5 jaar verder zijn we nu....
Zoveel verandert vanaf het moment dat we hoorden op die dag dat er een
tumor in je hoofd zat.
De wereld op zijn kop...nooit meer zorgeloos leven...geen sprookjes meer, niet meer
geloven in happy endings. Dat alles heeft kanker ons afgepakt, ons leven nooit meer hetzelfde.
We zijn nog steeds gelukkig...alleen dit geluk komt met pijn.
Alles...alles zou ik er voor geven om weer 5 jaar terug te gaan...het pad zou ik als het moest zo weer met je lopen...alleen met een andere afloop.
En natuurlijk weet ik dat iedereen een ander leven leefde 5 jaar geleden......iedereen maakt een reis...
niemand blijft hetzelfde.
Alleen is onze reis zwaar...en kwam de verandering zo snel.
En nu kan ik hier wel een heel verhaal gaan schrijven over de laatste 5 jaar over de pijn en het verdriet...en ook over de mooie dingen die er zijn gebeurt in die jaren, want die waren er.
Dat het ons veel mooie herinneringen heeft gegeven..dat het ons positief verandert heeft als mens.
Dat we kleinere dingen belangrijker vinden, dat we andere inzichten hebben gekregen ins ons leven en het leven en de mensen om ons heen.
Dat het ons "sterker" heeft gemaakt.
Maar ik wil geen mooie herinneringen.....ik wil jou.
Ik wil geen sterker mens zijn....liever was ik nog net zo naïef als vijf jaar geleden.
Een leven voor 30 maart 2010, en een leven na 30 maart 2010.
Voor altijd verandert...met een ding nog steeds hetzelfde.
De liefde die ik voel voor jou, mijn lieve meisje..toen... nu..voor altijd..
 |
| Nog onbezorgd genieten...hoe anders was het een paar weken later... |
Wat een treffend verhaal. Ik kan helaas de pijn niet voor jullie verzachten en de tijd ook niet terugdraaien. Ik zou dat graag voor jullie gedaan hebben. Ik vind dat jullie ondanks deze pijn en verdriet je er geweldig doorheen slaan. Koester die mooie herinneringen. Hanny
BeantwoordenVerwijderenLieve Marcha, Wat kan ik goed begrijpen dat je de tijd terug zou willen draaien, toch het positieve eruit halen zodat je verdriet een zachter plekje kan krijgen. Ik heb diep respect voor je en voor jullie als gezin. Je mag trots zijn. xxx Marianne
BeantwoordenVerwijderenWat je schrijft gaat recht mijn hart in, doorboort mijn hart.......ik ben daar nog niet, daar waar jij bent en niemand zou willen zijn........Het is zo zoals je t zegt.....en daar hebben jullie t mee te doen.....met geluk dat pijnlijk voelt.....dat je toch een vorm van geluk voelt geeft mij een bevreemdende hoop......Bedankt dat je dit bericht deze week schreef......het vulde voor mij de leegte van dit moment op gepaste wijze.....we waren 4 jaar geleden met jullie in Villa Pardoes, Noa onze dochter van inmiddels 6, is heel erg ziek nu en ook wij gaan haar verliezen.
BeantwoordenVerwijderenJe blog gaf en geeft wat kracht en inspiratie......dankjewel en veeeel liefs en sterkte!!!
Precies zoals je schrijft Marcha, Ik wil ook die herinneringen niet, ik wil Maryse terug. Maar we moeten het met de keiharde werkelijkheid doen. Die vreselijke hersentumoren hebben onze dochters afgenomen. Nu na bijna 7 maanden verder krijg ik een 'beetje' de controle over mezelf terug en kan ik er over praten zonder te huilen. Wat een tijd....teleurgesteld in het leven dat je dit als mens moet meemaken.
BeantwoordenVerwijderenHet is allemaal ook zo dubbel, het is ook zo moeilijk te begrijpen dat alles 'gewoon' doorgaat, dat willen we niet...maar het is een feit...hoe moeilijk ook. Voor altijd in ons hart. Lieve groet, Suzanne Wouters