Eerste keer....

Eerste keren....
Jouw dood heeft ons leven veranderd, op veel manieren....voor altijd.
We proberen recht op te blijven staan na jou dood, het weer naar de toekomst kijken alles is zo moeilijk.
We gaan door...maar zeker in het eerste jaar na jou dood worden we gedwongen om te stoppen bij alle eerste keren.
We moeten zonder jou alles opnieuw uitvinden dus zelfs de simpelste dingen zijn een eerste keer.

Morgen staan we voor een hele moeilijke...jouw lieve broer is jarig.
Vanmorgen werd hij wakker en het eerste wat hij zei was...Mam geniet er nog maar van, vanaf morgen ben ik een tiener.
Natuurlijk is hij blij, morgen is zijn bijzondere dag, 10 een mooie leeftijd, visite, cadeautjes.
Maar ook zijn eerste verjaardag zonder jou. Er valt niets te vieren....zo voelt het...maar toch gaan we ons best doen voor Bowie en voor ons zelf, één keer moeten we er door heen.
Het makkelijkste is om te proberen om de knop even om te zetten...net doen alsof het er niet is.
Twee weken geleden vroeg een vriendin...zo waarmee kan ik je helpen, hoe gaan we Bowie's verjaardag vieren.
Tot dat moment wilde ik er niet over nadenken, zij heeft me een beetje over een drempel geduwd en helpt me morgen met wat praktische dingen. Fijn om zulke mensen op je heen te hebben.

Zo dadelijk de kamer versieren, slingers en ballonnen zo doen we dat altijd...
Traditie....ontbijt op bed...de jarige word toegezongen door ons allemaal...morgenvroeg zullen alleen
Bas en ik zingen.
Daarna verstoppen we de cadeautjes en de jarige gaat zoeken terwijl wij warm of koud roepen...
gaan we het morgen weer zo doen of ontstaat er een nieuwe traditie.
We zullen zien...morgen, nu nog even niet aan denken. Soms moet je dingen gewoon laten gebeuren.


Het lied wat ik gekozen heb voor de begrafenis van Nina is van Vonder en Bloom en heet Last Thing.
Het past bij Nina's verhaal en het gaat ook over ons nu Nina niet meer bij ons is.
Dat we ons leven opnieuw moeten uitvinden, dat het een andere richting krijgt en uiteindelijk hopenlijk een leven met een happy end.
We moeten nieuwe dromen maken en heel veel nieuwe dingen uitvinden..........
Does God make Mistakes?

Durven..

De laatste weken lees ik veel boeken over rouw en verlies...voor herkenning....en om dingen te kunnen begrijpen...wat staat ons nog te wachten.
Veel boeken behandelen de dood van een geliefde, van ouders of van babytjes.
Weinig is te vinden over het verlies van een kind.
Wat me duidelijk is geworden is dat iedereen op een andere manier rouwt, ik herken dan ook niet veel in wat ik tegenkom.
Vaak lees ik en hoor ik..verdriet slijt...tijd heelt alle wonden, dat zal ook wel..
Maar ook dat het verdriet en gemis steeds groter word, dat herken ik ook.
Na Nina's begrafenis krabbelde ik weer op en ging het een tijdje goed, alsof je in een roes zat, ontkenning dus begrijp ik nu.
Nu zit het verdriet dieper en doet het meer pijn,het is niet zo dat ik wil dat het proces snel verloopt maar ik probeer het alleen te begrijpen.

Wat ik wel fijn en mooi vind om te zien is dat we durven door te gaan, en dat voelt goed.
Naast het enorme verdriet dat we hebben, durven we te lachen en we gaan niets uit de weg.
Afgelopen zaterdag precies 1 maand na Nina's overlijden ben ik met een lieve vriendin een avondje weggeweest.
Eerst bij Nina langs...verdriet, en daarna een hapje gaan eten...genoten.
Het was heerlijk om gewoon weer Marcha te zijn en te lachen, maar er was ook ruimte voor het verdriet. Mooi dat dat samen kan..en mag.

Ik vind het ook stoer dat de jongens gewoon doorgaan, Bowie heeft tenslotte vakantie en geniet daar ook met volle teugen van. Hij is ook niet bang om gewoon te doen waar hij zin in heeft en vraagt zich niet af of dat wel kan. Daarnaast is hij soms heel erg verdrietig en kruipt dan lekker bij me om te praten.

Aan ons nieuwe pad komt nooit een eind meer, het verdriet blijft altijd bij ons en we kunnen ook niet meer omdraaien en opnieuw beginnen. Dit pad hebben we ook niet kunnen kiezen...maar we durven het te bewandelen. En dat is goed!

Hoe gaat het met je?

Oke...hier komt ie, het antwoord op de meest gestelde vraag...
Hoe gaat het met je?
Natuurlijk een terechte vraag, en wie tussen de regels door kan lezen weet het natuurlijk ook wel een beetje.
Maar ook een moeilijke vraag, ik moet mezelf het antwoord soms ook wel eens schuldig blijven
omdat het per dag en soms per uur anders voelt.
Nu precies een maand nadat Nina overleden is zijn er wel  gevoelens die telkens terugkomen,
natuurlijk de pijn om het gemis van Nina, die is enorm en word met de dag erger.
Het constante verlangen naar Nina.
Maar daarnaast voel ik me vooral verward, stuurloos.
Ik wil haar ieder moment van de dag zoeken...maar weet dat ik haar niet zal vinden.
Ik wil vooruit kijken naar de toekomst....maar het liefst ren ik hard terug naar wat was.
Ik wil nieuwe plannen maken...maar niet zonder haar.
Ik wil weer genieten.....maar ik kan het niet.
Ik weet gewoonweg niet wat ik wil en wat ik moet, dat is het dus.
Ze zeggen....het heeft tijd nodig...dat zal ook wel.
Het is nog maar zo kort geleden....dat is het niet, voor mij is ze al veel te lang weg.
Als ik er zo over denk en het nu schrijf...denk ik dat ik maar verder ga met wat ik aan het doen was.
Stapje voor stapje.....

Jij bestaat

Na meer dan drie weken komt er langzaam een eind aan de eindeloze stroom met kaarten die we hebben ontvangen. Mooie, lieve soms bijzondere kaarten.
Soms met enkele woorden, soms met een lief verhaal of gedicht, een hele mand vol is het geworden.
Allemaal hebben we ze gelezen en vele ervan zou ik er willen beantwoorden.
Als ik er aan denk dat iedereen die een kaartje heeft gekocht, er wat in heeft geschreven en daarbij even aan Nina heeft gedacht verwarmd het me.

In plaats van de kaarten  komen nu de brieven...brieven van instanties of abonnementen.
Ze beginnen met...het spijt ons dat....wij wensen u veel sterkte...wij hebben begrip voor u situatie...
maar toch moeten we u uitleggen dat.
Ja!!! Ik begrijp dat we geen recht meer hebben op kinderbijslag voor Nina en ik weet dat ze haar rolstoel niet meer zal gebruiken.
Maar het voelt alsof je kind word weggevaagd, streep erdoor, bestaat niet meer.
Maar dat is niet zo...jij bestaat lieverd....voor altijd!!!!
Je woont in mij.........

Elke dag..

3 weken geleden, heb jij jouw moment gekozen ...
2 weken geleden hebben we je begraven....
En het gemis word elke dag groter...

Er gebeurt nog elke dag veel, gelukkig weten veel lieve mensen ons nog steeds te vinden
en blijft de drempel laag. Ik was bang dat dat opeens op zou houden.
Dat vrienden en kennissen weg zouden blijf omdat ze niet wisten wat te zeggen, wat te doen.
Ik besef me dat het ook niet makkelijk is, er hoeft ook niet veel gezegd te worden maar alleen al dat ze er zijn bied me troost.

Manita, onze uitvaartbegeleidster en Suzanne de ritueelbegeleidster zijn ook nog langs geweest.
Met beide nog een waardevol nagesprek gehad over de uitvaart.
Wat hun ervaringen waren en de hoe wij de dag van de begrafenis van |Nina hebben ervaren.
Wat waren ze een waardevolle toevoeging in de laatste week dat Nina bij ons was, ze hebben ons veel uit handen genomen en zijn een grote steun voor ons geweest. Ze dachten met ons mee maar lieten ons het tempo bepalen en we hielden zelf de regie over Nina's afscheid.
Mede dankzij Manita en Suzanne is het een prachtige dag geworden waar ik nog elke dag met een fijn gevoel aan terug denk.

Dat gevoel word nu nog extra ondersteund.
Tijdens de dienst en de begrafenis zijn er veel foto's gemaakt door Monique van http://www.hejafotografie.nl. Van te voren hadden we met haar onze wensen besproken
en op de dag zelf was zij op de achtergrond aanwezig.
Ze heeft ontzettend veel prachtige foto's gemaakt die ze voor ons heeft verwerkt in een fotoboek.
Wat ben ik hier blij mee, Nina's afscheid is voor altijd op een bijzondere manier vastgelegd.
We kunnen de foto's eindeloos bekijken om het gevoel van die dag terug te krijgen en we kunnen Bowie en Mick altijd laten zien hoe die dag verlopen is en wat hun aandeel was.
En komt er een tijd dat het teveel pijn doet dan hoeven we er ook niet meer naar te kijken.

De laatste 2 weken ben ik elke dag bij Nina geweest, op 2 dagen na.
Het doet me goed om te zien dat iedereen niet alleen onze deur weet te vinden maar dat
ook veel kinderen, ouders en vrienden nog naar Nina gaan.
Haar plekje ziet er ook nog steeds zo mooi uit. Sommige bloemen staan nog echt heel erg mooi en er komen ook dagelijks andere verrassingen bij.
Ik heb bij Nina ook een boekje gelegd waarin je je gedachtes voor Nina kunt opschrijven.
Het is hartverwarmend om die schrijfsels te lezen.
Jouw plekje word ook een beetje ons plekje...mis je....mis je zoveel dat het pijn doet.

Saskia nam als laatste afscheid bij Nina

Saskia houd wacht bij Nina

Bloemetjes werden gestrooid voor Nina

Zwevende bellen,
roze en blauw,
ik stuur ze naar boven,
ik stuur ze naar jou.
Glanzend en dansend,
helder als dauw,
tot in de wolken,
vol liefde, voor jou.






Vrienschap

 

 

 

Op 4 jarige leeftijd leerde Mette Marit en Nina elkaar kennen.

Vanaf het eerste speelafspraakje ontstond een innige vriendschap.

Heel bijzonder, zeker voor die leeftijd.

Twee handen op één buik....altijd, als je me vraagt of er weleens

onenigheid was...ik kan het je niet zeggen.

Ik heb het in elk geval nooit gezien of gemerkt.

Ze begrepen elkaar...zonder woorden.

Ze konden zich zelf zijn....samen.

En samen maakt sterk!!!

Nina mocht gewoon ziek zijn bij Mette.

Ze hielden van elkaar.

Ik mis Nina...maar bijna net zoveel

mis ik hun vriendschap.

Mette lieverd, ik  hou van je,

wil je alsjeblieft ook een beetje mijn meisje blijven?

XXXXXXX

 

 

 

Nina

Je bent mijn beste vriendin daar komt niemand tussen

Je gezichtje is zo lief met die bruine ogen en dat schattige neusje

Die moest lachen en giechelen van mijn verhalen over Lonneke en Iris, die ik je vertelde voor we gingen slapen

Het leukste vond je dat ene verhaal met die woordjes

Je lachte je kapot om ‘Sorry ik versta geen mislukt Chinees,

Samen lachen samen Spelen

Samen huilen Samen pruilen

Je bent mijn tijger en de koningin in jouw Tijgerland

Waar je nu lekker aan het knuffelen bent

Lekker slapen en tot morgen word niet meer gezegd

Maar lekker slapen en tot gauw

Is wat wij zeggen en doen

Je had geen pijn wat vond ik dat fijn

Ren maar verder, huppel door

Maar nog 1 ding

I wish you were here

 

7 dagen...

De eerste week zonder jou...
Als in een roes is die voorbij gegaan, alles is nog heel onwerkelijk.
Het wil nog niet doordringen dat ik je nooit meer zie.
Hoe kan dat ook...wat is nooit meer...
Natuurlijk weet ik wat gemis is, en afscheid nemen van iets.
Maar hoe het voelt om datgene wat je het meest dierbaar is kwijt te raken, daar kun je je niet op voorbereiden.
Mijn lichaam doet pijn, ik heb verdriet, maar ik sta nog...wankel.
Soms gaat het goed,soms minder.
De momenten dat er vrienden zijn is fijn, ik kan alleen over Nina praten en iedereen luistert.
Het leid af van de werkelijkheid, en die is hard. Te hard om door te laten dringen.
Dus kies ik ervoor om me daar nog even van af te sluiten.
De dagelijkse dingen zijn lastig, maar niet onmogelijk.
Rommel wat rond in huis , en gelukkig lopen er hier ook nog steeds kaboutertjes rond.
Want echt gaan opruimen daar kan ik mezelf nog niet toe zetten.
Het klinkt misschien stom, maar wat het lastigste is zijn de boodschappen.
De afgelopen 3 jaar bepaalde jij zo'n beetje elke dag wat er op tafel kwam.
Iedere keer zocht ik naar nieuwe dingen die jou konden bekoren...en dat doe ik nu dus nog steeds.
In elke gang scannen mij ogen of jou dingen erbij staat, of ik iets kan vinden waar ik je blij mee kon maken.
Ik kom telkens terug met een tas aanzienlijk leger dan eerst!

Lieve Nina ik mis je...en tegelijkertijd koester ik je.
Ik hou van je
X Mama