Donker of licht?

December...

Een bijzondere maand, waarin we nog eens extra kunnen genieten
van de warmte van het bij elkaar zijn. We toveren onze huizen om
in glinsterende, verlichte paleisjes waar we de hele maand in weg kunnen kruipen.
Om tenslotte de laatste dagen van de maand vooral met elkaar door te brengen.
En proberen stil te staan bij het feit dat, samen zijn, gelukkig zijn,  het enige is wat telt.

Of december is die lange maand, waarop de dagen korter duren en de nachten langer.
Waar het buiten koud en guur is.
Waarin iedereen door rent om dat perfecte moment met elkaar te creëren.
En waar voor anderen de tijd stil lijkt te staan.
Want wat doet het er toe als je niet echt samen kunt zijn.

Van veel mensen heb ik al steun mogen ontvangen deze week, en ja voor ons is het deze
maand  moeilijker dan andere dagen.
We hebben besloten om deze maand op onze eigen manier door te komen, vechten.....er door heen gaan.
En stil staan bij de mooie momenten.  Geen kille koude maand met alleen verdriet.
Wel een huis met warmte, want de warmte zit gelukkig nog steeds in ons.
Maar zonder kerstboom en pracht en praal.
Dat was een ding van Nina en mij...nu even niet dus.

De eerste hobbel in de december maand was Sinterklaas. Hier konden we even omheen sluipen.
Omdat Bowie niet meer gelooft en Mick nog net te klein is.
Bowie gaf wel aan dat hij het fijn vond om een leuke avond samen te hebben.
Een lieve vriendin had eerder in de week wat cadeautjes en gedichten af te geven.
Op het laatste moment ben ik nog snel naar de winkel gegaan om ook iets voor Bowie te halen. een gezelschapsspel om de avond door te komen.
Dankzij een ietwat "fout" uitgevallen cadeautje en een avondvullend spel, hebben we onverwacht een
fijne avond gehad.
En ik kon alleen maar denken, wat zou Nina ook gelachen hebben en van de avond hebben genoten.
Ondanks het onmogelijke gemis dus toch een positieve gedachte.

Dit weekend was ook niet makkelijk, gisteren stond er een bijeenkomst voor ouders van een overleden kind
op de agenda. Georganiseerd door het Vokk.
Dit was voor ons de eerste keer, en misschien best snel na |Nina,s overlijden.
Maar ik kon niet wachten om te ervaren hoe het zou zijn om mensen te ontmoeten die meteen begrijpen wat je bedoelt.
Nog steeds krijg ik overweldigend veel steun van veel lieve mensen, waar ik ook heel erg veel aan heb.
En ik snap dat jullie het niet begrijpen hoe het voelt om een kind te verliezen, want dat doe ik zelf ook nog steeds niet.
Maar het voelde goed om even onder mensen te zijn die voelen wat ik voel.
Je hoeft niets uit te leggen en door de verbondenheid die er is ontstaan er al snel contacten
en goede gesprekken.
Het was even gewoon jezelf zijn in een rustgevende , mooie omgeving.
Wat ik ervan heb geleerd is dat je vooral moet rouwen op de manier die bij jou past en dat alles goed is.
Dankjewel Vokk, jullie doen ontzettend veel goed werk.

Vandaag 8 december is het wereld lichtjes dag, over de hele wereld worden er om 7 uur kaarsjes
aangestoken voor overleden kinderen.
Wij zijn uitgenodigd in de Cenakelkerk te Heiliglandstichting, we zullen dus heel erg dicht bij Nina zijn.
Als we vanavond een kaarsje voor haar aansteken, zullen onze gedachtes ook bij alle andere sterretjes,
elfjes en engelen zijn die ons veel te vroeg hebben moeten verlaten.