Achtste groepers huilen niet...

Gisteren had ik een uitvaart.
Kan ik dit, wil ik dit. Niet lang getwijfeld.
Een afscheid is nooit makkelijk, en altijd verdrietig.
Er kunnen zijn voor iemand is fijn en voelt goed, daarom ging ik.
We namen afscheid van een bijzondere vrouw, iemands moeder.
Een dag na het overlijden van Nina 60 geworden, ook te vroeg gegaan.
Er waren nog meer overeenkomsten, hard gevochten, alles gegeven.
Genoten van het leven en onder alle omstandigheden positief gebleven.
Net zoals Nina had ze haar eigen afscheid voorbereid en de regie tot op
het laatst in eigen handen gehouden.
Het was een mooi, bijzonder afscheid.
En ja het was zwaar, met één heel erg moeilijk moment.
Aan het einde van de afscheidsdienst luisterden we naar het lied dat Nina's
klas zo mooi zong op haar begrafenis.....

Vandaag weer een klein stapje gemaakt.
Ik ben nog niet alleen naar Nina gegaan.
Vanochtend voor het eerst, alles voelde goed.
Ik rij weg bij Nina zet de radio en  de Googoo dolls zingen...

And I'd give up forever to touch you,
Cause I know that you feel me somehow.
You're the closest to heaven that I'll ever be,
And I don't want to go home right now.

Nina heeft het voor elkaar!

De eerste week op school zit er al weer op voor Bowie, alleen naar school zonder Nina.
Ik heb me niet gerealiseerd dat Nina zo verbonden was met school voor Bowie.
Maar dat was natuurlijk wel zo, altijd samen naar school hun veilige fijne plekje waar iedereen hem kent, maar ook Nina.
Hij was vorige week verdrietiger, maar heeft het wel goed gedaan, de maandagochtend op school
eerst over Nina verteld.
Daarna Nina's liedje met de foto's laten zien, en daar kwamen de tranen, niet alleen bij hem maar
bij iedereen.
Meteen waren zijn vriendjes er om hem te troosten, het is goed dat hij ziet en voelt dat je verdriet mag hebben, dat je mag huilen.
Ik vraag hem weleens waarom hij zo weinig over Nina praat met met mij, "als ik over Nina praat word jij verdrietig Mama"......
Binnenkort heeft hij een gesprek met Tanja, zij is rouw en verliesbegeleidster bij kinderen.
Bowie kent haar en voelt zich veilig genoeg om zijn verhaal bij hem kwijt te kunnen.
We houden hem samen goed in de gaten.

Vorige week kreeg ik ook nog een telefoontje van Saskia van |Belly Wien.
"Nou, Nina heeft het weer voor elkaar hoor!".
Uuuh, wat dan?
"De drie tijgertjes gaan weg..."
Nou wisten we wel dat de tijgertjes niet bij het circus konden blijven, maar dit was wel heel plotseling en hoezo heeft Nina daar wat mee te maken??
Ze zou toch ook niet gewild hebben dat ze weg gaan, zo snel.
Nina is voor mij nog zo verbonden met de tijgertjes, toen ik daar weer was vorige week
voelde ik Nina dicht bij me.
Ik schrok dan ook best wel van dit nieuws, totdat Saskia vertelde waar ze naar toe gaan.
Ze gaan met zijn drietjes naar het mooiste wildpark van Europa Zoo Amneville in Frankrijk.
Ze mogen daar lekker rondrennen in een natuurlijke omgeving, dat zou Nina inderdaad geweldig gevonden hebben.
Afgelopen zaterdag zijn ze vertrokken naar Frankrijk, wat zullen ze gemist worden bij het circus.
Maar ook blij dat ze naar zo'n fijne plek mogen gaan, zou een klein elfje daar dan toch wat mee te maken hebben.
Bas word in Oss ook nog steeds lastig gevallen door TIJGERmuggen!
Eens afwachten wat ze nog meer in petto heeft.

Dag lieve Saskia, Arnold en Diana, wat hebben jullie Nina gelukkig gemaakt!

School

De vakantie is voorbij, een rare, bijzondere, verdrietige vakantie.
We zijn de vakantie best goed doorgekomen, maar wat vind ik het moeilijk dat de school weer
begint.
Ik had er altijd al een hekel aan als de kinderen weer naar school moesten, vaak hoor je ouders verzuchten "oh gelukkig, ze gaan weer naar school".
|Ik vind het heerlijk om ze bij me te hebben, dag in dag uit.
Morgen gaat er één kind naar school...moeilijk om dat het er maar één is die gaat en omdat ik nu sinds lange tijd weer alleen ben.
Ik zie er tegen op, hoewel het ritme van alledag nu ook weer terug komt, dat zal ook fijn zijn zeker voor Mick.
Die kan wel weer wat ritme en regelmaat gebruiken.

Zaterdag kwamen er een "delegatie" van de Kameleon langs, om de afgelopen weken door te nemen,
en om Bowie en ons gerust te stellen voor de komende tijd.
Dit waardeer ik ontzettend, al helemaal omdat ze dus begrijpen hoe moeilijk de stap naar school
weer is.
Bowie heeft even gekletst met zijn nieuwe leerkracht en de eerste dag vast doorgesproken.
Daarna zijn we met zijn allen naar school gegaan, eerst naar  Bowie's nieuwe klas gegaan.
En toen naar het mooie gedenk hoekje voor Nina, een goed gevoel dat ze er nog steeds bij hoort, en zal blijven horen.
Als laatste naar Nina's oude klas, bij het zien van haar plekje breek ik.
Daar hoort ze....het klopt niet..

Domburg

Bowie's verjaardag was een mooie dag, een echt feestje voor hem.
Hij heeft genoten van een fijne dag met veel bezoek en cadeautjes.
Wij hadden een dag met veel fijne mensen om ons heen, het was bijna goed....
bijna, jij was er niet.

De dag na Bowie's verjaardag vertrokken we voor een korte vakantie.
We hebben het er veel over gehad, wel gaan, niet gaan, waar naar toe.
Voor mij hoefde het niet zo zeer, ik vond de rust fijn en het voelde ook een klein beetje als wegvluchten.
Uiteindelijk om veel redenen toch besloten om weg te gaan, een van de redenen en voor mij misschien wel de belangrijkste, we moesten toch een keer gaan zonder jou.
Daarna kwam natuurlijk de vraag, waar gaat de reis heen. Naar een bekend plekje waar we samen ooit zo gelukkig waren...nee, dat gaat (nog) niet.
Uiteindelijk hebben we gekozen voor een vakantie in eigen land, vlakbij Renesse waar we dankzij stichting Gaandeweg een paar keer een hele mooie vakantie hebben gehad.
Het was een fijne week, voor Bowie hadden we zijn vriendje Levi meegenomen, die twee hebben zich prima samen vermaakt.
Voor Mick was het een week van ontdekken, zand aan je handen, lopen op het zand, spelen in de zoute zee en de golven.
Om de jongens zo te zien blijft genieten en dat maakt de vakantie mooi.
Maar ook heel pijnlijk om daar zonder jou te zijn, ik zie de fijne dingen die we nu samen niet meer kunnen doen.
Ik zie een meisje van jou leeftijd op een paard over het strand rijden...nog een van jou wensen.
Als ik met mijn 4 mannen op het terras zit zie ik alleen maar meisjes om me heen.
En jij bent er niet...je bent in mijn hart...in mijn gedachten...in mijn herinnering....maar dat is voor nu even niet genoeg.
Ik ben wel blij dat we zijn gegaan, dat we de moed hebben gehad om te gaan.
Ik heb mooie herinneringen en schatten voor je meegenomen, die breng ik binnenkort naar je toe, er moet nog even aan worden gewerkt.

Tijdens de vakantie zijn we ook nog heel even bij Belly Wien langs geweest, ze stonden ook in Zeeland. Het was heel fijn om weer bij jou tijgers te zijn, maar ook heel erg moeilijk.
Alle herinneringen van de laatste weken met jou kwamen als een film voorbij.
Ik ben nog bij Saskia in de kooi gegaan, ze hoefde geen riem om en ik mocht lekker met haar knuffelen.
Bang hoefde ik niet te zijn, want jij was er bij om op te passen dat er niets gebeurde...toch?

Vandaag was ik eindelijk weer bij jou, daar waar ik hoor, weer rust in mijn hart.
Wat ziet je plekje er mooi uit, zoveel nieuwe bloemen en cadeautjes.
Ik vind het fijn dat er zoveel mensen op je hebben gepast toen wij er niet waren.
Ik heb een doosje bij je gezet met een boekje erin waarin mensen hun gedachten voor jou op kunnen schrijven.
Het doet me goed om al die mooie lieve dingen te lezen en om te zien wie er allemaal bij je zijn geweest, het laat me zien dat je nog leeft....in de harten van heel veel mensen.

Een van de mooie dingen die bij Nina zijn achtergelaten is dit prachtige gedicht van
Theo Olthuis, straks ga ik in mijn  hoofd bij jou zijn XXX

                                  In je hoofd
                                  kun je alles.
                                  Fietsen naar de maan,
                                  boven op de wolken staan.
                                  Strelen met je handen los,
                                  lopen door een donker bos.
                                 Vechten als een tijger,
                                 dansen met een elf.
                                 Afscheid nemen
                                 zonder tranen,
                                 alles gaat vanzelf.

Eerste keer....

Eerste keren....
Jouw dood heeft ons leven veranderd, op veel manieren....voor altijd.
We proberen recht op te blijven staan na jou dood, het weer naar de toekomst kijken alles is zo moeilijk.
We gaan door...maar zeker in het eerste jaar na jou dood worden we gedwongen om te stoppen bij alle eerste keren.
We moeten zonder jou alles opnieuw uitvinden dus zelfs de simpelste dingen zijn een eerste keer.

Morgen staan we voor een hele moeilijke...jouw lieve broer is jarig.
Vanmorgen werd hij wakker en het eerste wat hij zei was...Mam geniet er nog maar van, vanaf morgen ben ik een tiener.
Natuurlijk is hij blij, morgen is zijn bijzondere dag, 10 een mooie leeftijd, visite, cadeautjes.
Maar ook zijn eerste verjaardag zonder jou. Er valt niets te vieren....zo voelt het...maar toch gaan we ons best doen voor Bowie en voor ons zelf, één keer moeten we er door heen.
Het makkelijkste is om te proberen om de knop even om te zetten...net doen alsof het er niet is.
Twee weken geleden vroeg een vriendin...zo waarmee kan ik je helpen, hoe gaan we Bowie's verjaardag vieren.
Tot dat moment wilde ik er niet over nadenken, zij heeft me een beetje over een drempel geduwd en helpt me morgen met wat praktische dingen. Fijn om zulke mensen op je heen te hebben.

Zo dadelijk de kamer versieren, slingers en ballonnen zo doen we dat altijd...
Traditie....ontbijt op bed...de jarige word toegezongen door ons allemaal...morgenvroeg zullen alleen
Bas en ik zingen.
Daarna verstoppen we de cadeautjes en de jarige gaat zoeken terwijl wij warm of koud roepen...
gaan we het morgen weer zo doen of ontstaat er een nieuwe traditie.
We zullen zien...morgen, nu nog even niet aan denken. Soms moet je dingen gewoon laten gebeuren.


Het lied wat ik gekozen heb voor de begrafenis van Nina is van Vonder en Bloom en heet Last Thing.
Het past bij Nina's verhaal en het gaat ook over ons nu Nina niet meer bij ons is.
Dat we ons leven opnieuw moeten uitvinden, dat het een andere richting krijgt en uiteindelijk hopenlijk een leven met een happy end.
We moeten nieuwe dromen maken en heel veel nieuwe dingen uitvinden..........
Does God make Mistakes?

Durven..

De laatste weken lees ik veel boeken over rouw en verlies...voor herkenning....en om dingen te kunnen begrijpen...wat staat ons nog te wachten.
Veel boeken behandelen de dood van een geliefde, van ouders of van babytjes.
Weinig is te vinden over het verlies van een kind.
Wat me duidelijk is geworden is dat iedereen op een andere manier rouwt, ik herken dan ook niet veel in wat ik tegenkom.
Vaak lees ik en hoor ik..verdriet slijt...tijd heelt alle wonden, dat zal ook wel..
Maar ook dat het verdriet en gemis steeds groter word, dat herken ik ook.
Na Nina's begrafenis krabbelde ik weer op en ging het een tijdje goed, alsof je in een roes zat, ontkenning dus begrijp ik nu.
Nu zit het verdriet dieper en doet het meer pijn,het is niet zo dat ik wil dat het proces snel verloopt maar ik probeer het alleen te begrijpen.

Wat ik wel fijn en mooi vind om te zien is dat we durven door te gaan, en dat voelt goed.
Naast het enorme verdriet dat we hebben, durven we te lachen en we gaan niets uit de weg.
Afgelopen zaterdag precies 1 maand na Nina's overlijden ben ik met een lieve vriendin een avondje weggeweest.
Eerst bij Nina langs...verdriet, en daarna een hapje gaan eten...genoten.
Het was heerlijk om gewoon weer Marcha te zijn en te lachen, maar er was ook ruimte voor het verdriet. Mooi dat dat samen kan..en mag.

Ik vind het ook stoer dat de jongens gewoon doorgaan, Bowie heeft tenslotte vakantie en geniet daar ook met volle teugen van. Hij is ook niet bang om gewoon te doen waar hij zin in heeft en vraagt zich niet af of dat wel kan. Daarnaast is hij soms heel erg verdrietig en kruipt dan lekker bij me om te praten.

Aan ons nieuwe pad komt nooit een eind meer, het verdriet blijft altijd bij ons en we kunnen ook niet meer omdraaien en opnieuw beginnen. Dit pad hebben we ook niet kunnen kiezen...maar we durven het te bewandelen. En dat is goed!

Hoe gaat het met je?

Oke...hier komt ie, het antwoord op de meest gestelde vraag...
Hoe gaat het met je?
Natuurlijk een terechte vraag, en wie tussen de regels door kan lezen weet het natuurlijk ook wel een beetje.
Maar ook een moeilijke vraag, ik moet mezelf het antwoord soms ook wel eens schuldig blijven
omdat het per dag en soms per uur anders voelt.
Nu precies een maand nadat Nina overleden is zijn er wel  gevoelens die telkens terugkomen,
natuurlijk de pijn om het gemis van Nina, die is enorm en word met de dag erger.
Het constante verlangen naar Nina.
Maar daarnaast voel ik me vooral verward, stuurloos.
Ik wil haar ieder moment van de dag zoeken...maar weet dat ik haar niet zal vinden.
Ik wil vooruit kijken naar de toekomst....maar het liefst ren ik hard terug naar wat was.
Ik wil nieuwe plannen maken...maar niet zonder haar.
Ik wil weer genieten.....maar ik kan het niet.
Ik weet gewoonweg niet wat ik wil en wat ik moet, dat is het dus.
Ze zeggen....het heeft tijd nodig...dat zal ook wel.
Het is nog maar zo kort geleden....dat is het niet, voor mij is ze al veel te lang weg.
Als ik er zo over denk en het nu schrijf...denk ik dat ik maar verder ga met wat ik aan het doen was.
Stapje voor stapje.....