De laatste 3 maanden was er de behoefte om in de herfstvakantie nog wat zon mee te pikken, voordat we aan de lange donkere wintermaanden zouden gaan beginnen.
Hoe dichterbij de herfstvakantie kwam, hoe meer ik begon te twijfelen.
De vakantiebestemming zou meest waarschijnlijk Spanje worden, niet te ver weg en met een
beetje geluk nog mooi weer.
Maar, kon ik Spanje al aan, en een week is kort. Het was een rommelig plan in mijn hoofd geworden.
Weg plan, tijd voor een nieuw plan dus. Van het nieuwe idee werd Bowie erg blij en mij gaf het ook een stukje rust.
Gewoon lekker makkelijk, dichtbij een weekje naar Centerparcs in America.
Heerlijk voor de jongens, relaxt voor mij en Bas kan makkelijk eventjes voor een paar uur gaan werken als dat nodig is.
Vanaf Nina's overlijden lijkt het alsof er een sluier over ons leven ligt.....alsof er een dikke deken over ons heen ligt. Die deken bied ons veiligheid en warmte, een lekker donker holletje wat de waarheid, de pijn en het verdriet even bij ons weg houd.
Maar hoe graag ik het ook zou willen, ik kan me niet de hele tijd verschuilen onder mijn deken.
Ik kan het me niet permitteren, ik ben ook nog mama van twee lieve jongens die me nodig hebben.
En die recht hebben op een fijne tijd, en ik moet met hen ook nieuwe mooie herinneringen maken.
Daarom schud ik mijn lekkere deken deze week dus van me af, en hebben we pret.
Maar zie ik dus ook weer de waarheid, en die doet pijn. We waren hier een paar keer met Nina
en Bowie samen.
Ik zie haar hier staan als een klein meisje van vier, blonde haren met twee staartjes, groen joggingbroekje (want je bent tenslotte op centerparcs) en roze shirtje,
En tegelijkertijd realiseer ik me dat ik heel veel van die tijd eigenlijk niet meer weet.
dat je dingen dus schijnbaar gewoon vergeet.
Het maakt me bang...wat zou ik dadelijk nog meer vergeten.
Terwijl we hier zijn slaat het weer om, het word nu echt herfst, de blaadjes vallen.
Het word kouder, een lange donkere tijd komt eraan.
Heerlijk weer om nog even weg te kruipen onder een lekkere warme deken.
Blijf maar lekker onder die deken en kom er pas onderuit als je daar behoefte aan hebt of als je daar aan toe bent. Niemand zal je storen en niemand zal je haasten.
BeantwoordenVerwijderenVoel je niet schuldig. Je jongens zullen genoeg herinneringen kunnen opsnuiven. Vaak hoef je daar niet eens iets bijzonders voor te doen.
Je bent niets vergeten. Met de tijd zullen de herinneringen, als je daar aan toe bent, een voor een weer komen bovendrijven.
Liefs,
Moniek.
klopt helemaal wat Moniek zegt, naarmate ik ouder word is het o,ja dat was ook zo compleet met beelden. ben heel veel kwijt van toen mijn kinderen nog klein waren maar krijg ook heel veel weer . dus tegen de tijd dat ik in het bejaardentehuis zit heb ik genoeg aan mijn herinneringen
BeantwoordenVerwijderendikke kus saskia