Zondagochtend..

Follow">http://www.bloglovin.com/blog/11123243/?claim=vxrjvxag3xa">Follow my blog with Bloglovin


Vandaag 4 maanden zonder jou...


Ons leven, mijn leven is nog steeds verre van wat het ooit was.
Geen houvast, vechten, overleven en soms maar gewoon doen.
Een ding begint een vaste vorm aan te nemen.
Elk weekend gaan we met zijn viertjes naar jou toe.
In het begin was het moeilijk, niet voor mij en Bas,
maar Bowie had het er erg moeilijk mee om naar jou toe te gaan.
Niet omdat hij niet bij je wilde zijn, maar ik denk dat voor Bowie
daar tekens het besef kwam dat je er echt niet meer bent.
De laatste weken verandert dat, hij gaat graag mee en is ook altijd blij als
we geweest zijn.
Voor Mick is het natuurlijk anders, hij gaat gewoon met ons mee. Voor hem is er nog geen echt besef.
Het ontroert me altijd wel, als we weggaan begint hij uit zichzelf te zwaaien en kushandjes te geven.
Laatst liepen we een keer zo weg en toen rende hij nog terug om even te zwaaien.
Het is nu precies zoals ik het gedacht had toen we dit plekje voor je uitzochten...zo
ver bij ons vandaan.
Vaak gaat Sennah mee, we wandelen eerst in de bossen, we ontdekken nieuwe
plekjes en dingen om te doen.
Als we dan naar jou gaan gaat het als vanzelf.
We zitten daar de jongens spelen wat, het voelt niet als iets wat moet.
Maar gewoon heel fijn om te doen, om weer allemaal samen te zijn.
Zo worden de zondagen langzaam toch fijne dagen, want jij bent er altijd bij.
Alleen een moment is zo moeilijk..de zondag ochtend...altijd samen met zijn
vijven in bed.
Dat ene moment in een week, waarop ik me eventjes de allerrijkste in de hele wereld
voelde.
Wat zal ik dat voor altijd missen.....

En de tijgertjes passen op Nina