Vanmorgen stond eerst een moeilijk bezoek op het programma.
Ons lieve bijzondere meisjes heeft ons laten weten dat ze heel goed weet hoe ze haar naderend
afscheid voor zich ziet en welke ideeën ze daarbij heeft.
Daarom hadden we vanmorgen een afspraak met een uitvaartbegeleidster.
Natuurlijk heel bizar en ontzettend moeilijk om in dit stadium over deze dingen te moeten praten
maar zo fijn om dit samen met Nina te mogen doen zodat het ook echt haar afscheid word.....zo mooi om te zien hoe Nina al haar wensen bespreekt....en zo trots.
Maar ook zo moeilijk om het verdriet in haar ogen te zien , na een tijdje zegt ze ook zelf dat het genoeg is geweest, het is te zwaar, we hebben weer veel om over na te denken.
Onwerkelijk, maar dankbaar dat we ook dit stukje samen met haar mogen doen.
Nina was vooral erg moe de laatste weken, om te proberen of we haar een wat prettiger gevoel kunnen geven zijn we gestart met Dexamethason dit is een ontstekingsremmend middel dat er
voor zorgt dat ze zich wat beter kan gaan voelen en wat meer energie krijgt.
Langzaam maar zeker beginnen we hier de effecten van te zien.
Opeens zei ze vanmorgen...ik wil naar de sportdag!
Nou is dat vrij lastig omdat Nina maar voor een korte tijd rechtop kan zitten, maar waar een wil is is een weg.
En laat Nina nou precies weten wat ze wil, aan ons om de weg te zoeken.
Na wat creatief denken en de snelle medewerking van thuiszorgwinkel Pantein hebben we een groen crossbed voor haar kunnen regelen waarmee we naar buiten kunnen, een soort bakfiets alleen dan zonder fiets.
Heerlijk om er even uit te kunnen, op het sportveld aangekomen verzamelen zich al snel veel kinderen om Nina heen en ze geniet.
En ik ben weer trots...op haar..... omdat ze niet opgeeft....omdat ze blijft vechten......en nog elk moment van het leven wil genieten.......omdat ze is wie ze is.....
Bijzonder mooi!!!
