zaterdag 30 november 2013

Zo....dit is raak!

Laatst kwam het nieuwe nummer van Marco Borsato voorbij dat hij met zijn dochter
zingt. "Samen voor altijd".
Mooi, maar pijnlijk omdat het voor ons voor altijd nooit meer samen zal zijn.
Hoever liggen Samen en Verlies uit elkaar.
Mooi, en heel erg raak...

Verlies 
Marco Borsato

Ze zeggen dat de tijd je wonden heelt, 
maar ik voel elke dag dezelfde pijn;
waarom werd je bij me weggehaald,
waarom mocht je niet gewoon dicht bij me zijn?
Nog steeds dezelfde leegte in mijn hart,
nog steeds dezelfde handen op mijn keel,
boos op de God die jou niet wilde helpen,
boos op een wereld die niet stoppen wil.

Ik zie nog steeds de tranen in je ogen
die je het liefst verborgen hield voor mij.
Hoe klein je was je wilde mij al sparen,
je hield je groot en je verbeet de pijn.
Ik wilde elke dag wel met je ruilen,
ik wens nog elke dag dat ik het was.
Jou te zien lijden en niet kunnen helpen,
die onmacht sloopt me nu nog elke dag.

En niemand vertelt mij wat de reden is
dat alles zo verandert.
Ineens is alles anders.
Het was toch goed zoals het was,
jij deed toch niemand kwaad?
Ik begrijp het niet…

Ik heb geschreeuwd tot ik geen stem meer had,
mezelf gepijnigd tot ik niets meer voelde.
De cirkel keer op keer weer rondgegaan
totdat ik zelf niet eens meer wist waar ik op doelde.
Ik heb gepiekerd tot het ochtend was,
alle beslissingen die ik ooit nam,
alle vragen die ik had gesteld,
gewacht op antwoord dat van niemand kwam.

En niemand vertelt je hoe je verder moet
als alles wat je lief is
opeens voor altijd weg is.
Eén moment is alles goed
en dan vertelt een stem je dat het ophoudt.

Nee, niemand vertelt mij wat de reden is
dat alles zo verandert.
Ineens is alles anders.
Het was toch goed zoals het was,
wij deden niemand kwaad, toch?
Ik begrijp het niet…

Ik stap m’n bed uit en begin de dag,
ik zie de zon maar ‘k voel haar warmte niet.
Ik dwing mijzelf de woorden te herhalen
die je me zei vlak voor je ons verliet.
Je keek me even heel diep in mijn ogen,
je pakte me heel stevig vast:
“Wees niet boos om wat er niet meer is, pap,
maar wees dankbaar voor hetgene dat er was.”


Op mijn laatste blog herinnerde iemand mij er terecht aan dat haar dood zinloos
was.....maar haar leven zeker niet...die gedachte ga ik proberen vast te houden.
Dankjewel Petra! X





woensdag 27 november 2013

Vragen...


You never said I'm leaving
You never said goodbye
You were gone befor we knew it
and only God knew why,

A million times I needed you
A million times I cried
if love alone could have saved you
you never would have died

In life I loved you dearly
In death I love you still
In our hearts I hold a place
that only you can fill

                                                 5 maanden zonder jou....
You never said I'm leaving
You never said goodbye
You were gone befor we knew it
and only God knew why,

A million times I needed you
A million times I cried
if love alone could have saved you
you never would have died

In life I loved you dearly
In death I love you still
In our hearts I hold a place
that only you can fill


You never said I'm leaving
You never said goodbye
You were gone befor we knew it
and only God knew why,

A million times I needed you
A million times I cried
if love alone could have saved you
you never would have died

In life I loved you dearly
In death I love you still
In our hearts I hold a place
that only you can fill

                                                           You never said I'm leaving
You never said goodbye.
You were gone before I knew it,
And i don't know why.

A million times I needed you,
A million times I cried.
If love alone could have saved you,
You never would have died.

In life I loved you dearly,
In death I love you still.
In my heart you hold a place,
That only you could fill.
 
 
Mick word binnenkort 2 jaar. En zo gedraagt hij zich ook, als een eigenwijze peuter.
Wat zou Nina van hem genoten hebben van zijn gebrabbel, grappige stunts en koppige
buien.Ze had hem eindeloos geknuffeld en bemoederd. elk stapje in zijn ontwikkeling
zou ze eerder hebben gezien dan ik.
Ze zou ook zichzelf hebben gezien want Mick lijkt niet alleen qua uiterlijk op haar maar
 hij vertoond ook verdacht veel karaktertrekjes van Nina.
 
Zijn grote zus....moeilijk om daarover na te denken. Hij zal voor altijd een grotere zus hebben,
alleen leert hij haar nooit kennen. Alleen maar door de verhalen die wij hem vertellen.
Ondanks dat ze samen zo weinig tijd hebben gehad weet ik dat ze ook in zijn hart zit.
Alles wat hij van Nina ziet, een foto die voorbij komt, als hij iets van haar spulletjes vind,
als hij naar de sterren kijkt. Bij alles zegt hij heel zacht en lief...oh Nina!
Wat weet hij...wat voelt hij?
Met Bowie gaat dat makkelijker, met hem kan je praten.
Ik weet wat er in hem omgaat. Hij doet het nog steeds erg goed.
Je merkt bij hem de laatste weken wel dat het nu ook tot hem doordringt dat Nina
er echt niet meer is. Vlak na haar overlijden vond hij het best wel fijn om "alleen"
bij ons te zijn, plotseling kreeg hij weer alle aandacht.
Nu voelt hij zich vaak eenzaam. We waren pas lekker met zijn allen thuis,
een fijne avond met zijn allen dacht ik...totdat hij zomaar uit het niets zegt, ik zou wel een broertje of een zusje van mijn leeftijd willen dan ben ik niet zo alleen.
Hij herinnert zich weer hoe mooie en fijn het was met Nina erbij.
 
Wat zal Mick zich straks van haar herinneren? Hij zal straks met vragen komen,
en dat is ook goed.
 Maar wat moet ik antwoorden op de vraag waarom ze dood is...
Hoe leg ik hem uit hoe zinloos haar dood was...
 
 
 
 
 
 

donderdag 14 november 2013

Zonder jou voel ik me als een....

Bij ons nieuwe leven horen ook nieuwe rituelen.
Rituelen die te maken hebben met of in het teken staan van de dood.
Ze zijn ontstaan om stil te staan bij het verlies van iemand die je dierbaar is.
Ze zorgen ervoor dat je weer even stil staat bij degene die je mist.

Allerzielen 2 november, voor ons de eerste keer dat we deelnemen aan iets wat
nu bij ons hoort.
De paden op de begraafplaats waren vol gehangen met lampjes, bij binnenkomst
stonden er vuurkorven.
Er was een ruimte om samen te zijn en om een kaarsje aan te steken.
Wat brengt het aansteken van een simpel kaarsje dan veel los, ik erken dat jij er niet meer bent
door het aansteken van een kaarsje voor jou.
Meteen begrijp ik de zin van Allerzielen,  stil staan bij wat niet meer is.

Niet dat ik dat nu nodig heb een moment om jou te herdenken...jij bent in mij...altijd...in mijn hart en in mijn hoofd.
Daar waar ik je ook het liefste heb, dicht bij mij waar ik je kan voelen.
Maar voor nu is het even te veel, mijn hoofd is te vol.
Vol met gedachtes en herinneringen zodat ik niet eens meer kan voelen
wat ik voel.
Het stormt in me
Het maakt me moe..en verdrietig, mijn lijf doet pijn.
Het kost moeite om alles weer rustig te krijgen daarboven, er komt alleen
maar meer bij.
Wat zou ik graag alles weer op een rijtje krijgen, zodat ik weer rustig kan denken
en rustig kan zijn.
Ik doe mijn best, en ik weet dat het tijd kost en nee... ik wil niet aan mijn verdriet voor bij gaan.
Maar wat wil ik graag weer rustig aan je denken en je weer voelen....en weer
een klein beetje mezelf zijn.

Gisteren kwam ik een boekje tegen, Nina heeft dat vorig jaar voor me gemaakt,
een knutselvriendenboekje voor jou en je moeder.
Het is een soort vriendenboekje waarin ze allerlei dingen moest invullen over ons.
Een vraag die ze moest beantwoorden was, Lieve Mama zonder jou voel ik me als een?
Ze kon kiezen tussen verschillende antwoorden of zelf iets schrijven.
Wat ze geschreven heeft maakte me toen aan het huilen, en nog steeds als ik het lees.
Maar wat me gisteren nog meer raakte was de datum waarop ze het geschreven heeft.

Lieve Nina, alles zou ik geven om weer naar deze dag terug te kunnen gaan.
Want zonder jou voel ik me....leeg, alleen en verloren.

XXX

Lieve mama zonder jou voel ik me als...een tijger zonder strepen