donderdag 16 januari 2014

Hoe vertel je iemand.....

16 januari 2012...op de hoogste toppen van ons geluk...
 viel ik zo hard naar beneden...en tot op de dag van vandaag
heb ik de bodem nog niet geraakt.
Ik zweef, ik rouw, durf niet met beide benen op de grond te staan
want daar is de werkelijkheid.




26 December 2011 de dag dat Mick geboren is, wat was jij trots lief meisje.
Wat waren we gelukkig, niets stond ons meer in de weg, we waren
niet te stoppen, dit was ons keerpunt.
Wij samen met zijn vijven.. konden de wereld aan.
29 December een deuk, een gat in ons geluk, Mirabel overlijd.
Geluk en verdriet, zo dicht bij elkaar...niet te bevatten.
4 januari staat er een mri gepland, die moeten we verzetten want
op die dag nemen we afscheid van Bellie.
Er word een nieuwe datum geprikt, vrijdag...de dertiende...schikt dat.
Tuurlijk, waarom niet, het is maar een nummer, het is maar een dag.

16 januari, de hele middag heb ik kraamvisite, er speelt een vriendje van
Bowie, ik ben blij, gelukkig, een trotse moeder.
Het is het eind van de middag, alleen mijn schoonzus is er nog.
Ik sta met Mick in mijn armen, de telefoon gaat..
Ik neem op...Met dr Gidding....het eerste wat ze zegt is.. Gefeliciteerd!
Yes, wat een goed nieuws, natuurlijk hadden we het al wel verwacht
dat de uitslag  goed zou zijn, maar het is fijn om te horen!
Nee zegt ze, ik bedoel gefeliciteerd met de geboorte van Mick.....
...en dan zegt ze het..
Ik bel ook voor de uitslag van de scan, en het is geen goed nieuws.
We hebben twee vlekjes gezien...het spijt me, het spijt me zo verschrikkelijk.
Ik weet wat dit betekent...ik hoor mezelf  roepen nee..nee ..ik begin te trillen,
iemand neemt Mick van me over. Nee, jullie moeten iets doen, we beginnen
nog wel een keer opnieuw met de chemo...ze moet beter worden.
De dokter blijft maar herhalen, het spijt me zo, het spijt me zo.
Ze spreekt met me af dat ze later op de avond teruggebeld.
Ik wil weg, ik ga naar boven waar de kinderen me niet kunnen zien.
Gelukkig waren ze niet bij me in de buurt toen er werd gebeld.
Ik val op mijn bed, en huil, schreeuw...stil...van binnen.
Mijn wereld stort in, ik zak weg in een zwart gat en kan alleen nog maar denken...
mijn kind, mijn Nina, mijn alles gaat dood.....ik kan niet zonder haar.

De rest van de avond gaat als een waas voorbij, ik herinner me alleen nog de pijn en flarden
van wat er gebeurd is die avond.
Bas kwam naar huis, papa en mama waren er, nadat de kinderen op bed lagen, heb ik nog wat mensen gebeld die op de hoogte gebracht moesten worden, dat waren er niet veel want we wilden het zo dicht mogelijk bij onszelf houden. Eerst nadenken...de oncoloog belt zoals afgesproken nog eens terug, nu om ook met Bas te spreken. We maken een afspraak om vrijdag naar het Radboud te komen met zijn tweeën voor een gesprek met haar.
En dan zijn we alleen, verslagen, kapot...
Ik weet niet hoe ik met Nina om moet gaan, ik ben bang als me de volgende ochtend aankijkt dat
ze het in mijn ogen ziet.
We besluiten om haar nog niks te vertellen, we willen de tijd nemen om erover na te denken,
en we willen het gesprek met de oncoloog afwachten.
Binnen 3 weken, geef je leven, nieuw geluk, een nieuw kindje...en hoor je dat je je meisje
af moet geven.
Voor het eerst geef ik op...ik wil niet meer.
16 januari...een nummer...een dag.....ons leven nooit meer hetzelfde.


4 opmerkingen:

  1. Rillingen, kippenvel, machteloosheid,
    Oneerlijk, stilte en intens verdriet.....
    Xxxx

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik weet niet goed wat ik moet zeggen,
    Ik zou willen dat ik je kon helpen,
    Hartverscheurend...

    Ik denk aan jullie,
    Moniek.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Niet te bevatten. Kon iemand maar jullie pijn verminderen.Liefs Bregje

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Een bloedend hart, hier schieten woorden tekort ........

    BeantwoordenVerwijderen