Wat er ook gebeurt ik word nooit meer zo gelukkig....punt.
Maar ik weet ook dat mijn leven voor mij niets meer waard zou zijn als ik niet zou proberen
om weer een beetje geluk te voelen. Ik wil dansen...ik wil voelen dat ik leef..
En daarom ga ik door...en er zijn veel momenten dat ik me echt goed voel.
Maar tegelijkertijd voel ik me dan schuldig....naar Nina toe....het voelt als verraad.
Zij had haar leven nog te leven, niet ik....
Zo gaat het ook op fijne momenten...opeens voel je een glimlach opkomen.....belletjes
in je buik, je voelt je gelukkig.
Maar tegelijkertijd weet je dat je nog gelukkiger was geweest als Nina er bij was.
Hoe hard ik ook vecht....ik zal moeten accepteren dat ik voor de rest van mijn leven nooit meer het gevoel zal ervaren om helemaal gelukkig te zijn.
Vandaag was Bowie een dagje naar een pretpark, hij kwam thuis vol met verhalen....blij.
Terwijl we hem op bed leggen, klets hij nog volop verder over wat hij allemaal gedaan heeft.
Een uurtje later komt er een verdrietig jongetje naar beneden...huilend...kan amper uit zijn woorden komen...Mama ik wil zo graag weer Nina om alles mee te delen...alles was zoveel leuker met haar...
Mensen vertellen me dat het leven gewoon verder gaat...en dat doet het ook...misschien is dat wel het meest verdrietige.
Ons geluk heeft voor altijd een keerzijde.....
Respect voor hoe je schrijft..voel je dubbele gevoel
BeantwoordenVerwijderenEen keerzijde...hoe waar zijn je woorden. Het besef blijft zo hard! En natuurlijk draait de wereld door maar dat zegt niets over dat voor jou ergens de wereld echt wel even stil is blijven staan. Stapje voor stapje zul je weer een gelukkiger mens worden. Maar helemaal 'onbezonnen jezelf' zijn zal naar ik vermoed nooit meer terug komen. Tegen mij zegen mensen al dat ik niet meer dezelfde ben als vroeger. En ik heb geen kind verloren! Ik wens je alle sterkte en vooral heel veel liefde.
BeantwoordenVerwijderenLiefs,
Moniek.