Niet voor ons, nooit meer...een nieuw begin..
Verder gaan kan niet...terug ook niet.
We staan stil...
December was moeilijk, maar met een doel.
We worstelen ons erdoor, we gaan er dwars doorheen.
Toen kwam Januari, dat begon stroef, want daar sta je weer met
beide benen op de grond.
Alles is weer gewoon, terug in de realiteit en even geen doel meer.
Omdat de Kameleon ging verhuizen, had Bowie 3 weken kerstvakantie.
Terugkijkend op deze 3 weken was het heerlijk om even echt tijd te hebben voor
elkaar.
Om veel samen te doen en er voor elkaar te zijn in deze moeilijke maand.
We hebben er van genoten.
Vandaag ging Bowie weer naar school, het was voor hem een mooie dag
met moeilijke momenten.
Afgelopen vrijdag mocht hij al op school komen om in zijn eigen klas
een hoekje voor Nina in te richten. Hij heeft een grappige foto van haar uitgezocht.
Een stralende Nina met haar koppie dat uit het badschuim komt gepiept.
Fijn dat hij haar zo wil zien.
Zijn nieuwe plekje in de klas is nu ook naast Nina.
Het doet pijn om hem verdriet te zien hebben, en het is moeilijk om er op zo'n moment
voor hem te zijn.
Als alle kinderen van de school bij elkaar zitten tijdens de opening voelt hij
hetzelfde als ik...
Nina is ook meegenomen naar de nieuwe school. Toen de Kameleon 10 jaar bestond is
door alle leerlingen van de school een mozaïek van een Kameleon gemaakt.
Samen met een paar vriendinnen en Bowie heb ik een kleine versie van deze Kameleon gemaakt.
Maar dan in Nina style, met tijgerstrepen en glittertjes en glimmers.
Hij heeft een mooi, geborgen plekje gekregen op de grote Kameleon.
Precies zoals Nina zich altijd gevoelt heeft op school, beschermd en bijzonder
en nu voor altijd met elkaar verbonden.
Sinds vorige week word er aan Nina's graf gewerkt.
De Heiliglandstichting is een natuurlijke begraafplaats, dit houd in dat alle graven
(tuingraven worden ze genoemd) worden gemaakt van een harde mergelsteen.
De vorm moet natuurlijk zijn, maar word wel naar onze wens gemaakt.
Omdat er een fundering moest worden gemaakt zijn alle bloemen, knuffels en knutsels
die op Nina's graf staan nu verwijdert.
Het is een vreemde aanblik, het zo vertrouwde plekje is nu weg en doet kil aan.
Zondag namen we Mick mee, hij keek verbijsterd naar de lege plek...Nina?
En hoe leg je dat dan uit.
Uiteindelijk moet het zo worden zoals we het ons al lang hebben voorgesteld
maar voor nu missen we onze vertrouwde unieke plekje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten