Zondagochtend..

Follow">http://www.bloglovin.com/blog/11123243/?claim=vxrjvxag3xa">Follow my blog with Bloglovin


Vandaag 4 maanden zonder jou...


Ons leven, mijn leven is nog steeds verre van wat het ooit was.
Geen houvast, vechten, overleven en soms maar gewoon doen.
Een ding begint een vaste vorm aan te nemen.
Elk weekend gaan we met zijn viertjes naar jou toe.
In het begin was het moeilijk, niet voor mij en Bas,
maar Bowie had het er erg moeilijk mee om naar jou toe te gaan.
Niet omdat hij niet bij je wilde zijn, maar ik denk dat voor Bowie
daar tekens het besef kwam dat je er echt niet meer bent.
De laatste weken verandert dat, hij gaat graag mee en is ook altijd blij als
we geweest zijn.
Voor Mick is het natuurlijk anders, hij gaat gewoon met ons mee. Voor hem is er nog geen echt besef.
Het ontroert me altijd wel, als we weggaan begint hij uit zichzelf te zwaaien en kushandjes te geven.
Laatst liepen we een keer zo weg en toen rende hij nog terug om even te zwaaien.
Het is nu precies zoals ik het gedacht had toen we dit plekje voor je uitzochten...zo
ver bij ons vandaan.
Vaak gaat Sennah mee, we wandelen eerst in de bossen, we ontdekken nieuwe
plekjes en dingen om te doen.
Als we dan naar jou gaan gaat het als vanzelf.
We zitten daar de jongens spelen wat, het voelt niet als iets wat moet.
Maar gewoon heel fijn om te doen, om weer allemaal samen te zijn.
Zo worden de zondagen langzaam toch fijne dagen, want jij bent er altijd bij.
Alleen een moment is zo moeilijk..de zondag ochtend...altijd samen met zijn
vijven in bed.
Dat ene moment in een week, waarop ik me eventjes de allerrijkste in de hele wereld
voelde.
Wat zal ik dat voor altijd missen.....

En de tijgertjes passen op Nina

Kanjerketting

Bij het afscheid van Nina is er gecollecteerd voor de Kanjerketting.
We hebben haar zelf het goede doel laten kiezen, ze was meteen heel zeker, het moest de Kanjerketting worden. Iedere kraal die Nina kreeg tijdens de behandelingen
was er één teveel. Maar wat was ze trots op haar ketting, elke kraal werd bijgehouden en aan haar ketting geregen.
Het verteld haar hele, ongelofelijke verhaal.....vanaf de eerste opname, tot de kraal die aangaf dat ze kraal was met de behandelingen...de start van de nieuwe behandelingen en uiteindelijk de allerlaatse
kraal.

Ongeveer 2 maanden geleden hebben we een eindgesprek gehad in het UMC St Radboud met Nina's behandeld artsen.
Het was een moeilijk emotioneel gesprek, terwijl het zo fijn was om iedereen die zo hard met ons gevochten heeft weer te zien. Aan het einde van het gesprek kregen we van Dr Gidding een doosje met 2 kralen overhandigt.
Als een kind overleden is kun je kiezen tussen een vlinderkraal of een hartjeskraal.
Die keus was voor ons makkelijk gemaakt, het moest natuurlijk een hartje worden.
Nina was dol op harten, op de betekenis ervan. Ze omringde zich op allerlei manieren met harten.
Ze heeft heel erg veel harten geraakt....en ze zal voor altijd in onze harten blijven.
Dat weet ik zeker!
De keuze voor de kraal was dus makkelijk, de laatste kraal aan de ketting rijgen...niet.
Hij ligt nog steeds mooi te zijn in het doosje, het voelt als een bevestiging als ik de kraal eraan zou rijgen.
De bevestiging van het einde....iets wat ik nog steeds niet kan..of misschien wel niet wil...geloven.

Er is een ongelofelijk goed bedrag gedoneerd voor de Kanjerketting, bijna 1500 euro.
Dat stelt ons in staat om namens Nina voor 3 jaar een kraal doneren, het zal duidelijk zijn welke kraal dat is geworden .
Dat Nina goed heeft gekozen stond voor ons al vast maar werd voor mij nog eens duidelijk tijdens de afhandeling voor de adoptie van de kraal.
De kraal van onze keuze was al "bezet", ik heb aangegeven dat het hartje veel voor ons betekende en of ze mee konden denken aan een oplossing.
Ik kreeg al snel een bericht terug, er was overlegd en ze vonden dat Nina toch bij de hartjeskraal vermeld most worden.

Er zijn zoveel goede doelen die steun kunnen gebruiken, financieel of in een andere vorm.
Ik kan jullie verzekeren dat elk goed doel veel kan beteken voor kinderen met kanker.
Ik ken de verhalen van geld dat aan de strijkstok blijft hangen, maar voordat je dat als excuus gebruikt om dan maar niks te geven...vraag jezelf dan af wat er gebeurd als niemand niks meer geeft of steunt.
En sta je niet meer achter een doel omdat het even slecht in de publiciteit komt...dan zijn er nog genoeg andere, kleinere organisaties die jullie hulp goed kunnen gebruik.
Wij blijven in elk geval actief zoveel mogelijk doelen ondersteunen, Bas heeft zijn zakelijke relaties
gevraagd om geld over te maken naar Kika. Hier is ook goed gehoor aan gegeven, er is in totaal voor
3500 euro overgemaakt.
Bowie heeft het ambassadeursschap voor Stichting Opkikker van Nina overgenomen.
Hij vind het ook bijzonder en fijn om iets te kunnen beteken. Hij helpt nu mee om loten te verkopen.

Namens Nina, Bedankt! X

Herfst

De laatste 3 maanden was er de behoefte om in de herfstvakantie nog wat zon mee te pikken, voordat we aan de lange donkere wintermaanden zouden gaan beginnen.
Hoe dichterbij de herfstvakantie kwam, hoe meer ik begon te twijfelen.
De vakantiebestemming zou meest waarschijnlijk Spanje worden, niet te ver weg en met een
beetje geluk nog mooi weer.
Maar, kon ik Spanje al aan, en een week is kort. Het was een rommelig plan in mijn hoofd geworden.
Weg plan, tijd voor een nieuw plan dus. Van het nieuwe idee werd Bowie erg blij  en mij gaf het ook een stukje rust.
Gewoon lekker makkelijk, dichtbij een weekje naar Centerparcs in America.
Heerlijk voor de jongens, relaxt voor mij en Bas kan makkelijk eventjes voor een paar uur gaan werken als dat nodig is.

Vanaf Nina's overlijden lijkt het alsof er een sluier over ons leven ligt.....alsof er een dikke deken over ons heen ligt. Die deken bied ons veiligheid en warmte, een lekker donker holletje wat de waarheid, de pijn en het verdriet even bij ons weg houd.
Maar hoe graag ik het ook zou willen, ik kan me niet de hele tijd verschuilen onder mijn deken.
Ik kan het me niet permitteren, ik ben ook nog mama van twee lieve jongens die me nodig hebben.
En die recht hebben op een fijne tijd, en ik moet met hen ook nieuwe mooie herinneringen maken.

Daarom schud ik mijn lekkere deken deze week dus van me af, en hebben we pret.
Maar zie ik dus ook weer de waarheid, en die doet pijn. We waren hier een paar keer met Nina
en Bowie samen.
Ik zie haar hier staan als een klein meisje van vier, blonde haren met twee staartjes, groen joggingbroekje (want je bent tenslotte op centerparcs) en roze shirtje,
En tegelijkertijd realiseer ik me dat ik heel veel van die tijd eigenlijk niet meer weet.
dat je dingen dus schijnbaar gewoon vergeet.
Het maakt me bang...wat zou ik dadelijk nog meer vergeten.

Terwijl we hier zijn slaat het weer om, het word nu echt herfst, de blaadjes vallen.
Het word kouder, een lange donkere tijd komt eraan.
Heerlijk weer om nog even weg te kruipen onder een lekkere warme deken.

Samen.

Zo heel af en toe lijken we zomaar op een "normaal" gezin.
En met normaal bedoel ik een deze context, een gezin dat met samen met elkaar, dingen
onderneemt en daar plezier aan beleeft.
Maar echt samen zal het nooit meer zijn voor mijn gevoel, Nina zal voor altijd ontbreken.
En dat is dus niet normaal!!
Plezier hebben kunnen we gelukkig nog wel met de jongens, en ook met zijn tweetjes.
Afgelopen weekend waren de jongens bij opa en oma, ze hebben een leuke dag gehad
in Kernies Wunderland in Kalkar en zondag lekker samen met opa en oma wandelen.
Bas en ik hadden ook een fijn weekend, tijd om rustig samen te zijn.
Lekker ergens een hapje eten, wat klusjes doen die zijn blijven liggen.
Afgelopen zondag hadden we een afspraak met de verpleegkundige van de Kinderthuiszorg.
We wilden ze heel erg graag nog eens bedanken voor de liefdevolle manier waarop ze voor Nina en ons hebben gezorgd.
En het voelde voor ons niet echt als af, op het moment dat Nina overlijd stopt ook de zorg en zie je elkaar in principe niet meer.
Dus de laatste keer dat we samen waren zou het moment kort na Nina's overlijden zijn, ik zie ons nog staan bij haar.
We hebben haar allemaal samen voor de laatste keer verzorgd, gewassen en aangekleed, een mooi, intiem en liefdevol moment....maar niet het juiste moment om afscheid te nemen van elkaar.
Daarom was het heel erg fijn maar ook emotioneel om elkaar weer te zien, ze hebben zoveel met ons gedeeld.
Natuurlijk werd er eindeloos over Nina gepraat, de grapjes die ze maakte.
Hoe alles gelopen is, hoe sterk ze was, hoe we haar allemaal missen.
Omdat zij voor Nina zorgden, konden wij voor Nina zorgen..als een papa en mama.

Als de laatste dagen komen...wil je dan bij ons blijven?
Als de laatste dagen komen...wil jij vreemde dan een
veilige vertrouwde vreemde voor ons zijn?
Als de laatste dagen komen...wil jij dan omzien naar wie ons dierbaar is?
Als de laatste dagen komen... wil jij dan zijn als een schuilplaats waar
we thuis kunnen zijn?
Als de laatste dagen komen...wil jij dan blijven als de onmacht toeslaat?
Als de laatste dagen daar zijn...wil je ons zien in onze waarden en ons waarderen?


Morgen al weer 3 maanden zonder jou lieve Nina Ballerina.
Ik ben niet alleen jou kwijt, maar ook mezelf..

Kermis

Kermis 2013...
De jongens hebben genoten, elke dag.
Mick blijkt ook een echte kermisfan te zijn.
De draaimolen vind hij leuk, maar hij is niet weg te slaan uit de Cake Walk.
Ik ben ook een paar keer op de kermis geweest om met de jongens te genieten.
Samen naar de kermis, het hoort erbij.
Dit jaar wel met een dubbel gevoel.
Vorig jaar was Nina ook elke dag op de kermis, wat was ze gelukkig toen...stralend.
Maar Nina was er nu ook...overal waar de CakeWalk gaat....is zei erbij...

 

 

Vanaf vandaag leef jij in mij

Het samenzijn met Nina's klas afgelopen vrijdag is een fijne warme avond geworden. Er waren door een paar lieve , creatieve ouders voorbereidingen getroffen om samen met de klas iets voor ons en voor Nina te maken.
Er is van koper een perfecte kopie gemaakt van de Kameleon die de school siert. Daarna is hij door elk kind uit de klas een stukje met mozaïek ingelegd.
Het eindresultaat is prachtig geworden, ons eigen Kameleonnetje.
De eerste plek van dit mooie kunstwerk word de school, bij Nina's gedenkplekje.
Daarna word het een gedeelde plek voor Nina en ons.
Volgende week gaan we samen met Marieke, zij is de beheerster van de begraafplaats, bekijken hoe we Nina's graf vorm gaan geven.
We hebben daar al wel wat ideeën over maar we zullen samen gaan kijken wat wel of niet kan.
Wat ik wel zeker weet is dat de invulling van Nina's graf geen vast inhoud krijgt.
Er zullen veel bloemen op komen maar geen vaste grafsteen.
Ik weet dat Nina in mijn gedachten mee zal groeien, ik zal niet altijd aan haar blijven denken als een
elf jarig meisje. Daarom kan voor mijn gevoel haar graf er ook niet voor altijd hetzelfde uit blijven zien.
Daarom zal de Kameleon dus een tijdje bij ons mogen zijn en een tijdje Nina's graf mogen sieren.

De jongens waren afgelopen weekend logeren, een mooie gelegenheid voor Bas en mij om er even tussenuit te gaan. Met zijn tweetjes thuis het weekend doorbrengen voelde een beetje raar, en omdat we besloten hebben om niet bij de pakken neer te gaan zitten en verdriet niet ons leven te laten beheersen, leek een weekendje weg een logische keuze.
Het werd Antwerpen, alle ingrediënten waren er, en we hebben een heerlijk weekend gehad.
En toen kwamen we weer thuis.............
We doen zo hard ons best...maar wat is het moeilijk.

Dit lied van Rob de Nijs kwam ik tegen het raakte me ontzettend, dit beschrijft mijn gevoel...want
lieve Nina...jij woont in mij...voor altijd

Rob De Nijs - Vanaf Vandaag

Vandaag begraaf ik jou in mij
Niet in de aarde, niet in die kist
Niet bij die bomen in de ochtendmist
Daar ben jij niet, jij bent veilig in mij.

Vandaag begraaf ik jou in mij
Niet bij die steen daar in die lange rij
Al die oude namen, daar hoor jij niet bij
Nee vandaag begraaf ik jou in mij.

Dan kan ik met je praten en antwoord geven
Dan blijf jij leven in mijn leven
Hier neem m'n ogen en kijkt met mij
Neem m'n voeten en loop met mij
We gaan naar huis nu wij allebei
Vanaf vandaag leef jij in mij.

Vandaag begraaf ik jou in mij
'k zal je niet zoeken waar jij niet bent
Blijf maar bij ons hier, waar je iedereen kent
Jouw plaats aan tafel hou ik voor je vrij.

We zullen lachen en weer plannen maken
'k zal met je slapen en met jou ontwaken
Hier neem m'n mond en lach met mij
Neem mijn handen en voel met mij
Wat je nog doen wou doe ik erbij
Vanaf vandaag leef jij in mij.

Haal weg dat kruis en al die witte bloemen
Verscheur die krant waarin ze jouw naam noemen
Hier neem mijn ogen en kijk met mij
Neem m'n hart en leef met mij
Want jouw dood is nu voorbij, vanaf vandaag leef jij in mij

'K zal 2 levens leven met jou in mij.

Happy....

Als ik de weerberichten mag geloven is na vandaag de zomer echt voorbij,
Weer iets om los te laten...onze laatste zomer samen. Herfst, winter wat zal het koud zijn. Vanaf nu moeten we alle seizoenen meemaken ...zonder jou.

Deze week zijn Bas en ik ontzettend blij verrast.
Heel bijzonder, ik denk dat het voor iedereen die wat voor ons zou willen doen bijna onmogelijk is om wat te bedenken. Want waar zouden we nu nog blij van kunnen worden.
Als ik zelf daarover na zou denken dan zou ik niet verder komen dan...om Bowie en Mick te zien genieten  zij gelukkig zijn ben ik het ook.
Ik vind nog steeds heel veel dingen mooi en fijn, maar nu anders niet meer zoals voorheen.

Woensdag was Eefje bij ons op bezoek, ze heeft op de begrafenis het prachtige lied voor Nina gezongen.
Tussen het moment dat we het lied voor het eerst hoorden en Eefje vroegen of ze het voor ons wou zingen zat heel erg weinig tijd. We hebben haar een keer gesproken en gezien tijdens de uitvaart.
Wat ze voor ons gedaan heeft was zo bijzonder dat we daarover graag eens met haar wilden
napraten.
Tijdens dat gesprek vertelde Eefje ons dat ze ook schilderde en allang aan een doek bezig was.
Ze heeft ook de actie van Opkikker op school gesteund en daarna is ze mijn blog gaan volgen.
Ze was daardoor erg geraakt en wilde graag wat doen, dat is een understatement....woensdag kregen we van haar een prachtig geschenk,
Een doek van één bij anderhalve meter met daarop een portret van Nina en mij...
Ontzettend mooi, en waardevol bijna net zo mooi als de gedachte erachter.
Dat het schijnbaar mogelijk is dat je iemand die je niet kent zo kunt raken dat er zoiets moois uit voort komt.

Vanavond staat ons ook weer een fijn moment te wachten, we zien Nina's klas weer.
Nina heeft een perfect moment gekozen om te gaan, nog een dag was iedereen bij elkaar om
op school afscheid te nemen van haar.
Maar dat betekent wel dat groep 8 eigenlijk geen echt afscheid heeft genomen van groep 8.
Daarom komen we vanavond bij elkaar, ongetwijfeld zal Nina daar ook bij aanwezig zijn.
In verhalen en in onze harten. Veel kinderen ben ik ondertussen al wel ergens tegen gekomen, veel ook niet. Hetzelfde geld voor hun ouders, die komen aan het eind van de avond ook allemaal.
Fijn om de hele groep weer bij elkaar te hebben, want wat bijzonder zijn ze!

Dit -IS- |Nina's klas, en daarom vind ik het zo fijn dat ik vanavond weer bij ze mag zijn....