Trotse ouders.

Vanmorgen rinkelde de telefoon aan een stuk door...we nemen niet op....te druk met de laatste dingen regelen.
De kaartjes zijn klaar en ze zijn heel mooi geworden. Geen verdrietig kaartje, je word er blij van..hoop ik.
Natuurlijk was er te weinig plek op het kaartje, we wilden zoveel meer Nina laten zien.
Te weinig tijd tijdens de herdenking, we willen zoveel meer muziek laten horen die past bij hoe we ons voelen, en zoveel meer over ons meisje vertellen. Dagen lang....
We zullen ons donderdag inhouden, maar laat ons daarna vertellen over Nina...zoveel als we willen....zolang als we willen..
Morgenvroeg gaan we nog de locatie voor het afscheid bekijken en nog wat dingen afhandelen
en daarna willen we rust, de deur gaat op slot!
Alleen zijn bij ons wonder, de laatste dagen.

Vanmiddag waren we nog een keer bij de tijgers van Belly, Saskia lag op het gras en ik mocht met haar knuffelen. Op dat moment voelde ik Nina zo dicht bij me, het gevoel dat we hadden toen Saskia bij ons thuis was kwam weer helemaal terug.
Wat ben ik blij dat ze er waren, nu ik terug kijk hebben ze ons door die eerste zware dagen gesleept.
Nina's tijgers waren dicht bij ons en iedereen was bezig met het circus.
Vrienden en familie die bij ons langskwamen waren verdrietig, maar ook blij, want ze gingen naar het circus, voelen wat Nina voelde, even dicht bij haar zijn, er voor Nina zijn.
En wat gingen er veel mensen voor Nina, als eerbetoon aan haar.
De eerste dagen was het druk maar vandaag zat het bomvol, er werden nog extra stoelen bijgezet.
Wat een eerbetoon voor zo'n klein lief meisje, geen afscheid van een dag maar van een week,
zoals het een echte prinses betaamt!

Namens ons als trotse ouders, iedereen bedankt dat jullie ons meisje op deze manier hebben herdacht!!!
XXX

Een leven zonder jou...

Een leven zonder jouw....maar nu nog even niet.
Tot donderdag zijn we nog met zijn vijven, je bent nu nog bij ons, we zijn nog compleet.
Jouw dood maakt me stil van binnen, maar ik ben zo gelukkig dat je er nog bent.
Het is een heel onwerkelijk gevoel, het is denk ik het uitstellen van het onvermijdelijke afscheid.
We moeten ook nog zoveel regelen, terwijl we al zo veel hebben gedaan en al je wensen kenden.
Ik kan me niet indenken hoe het voelt voor ouders die plotseling hun kind verliezen en in een paar dagen tijd alles moeten regelen.

We praten veel over je, ik praat veel tegen je en met je.
Je bent zo mooi, je ziet er uit als een prinsesje met een glimlach op haar gezicht, heel sereen.
Je moet wel gelukkig zijn, daar waar je bent nu.
Vandaag heb ik het in de kamer waar je nu ligt gezellig gemaakt voor je, je tijgers , geurkaarsjes
en bloemen om je heen.
Al onze herinneringen hebben een mooi plekje bij je gekregen.
Bowie vind het ook een fijn plekje, hij is vaak bij je, kijkt even tv of zit op zijn laptop bij je te spelen.
Voor hem ben je er gewoon nog, hij kan denk ik ook nog niet overzien wat het voor hem betekent om je dadelijk te moeten missen.

Ik wel meisje...en ik ben zo bang dat ik dadelijk niet zonder je kan
XXX Mama

Zo mooi was je
Zo mooi ben je
Eindeloos geluk wensten we je

Wensen we je nog
 

Waarom niet!

1 dag, 3 uur en 27 min zonder ons meisje...

Vandaag een dag met een traan en een lach....
Hoe kan het dat als je denkt dat je niet dieper kan vallen, toch weer op kan staan.
Op het moment dat je denkt dat je niet meer kunt,  voel je alle alle liefde van iedereen die ons steunt en je gaat weer.
Op weg naar het allerlaatste stukje met jou...om jou een afscheid te geven wat bij je past, wat je verdient. Daar hebben we nog kracht voor nodig...en dat gaat ons lukken.
Samen met jou...je was er vandaag.
Op al mijn vragen gaf je antwoord....kunnen we wel naar het circus...is dit wel het moment..
daar was jouw stem "waarom niet!" Dat zou je gezegd hebben..waarom niet...
En weet je meisje je hebt nog gelijk ook.
Vanochtend zijn we naar school gegaan, om bij iedereen te zijn die zo om jou geeft, jouw plekje war je je veilig genoeg voelde om te zijn wie je bent.
En wat was dat fijn, om samen met jou vriendjes en de vriendjes van Bowie ons verdriet delen.

s Middags gingen we naar het circus Belly Wien....... waarom niet...het was een eerbetoon aan jou dan horen wij daar toch te zijn, wat zou je genoten hebben.
We hebben gelachen, het voelde verward. Mag ik al lachen...waarom niet?
We hebben ook gehuild, toen jouw tijgers er waren en toen het circus 1 minuut stilte vroeg..voor jou.
Mijn lief meisje als ik iets van je heb geleerd...dan is het dat we zoveel meer kracht bezitten dan we weten.... en dat alles kan en mag...

Ik mis je...eindeloos...

Voor altijd een elfje....

Nina heeft haar eigen moment gekozen om te gaan.....

Omringd door iedereen die haar dierbaar was, en nadat haar twee beste vriendinnen
nog afscheid van haar hebben genomen...is ze rustig in onze armen gestorven...zonder pijn.
Ze had het niet mooier kunnen doen...

Ons elfje kan nu naar haar tijgers...

 

We zullen je eindeloos koesteren

verbonden over de grenzen van het leven heen

Groep 8

Terwijl ik dit schrijf kan ik meekijken met de Musical van groep 8.
Als de dag van gisteren.....dat we haar naar de basisschool bracht.

Nu neemt groep 8 afscheid van de basisschool, Nina had hier tussen moeten staan.
Het is heel moeilijk, het voelt voor ons ook als een afscheid...op dezelfde manier zoals het denk ik voor alle ouders voelt.
Het einde van een periode, het begin van een nieuwe.
Ik vind het erg dat ik er niet bij ben, ik mis het afsluiten van een bijzondere tijd ik mis de kinderen, ik mis hun trotste koppies.
Ze hebben het goed gedaan....



Ons meisje. 4 jaar, helemaal klaar voor het nieuwe grote avontuur in haar leven.
En wat heeft ze het goed gedaan....

Donkere nacht....

Na een goede dag gisteren, heeft Nina vandaag veel geslapen.
Ze was sliep veel en was slecht aanspreekbaar.
Vanavond na negenen ging Nina plots snel achteruit...
onregelmatige ademhaling, en een onregelmatige hartslag.
De huisarts is twee keer langs geweest, nu is Nina weer wat rustiger.
Weer was het afscheid zo dichtbij....

ALLES WAT IK VOOR JE VOEL
Alles wat ik voor je voel
is met woorden onuitspreekbaar.
Alles wat je aan me geeft
blijkt met woorden nauwelijks raakbaar.
Al jouw liefde blijft in mij
eeuwig onvervangbaar.
Waar ik ben daar woon je
heel diep in mijn hart.

Zorgen.....

In de tijd dat Nina onder behandeling was en vaak ziek was van het kuren kregen we hulp van de Kinderthuiszorg.
Nu Nina weer intensief zorg nodig heeft staan ze weer klaar om te helpen.
We hebben een geweldig team van 4 personen om ons heen, waarmee het helemaal klikt.
Monique die eerst voor Nina zorgde regelt nu heel veel voor ons.
Kristel die we nog kennen uit het Maasziekenhuis en altijd een goede band had met Nina , werkt normaal in een ander district maar komt speciaal voor Nina naar Mill.
Nancy ook een lievelings verpleegkundige van Nina is speciaal voor ons in dienst gegaan
bij de Kinderthuiszorg. En komt naast haar werk in het ziekenhuis voor Nina zorgen.
Het team word nog versterkt door Chantal die ook ons hart gestolen heeft.
Samen met hen durven we het aan dat Nina thuis blijft en kunnen we haar de beste zorg mogelijk
geven, een gerust gevoel. En thuis hoort ze.
s Ochtends van 8 tot half 2 s'middags is er zorg aanwezig en dan weer van 5 tot 9.
Normaal zorgt de Kinderthuiszorg voor het zieke kind maar onderling hebben ze overlegt dat ze samen met mij ook voor Mick en Bowie zorgen zodat ik zoveel mogelijk bij Nina kan zijn en ook voor haar kan zorgen...een geschenk.
Ik begrijp dat er word gedacht dat het ons privacy kost, maar zo word het niet door ons ervaren.
Het is voor ons een waardevolle toevoeging voor de zorg van Nina en ik kan jullie niet vertellen hoe bijzonder het is dat er mensen zoals zij zijn.

Naast de Kinderthuiszorg komt ook nog elke dag de huisarts langs, ze bewaken Nina's conditie en bespreken dagelijks eventuele veranderingen met ons,en overleggen of dat consequenties heeft voor de zorg of dat er eventuele verandering in medicatie nodig zijn.
Ze houden ook ons als gezin in de gaten, hebben geregeld gesprekjes met ons over de thuissituatie
en bewaken de grenzen, ze kijken en denken met ons mee tot hoever de situatie nog waardig is voor Nina.
Als ouder is het moeilijk om daar een realistisch beeld van te hebben...loslaten is moeilijk...onmogelijk..

Vanaf vanavond komt er nog een radertje bij, vrijwilligers van de VPTZ komen s'nachts
waken bij Nina. Het probleem is niet dat Bas en ik niet kunnen slapen , maar juist dat we slapen.
We zijn bang dat we niet wakker worden als Nina ons nodig heeft.
Nu er iemand de hele nacht op Nina past kunnen wij met een gerust hart slapen.

Nina zelf heeft ons vandaag weer een kadootje gegeven, ze had vandaag een betere dag
, was veel wakker wat beter aanspreekbaar en strooide met glimlachjes.
In deze ontzettende moeilijke tijd gaat mijn hart daar toch weer van huppelen.
Wat hou ik van haar....tot aan de sterren en terug...en nog verder.