donderdag 16 januari 2014

Hoe vertel je iemand.....

16 januari 2012...op de hoogste toppen van ons geluk...
 viel ik zo hard naar beneden...en tot op de dag van vandaag
heb ik de bodem nog niet geraakt.
Ik zweef, ik rouw, durf niet met beide benen op de grond te staan
want daar is de werkelijkheid.




26 December 2011 de dag dat Mick geboren is, wat was jij trots lief meisje.
Wat waren we gelukkig, niets stond ons meer in de weg, we waren
niet te stoppen, dit was ons keerpunt.
Wij samen met zijn vijven.. konden de wereld aan.
29 December een deuk, een gat in ons geluk, Mirabel overlijd.
Geluk en verdriet, zo dicht bij elkaar...niet te bevatten.
4 januari staat er een mri gepland, die moeten we verzetten want
op die dag nemen we afscheid van Bellie.
Er word een nieuwe datum geprikt, vrijdag...de dertiende...schikt dat.
Tuurlijk, waarom niet, het is maar een nummer, het is maar een dag.

16 januari, de hele middag heb ik kraamvisite, er speelt een vriendje van
Bowie, ik ben blij, gelukkig, een trotse moeder.
Het is het eind van de middag, alleen mijn schoonzus is er nog.
Ik sta met Mick in mijn armen, de telefoon gaat..
Ik neem op...Met dr Gidding....het eerste wat ze zegt is.. Gefeliciteerd!
Yes, wat een goed nieuws, natuurlijk hadden we het al wel verwacht
dat de uitslag  goed zou zijn, maar het is fijn om te horen!
Nee zegt ze, ik bedoel gefeliciteerd met de geboorte van Mick.....
...en dan zegt ze het..
Ik bel ook voor de uitslag van de scan, en het is geen goed nieuws.
We hebben twee vlekjes gezien...het spijt me, het spijt me zo verschrikkelijk.
Ik weet wat dit betekent...ik hoor mezelf  roepen nee..nee ..ik begin te trillen,
iemand neemt Mick van me over. Nee, jullie moeten iets doen, we beginnen
nog wel een keer opnieuw met de chemo...ze moet beter worden.
De dokter blijft maar herhalen, het spijt me zo, het spijt me zo.
Ze spreekt met me af dat ze later op de avond teruggebeld.
Ik wil weg, ik ga naar boven waar de kinderen me niet kunnen zien.
Gelukkig waren ze niet bij me in de buurt toen er werd gebeld.
Ik val op mijn bed, en huil, schreeuw...stil...van binnen.
Mijn wereld stort in, ik zak weg in een zwart gat en kan alleen nog maar denken...
mijn kind, mijn Nina, mijn alles gaat dood.....ik kan niet zonder haar.

De rest van de avond gaat als een waas voorbij, ik herinner me alleen nog de pijn en flarden
van wat er gebeurd is die avond.
Bas kwam naar huis, papa en mama waren er, nadat de kinderen op bed lagen, heb ik nog wat mensen gebeld die op de hoogte gebracht moesten worden, dat waren er niet veel want we wilden het zo dicht mogelijk bij onszelf houden. Eerst nadenken...de oncoloog belt zoals afgesproken nog eens terug, nu om ook met Bas te spreken. We maken een afspraak om vrijdag naar het Radboud te komen met zijn tweeën voor een gesprek met haar.
En dan zijn we alleen, verslagen, kapot...
Ik weet niet hoe ik met Nina om moet gaan, ik ben bang als me de volgende ochtend aankijkt dat
ze het in mijn ogen ziet.
We besluiten om haar nog niks te vertellen, we willen de tijd nemen om erover na te denken,
en we willen het gesprek met de oncoloog afwachten.
Binnen 3 weken, geef je leven, nieuw geluk, een nieuw kindje...en hoor je dat je je meisje
af moet geven.
Voor het eerst geef ik op...ik wil niet meer.
16 januari...een nummer...een dag.....ons leven nooit meer hetzelfde.


maandag 13 januari 2014

Beschermd...

December voorbij, Januari een nieuw begin..
Niet voor ons, nooit meer...een nieuw begin..
Verder gaan kan niet...terug ook niet.
We staan stil...

December was moeilijk, maar met een doel.
We worstelen ons erdoor, we gaan er dwars doorheen.
Toen kwam Januari, dat begon stroef, want daar sta je weer met
beide benen op de grond.
Alles is weer gewoon, terug in de realiteit en even geen doel meer.

Omdat de Kameleon ging verhuizen, had Bowie 3 weken kerstvakantie.
Terugkijkend op deze 3 weken was het heerlijk om even echt tijd te hebben voor
elkaar.
Om veel samen te doen en er voor elkaar te zijn in deze moeilijke maand.
We hebben er van genoten.
Vandaag ging Bowie weer naar school, het was voor hem een mooie dag
met moeilijke momenten.
Afgelopen vrijdag mocht hij al op school komen om in zijn eigen klas
een hoekje voor Nina in te richten. Hij heeft een grappige foto van haar uitgezocht.
Een stralende Nina met haar koppie dat uit het badschuim komt gepiept.
Fijn dat hij haar zo wil zien.
Zijn nieuwe plekje in de klas is nu ook naast Nina.
Het doet pijn om hem verdriet te zien hebben, en het is moeilijk om er op zo'n moment
voor hem te zijn.
Als alle kinderen van de school bij elkaar zitten tijdens de opening voelt hij
hetzelfde als ik...

Nina is ook meegenomen naar de nieuwe school. Toen de Kameleon 10 jaar bestond is
door  alle leerlingen van de school een mozaïek van een Kameleon gemaakt.
Samen met een paar vriendinnen en Bowie heb ik een kleine  versie van deze Kameleon gemaakt.
Maar dan in Nina style, met tijgerstrepen en glittertjes en glimmers.
Hij heeft een mooi, geborgen plekje gekregen op de grote Kameleon.
Precies zoals Nina zich altijd gevoelt heeft op school, beschermd en bijzonder
en nu voor altijd met elkaar verbonden.



Sinds vorige week word er aan Nina's graf gewerkt.
De Heiliglandstichting is een natuurlijke begraafplaats, dit houd in dat alle graven
(tuingraven worden ze genoemd) worden gemaakt van een harde mergelsteen.
De vorm moet natuurlijk zijn, maar word wel naar onze wens gemaakt.
Omdat er een fundering moest worden gemaakt zijn alle bloemen, knuffels en knutsels
die op Nina's graf staan nu verwijdert.
Het is een vreemde aanblik, het zo vertrouwde plekje is nu weg en doet kil aan.
Zondag namen we Mick mee, hij keek verbijsterd naar de lege plek...Nina?
En hoe leg je dat dan uit.
Uiteindelijk moet het zo worden zoals we het ons al lang hebben voorgesteld
maar voor nu missen we onze vertrouwde unieke plekje.