappen, lopen, rennen
al was de weg zo zwaar

ik sta stil
op de drempel
einde van het jaar
ik kijk vooruit
wil zien
zonlicht, lente, leven
heel even maar

ik sta stil
op de drempel
einde van het jaar
ik kijk omhoog
wil reiken
verloren, verlangend, verbonden
ben jij daar?

ik sta stil
en hoor mijn hart
kloppen zo intens
ik voel
met zekerheid
als nooit tevoren
ik draag jou mee
over iedere grens

©FloortjeAgema

 

Dank je Floortje, voor je gedicht dat mijn gevoel zo prachtig verwoord.

 

 

 

 

Siempre en mi corazón!

De laatste jaren was er een plekje waar we ondanks het zware weer waar we ons in bevonden, even samen tot rust konden komen....en alles voor even konden vergeten.
Spanje, Valencia...even niks. Gewoon een gezin zijn en genieten.
En dat hebben we gedaan, veel mooie herinneringen gemaakt.
Het was ook echt Nina's plekje. Alles nam ze daar in zich op, ze genoot van de warmte, van het eten.
van de cultuur, van de mensen. s Ochtends naar het bakkertje op de hoek, en haar dag was weer perfect.
Zoveel mogelijk vuurwerk afsteken met de Fallas en daarbij een ondeugend koppie trekken.
Wandelen met Ronnie aan het strand en tellen hoe ontelbaar veel plasjes hij deed.
Elke kerk moest van binnen worden bekeken en elke markt die we tegen kwamen konden we niet voorbij lopen. Van s'morgens tot s'avonds laat simpel genieten.
Als ik mijn ogen dicht doe zie ik haar daar zo voor me, aan het strand, zon op haar gezicht en schelpjes eten.
Herinneringen zijn mooi, maar ze doen ook zo'n pijn. Daarom heb ik heel lang gedacht dat ik niet naar dat speciale plekje terug zou kunnen.
Omdat het te veel pijn doet, te confronterend zou zijn, of misschien wel niet meer zo mooi...zonder haar.

Toch vertrek ik morgen...naar Valencia. Niet omdat ik zo graag wil, of omdat ik er klaar voor ben.
Maar omdat toeval niet bestaat.....
Toen we onderweg waren naar Metz stopten we onderweg bij circus Belly Wien om even bij te kletsen.
Saskia vertelde me dat ze nog een paar circussen moesten draaien en dat ze daarna als wintercircus zouden door reizen naar Spanje.
Spanje...dat meen je niet....waar in Spanje?
Valencia....zei Saskia

Als mijn lieve, gekke, stoere mooie meisje het voor elkaar krijgt om een heel circus naar Valencia te sturen en  mij zo'n duidelijk sein geeft....dan kan ik dat niet negeren, toch?
Ik weet niet of en wat ik er hoop te vinden.
En ook weet ik niet hoe ik me er ga voelen.
Maar zoals ik al eerder schreef....we gaan er dwars doorheen.
We zullen zien...en er is tenslotte maar één manier om daar achter te komen!

Spaanse schone in Valenciaanse klederdracht.

De hele stad is versierd met lichten tijdens de Fallas

Knallen...de hele week

Een echt fotomodel, overal en altijd

Nina,s lievelings eten, Tellinas.

Donker of licht?

December...

Een bijzondere maand, waarin we nog eens extra kunnen genieten
van de warmte van het bij elkaar zijn. We toveren onze huizen om
in glinsterende, verlichte paleisjes waar we de hele maand in weg kunnen kruipen.
Om tenslotte de laatste dagen van de maand vooral met elkaar door te brengen.
En proberen stil te staan bij het feit dat, samen zijn, gelukkig zijn,  het enige is wat telt.

Of december is die lange maand, waarop de dagen korter duren en de nachten langer.
Waar het buiten koud en guur is.
Waarin iedereen door rent om dat perfecte moment met elkaar te creëren.
En waar voor anderen de tijd stil lijkt te staan.
Want wat doet het er toe als je niet echt samen kunt zijn.

Van veel mensen heb ik al steun mogen ontvangen deze week, en ja voor ons is het deze
maand  moeilijker dan andere dagen.
We hebben besloten om deze maand op onze eigen manier door te komen, vechten.....er door heen gaan.
En stil staan bij de mooie momenten.  Geen kille koude maand met alleen verdriet.
Wel een huis met warmte, want de warmte zit gelukkig nog steeds in ons.
Maar zonder kerstboom en pracht en praal.
Dat was een ding van Nina en mij...nu even niet dus.

De eerste hobbel in de december maand was Sinterklaas. Hier konden we even omheen sluipen.
Omdat Bowie niet meer gelooft en Mick nog net te klein is.
Bowie gaf wel aan dat hij het fijn vond om een leuke avond samen te hebben.
Een lieve vriendin had eerder in de week wat cadeautjes en gedichten af te geven.
Op het laatste moment ben ik nog snel naar de winkel gegaan om ook iets voor Bowie te halen. een gezelschapsspel om de avond door te komen.
Dankzij een ietwat "fout" uitgevallen cadeautje en een avondvullend spel, hebben we onverwacht een
fijne avond gehad.
En ik kon alleen maar denken, wat zou Nina ook gelachen hebben en van de avond hebben genoten.
Ondanks het onmogelijke gemis dus toch een positieve gedachte.

Dit weekend was ook niet makkelijk, gisteren stond er een bijeenkomst voor ouders van een overleden kind
op de agenda. Georganiseerd door het Vokk.
Dit was voor ons de eerste keer, en misschien best snel na |Nina,s overlijden.
Maar ik kon niet wachten om te ervaren hoe het zou zijn om mensen te ontmoeten die meteen begrijpen wat je bedoelt.
Nog steeds krijg ik overweldigend veel steun van veel lieve mensen, waar ik ook heel erg veel aan heb.
En ik snap dat jullie het niet begrijpen hoe het voelt om een kind te verliezen, want dat doe ik zelf ook nog steeds niet.
Maar het voelde goed om even onder mensen te zijn die voelen wat ik voel.
Je hoeft niets uit te leggen en door de verbondenheid die er is ontstaan er al snel contacten
en goede gesprekken.
Het was even gewoon jezelf zijn in een rustgevende , mooie omgeving.
Wat ik ervan heb geleerd is dat je vooral moet rouwen op de manier die bij jou past en dat alles goed is.
Dankjewel Vokk, jullie doen ontzettend veel goed werk.

Vandaag 8 december is het wereld lichtjes dag, over de hele wereld worden er om 7 uur kaarsjes
aangestoken voor overleden kinderen.
Wij zijn uitgenodigd in de Cenakelkerk te Heiliglandstichting, we zullen dus heel erg dicht bij Nina zijn.
Als we vanavond een kaarsje voor haar aansteken, zullen onze gedachtes ook bij alle andere sterretjes,
elfjes en engelen zijn die ons veel te vroeg hebben moeten verlaten.

Zo....dit is raak!

Laatst kwam het nieuwe nummer van Marco Borsato voorbij dat hij met zijn dochter
zingt. "Samen voor altijd".
Mooi, maar pijnlijk omdat het voor ons voor altijd nooit meer samen zal zijn.
Hoever liggen Samen en Verlies uit elkaar.
Mooi, en heel erg raak...

Verlies 
Marco Borsato

Ze zeggen dat de tijd je wonden heelt, 
maar ik voel elke dag dezelfde pijn;
waarom werd je bij me weggehaald,
waarom mocht je niet gewoon dicht bij me zijn?
Nog steeds dezelfde leegte in mijn hart,
nog steeds dezelfde handen op mijn keel,
boos op de God die jou niet wilde helpen,
boos op een wereld die niet stoppen wil.

Ik zie nog steeds de tranen in je ogen
die je het liefst verborgen hield voor mij.
Hoe klein je was je wilde mij al sparen,
je hield je groot en je verbeet de pijn.
Ik wilde elke dag wel met je ruilen,
ik wens nog elke dag dat ik het was.
Jou te zien lijden en niet kunnen helpen,
die onmacht sloopt me nu nog elke dag.

En niemand vertelt mij wat de reden is
dat alles zo verandert.
Ineens is alles anders.
Het was toch goed zoals het was,
jij deed toch niemand kwaad?
Ik begrijp het niet…

Ik heb geschreeuwd tot ik geen stem meer had,
mezelf gepijnigd tot ik niets meer voelde.
De cirkel keer op keer weer rondgegaan
totdat ik zelf niet eens meer wist waar ik op doelde.
Ik heb gepiekerd tot het ochtend was,
alle beslissingen die ik ooit nam,
alle vragen die ik had gesteld,
gewacht op antwoord dat van niemand kwam.

En niemand vertelt je hoe je verder moet
als alles wat je lief is
opeens voor altijd weg is.
Eén moment is alles goed
en dan vertelt een stem je dat het ophoudt.

Nee, niemand vertelt mij wat de reden is
dat alles zo verandert.
Ineens is alles anders.
Het was toch goed zoals het was,
wij deden niemand kwaad, toch?
Ik begrijp het niet…

Ik stap m’n bed uit en begin de dag,
ik zie de zon maar ‘k voel haar warmte niet.
Ik dwing mijzelf de woorden te herhalen
die je me zei vlak voor je ons verliet.
Je keek me even heel diep in mijn ogen,
je pakte me heel stevig vast:
“Wees niet boos om wat er niet meer is, pap,
maar wees dankbaar voor hetgene dat er was.”

Op mijn laatste blog herinnerde iemand mij er terecht aan dat haar dood zinloos
was.....maar haar leven zeker niet...die gedachte ga ik proberen vast te houden.
Dankjewel Petra! X

Vragen...

You never said I'm leaving
You never said goodbye
You were gone befor we knew it
and only God knew why,

A million times I needed you
A million times I cried
if love alone could have saved you
you never would have died

In life I loved you dearly
In death I love you still
In our hearts I hold a place
that only you can fill

Read more about You never said im leaving - Poem by Amiiee by members.poemofquotes.com

                                                 5 maanden zonder jou....
You never said I'm leaving
You never said goodbye
You were gone befor we knew it
and only God knew why,

A million times I needed you
A million times I cried
if love alone could have saved you
you never would have died

In life I loved you dearly
In death I love you still
In our hearts I hold a place
that only you can fill

Read more about You never said im leaving - Poem by Amiiee by members.poemofquotes.com

You never said I'm leaving
You never said goodbye
You were gone befor we knew it
and only God knew why,

A million times I needed you
A million times I cried
if love alone could have saved you
you never would have died

In life I loved you dearly
In death I love you still
In our hearts I hold a place
that only you can fill

Read more about You never said im leaving - Poem by Amiiee by members.poemofquotes.com

                                                           You never said I'm leaving

You never said goodbye.

You were gone before I knew it,

And i don't know why.

A million times I needed you,

A million times I cried.

If love alone could have saved you,

You never would have died.

In life I loved you dearly,

In death I love you still.

In my heart you hold a place,

That only you could fill.

 

 

Mick word binnenkort 2 jaar. En zo gedraagt hij zich ook, als een eigenwijze peuter.

Wat zou Nina van hem genoten hebben van zijn gebrabbel, grappige stunts en koppige

buien.Ze had hem eindeloos geknuffeld en bemoederd. elk stapje in zijn ontwikkeling

zou ze eerder hebben gezien dan ik.

Ze zou ook zichzelf hebben gezien want Mick lijkt niet alleen qua uiterlijk op haar maar

 hij vertoond ook verdacht veel karaktertrekjes van Nina.

 

Zijn grote zus....moeilijk om daarover na te denken. Hij zal voor altijd een grotere zus hebben,

alleen leert hij haar nooit kennen. Alleen maar door de verhalen die wij hem vertellen.

Ondanks dat ze samen zo weinig tijd hebben gehad weet ik dat ze ook in zijn hart zit.

Alles wat hij van Nina ziet, een foto die voorbij komt, als hij iets van haar spulletjes vind,

als hij naar de sterren kijkt. Bij alles zegt hij heel zacht en lief...oh Nina!

Wat weet hij...wat voelt hij?

Met Bowie gaat dat makkelijker, met hem kan je praten.

Ik weet wat er in hem omgaat. Hij doet het nog steeds erg goed.

Je merkt bij hem de laatste weken wel dat het nu ook tot hem doordringt dat Nina

er echt niet meer is. Vlak na haar overlijden vond hij het best wel fijn om "alleen"

bij ons te zijn, plotseling kreeg hij weer alle aandacht.

Nu voelt hij zich vaak eenzaam. We waren pas lekker met zijn allen thuis,

een fijne avond met zijn allen dacht ik...totdat hij zomaar uit het niets zegt, ik zou wel een broertje of een zusje van mijn leeftijd willen dan ben ik niet zo alleen.

Hij herinnert zich weer hoe mooie en fijn het was met Nina erbij.

 

Wat zal Mick zich straks van haar herinneren? Hij zal straks met vragen komen,

en dat is ook goed.

 Maar wat moet ik antwoorden op de vraag waarom ze dood is...

Hoe leg ik hem uit hoe zinloos haar dood was...

 

 

 

 

 

 

Zonder jou voel ik me als een....

Bij ons nieuwe leven horen ook nieuwe rituelen.
Rituelen die te maken hebben met of in het teken staan van de dood.
Ze zijn ontstaan om stil te staan bij het verlies van iemand die je dierbaar is.
Ze zorgen ervoor dat je weer even stil staat bij degene die je mist.

Allerzielen 2 november, voor ons de eerste keer dat we deelnemen aan iets wat
nu bij ons hoort.
De paden op de begraafplaats waren vol gehangen met lampjes, bij binnenkomst
stonden er vuurkorven.
Er was een ruimte om samen te zijn en om een kaarsje aan te steken.
Wat brengt het aansteken van een simpel kaarsje dan veel los, ik erken dat jij er niet meer bent
door het aansteken van een kaarsje voor jou.
Meteen begrijp ik de zin van Allerzielen,  stil staan bij wat niet meer is.

Niet dat ik dat nu nodig heb een moment om jou te herdenken...jij bent in mij...altijd...in mijn hart en in mijn hoofd.
Daar waar ik je ook het liefste heb, dicht bij mij waar ik je kan voelen.
Maar voor nu is het even te veel, mijn hoofd is te vol.
Vol met gedachtes en herinneringen zodat ik niet eens meer kan voelen
wat ik voel.
Het stormt in me
Het maakt me moe..en verdrietig, mijn lijf doet pijn.
Het kost moeite om alles weer rustig te krijgen daarboven, er komt alleen
maar meer bij.
Wat zou ik graag alles weer op een rijtje krijgen, zodat ik weer rustig kan denken
en rustig kan zijn.
Ik doe mijn best, en ik weet dat het tijd kost en nee... ik wil niet aan mijn verdriet voor bij gaan.
Maar wat wil ik graag weer rustig aan je denken en je weer voelen....en weer
een klein beetje mezelf zijn.

Gisteren kwam ik een boekje tegen, Nina heeft dat vorig jaar voor me gemaakt,
een knutselvriendenboekje voor jou en je moeder.
Het is een soort vriendenboekje waarin ze allerlei dingen moest invullen over ons.
Een vraag die ze moest beantwoorden was, Lieve Mama zonder jou voel ik me als een?
Ze kon kiezen tussen verschillende antwoorden of zelf iets schrijven.
Wat ze geschreven heeft maakte me toen aan het huilen, en nog steeds als ik het lees.
Maar wat me gisteren nog meer raakte was de datum waarop ze het geschreven heeft.

Lieve Nina, alles zou ik geven om weer naar deze dag terug te kunnen gaan.
Want zonder jou voel ik me....leeg, alleen en verloren.

XXX

Lieve mama zonder jou voel ik me als...een tijger zonder strepen