Happy New Year

Wishing the rainbow

Jouw lieve grote zus...

Valencia...

Daar waar jij ook bent
Daar waar jij zo gelukkig was
Daar waar jij de hele dag een glimlach op je gezicht had
Daar waar jij sterker werd en ver weg was van je ziek zijn
Daar waar liefde ons omringde
Daar waar het voelt als thuis
Ons bijzonder plekje....... voor altijd alleen van ons.


Aan het begin van de zomervakantie hadden we nog geen plannen.
Bowie wilde graag weer naar Valencia, Bas was nog niet terug geweest in Spanje dus die wilde ook graag. Met de kerst was ik alleen naar Valencia geweest, en in de carnavals vakantie samen met de jongens.
Nu dus voor het eerst als gezin...en dat maakte het moeilijker dan de vorige keer.
Bewust van het feit dat ons gezin niet compleet was, dat maakte dat ik je nog meer miste.
Want wat hoorde jij er bij...voor het eerst zijn we deze keer niet naar de markt geweest.
Na een paar dagen kwam ik er achter dat je er wel bij was, want elke dag kwamen er kleine
seintjes. Liedjes op de radio, The eye of the tiger van Rocky, en van Kate Perry. Op 1 dag twee keer dat stomme liedje waar je Carlos altijd mee peste. Een klein jongetje dat voor onze neus zijn handdoek uitklopt...zijn tijger handdoek. Bowie en ik maakte een keer een lange wandeling, aan het eind stonden we op een brug, we draaien ons om en daar stond het in rode letters Nina hartje 27.Op de laatste dag van onze vakantie in Spanje was Bowie jarig....op 1 augustus is hij elf jaar geworden....even oud als Nina.
Over 44 dagen is hij precies zo oud als Nina was op de dag dat ze gestorven is.
Toch blijft ze voor altijd...zijn lieve grote zus.

Samen in Valencia waar we toen Bowie toen 3 jaar werd

 

Nooit meer....

4 juli 2013
's Morgens vroeg om 9 uur, de allerlaatste keer dat ik je kon aanraken.
De allerlaatste keer dat ik naar je kon kijken.
En toen ging je kist dicht.
Je nooit meer kunnen ruiken.
Je nooit meer kunnen voelen.
Je nooit meer kunnen zien.

365 dagen lang heb ik elke dag opnieuw die deksel dicht gedaan.
365 dagen lang heb ik je elke dag opnieuw begraven.
365 dagen lang zonder jou.

Een jaar lang, alles één keer gedaan, meegemaakt zonder jou.
Maar voor ons verandert er niets.
Het betekent niet dat het gemis minder word.
Het betekent niet dat de pijn minder word, of dat "het" een
plaatsje krijgt.
Het betekent niet dat we nu...verder kunnen
Het betekent niet "je hebt altijd de herinneringen nog".

Het betekent dat we al 365 dagen herinneringen maken zonder haar,
en elke dag is een dag meer met herinneringen waar zij niet meer bij hoort.
Het betekent elke dag een dag verder weg van haar.
Het betekent dat de pijn elke dag meer word.
Het betekent elke dag beseffen dat ze echt nooit meer terugkomt.
Het betekent elke dag voelen dat je hier nooit aan kunt en wilt wennen.
Het betekent hard vechten, alleen weet je soms even niet meer waarvoor.
Het betekent haar lieve stem nooit meer Mama kunnen horen zeggen.
Het betekent soms even gewoon niet meer verder willen.
Het betekent dat we nog lang niet klaar zijn met rouwen.
Het betekent dat we haar missen, elke dag een stukje meer missen.
Gewoon zoveel missen.....

Pure liefde

Jouw dood, zo oneerlijk, zo onbegrijpelijk, zo onnodig, zo onwerkelijk....
zo mooi....


27 juni 2013,
De laatste dag van jouw prachtige leven.
Jij was niet bang om dood te gaan, ik was wel bang voor jouw dood.
Hoe zou je dood gaan, wanneer zou je dood gaan, konden we er allemaal wel bij zijn.
Een paar weken eerder had je gevraagd of papa, mama, Bowie en op en oma bij je konden zijn
als het moment daar was.
Wanneer dat moment er was wisten wij niet, jij wel.
Tot in detail heb jij jouw moment gekozen. De hele dag was je rustig, je lag daar in je bed .
Af en toe opende je ogen, je keer starend voor je uit, geen lieve glimlachjes meer.
Rond half acht waren je twee lieve vriendinnetjes er, zij vertrokken en opa en oma kwamen binnen.
Opeens werd je wat onrustig, Nancy en ik gingen bij je zitten, je ademde moeilijker.
Marcha ik denk dat dit het moment is, zei Nancy.
We zijn allemaal om je heen gaan zitten, zoals jij wilde.
Ik zat voor je, keek je aan...voor de laatste keer....
Mijn hand op jouw hart....ik voelde onder mijn hand jou hart steeds langzamer kloppen
steeds zwakker.
Daar lag je alsof je sliep...en ik wilde het zo graag goed voor je doen er voor je zijn.
Jij bent zo sterk geweest, nu moest ik sterk zijn.
Terwijl je hart steeds langzamer ging kloppen, vertelde ik je keer op keer dat je mocht gaan.
Dat het goed was zo....en toen was je weg...meteen zo ver weg.
Ik heb je vastgehouden tot je koud aanvoelde, daarna hebben we je samen met iedereen die voor je gezorgd heeft gewassen, heel erg liefdevol We hebben je prinsessenjurk aan getrokken en je mooi gemaakt. Papa heeft je naar de woonkamer gedragen, je nog één keer vastgehouden. Jouw armpjes om hem heengeslagen.
Je ging zoals je was, mooi, lief, bijzonder.

Nu leef ik al een jaar zonder jou, ik heb geprobeerd door te gaan zonder jou.
Elke dag is het een strijd, mijn moederhart wil maar één ding.
Jou zoeken, jou vinden en dan voor altijd bij jou blijven.
Het leven zonder jou doet pijn, enorm veel pijn, maar ik zie en voel ook mooie dingen.
Elke dag een tweestrijd, niet kunnen en niet willen wennen aan het feit dat jij er niet meer bent.
Jij bent niet meer hier, dat weet ik.
Maar omdat jij nog zo doorleeft in de harten van veel mensen die nog dagelijks over je praten
voelt het alsof je nog leeft.

Lieve Nina,

Ik kan me het leven dat ik nog heb te leven niet voorstellen zonder jou.
Er komt een dag dat ik naar je mag gaan zoeken....en dan zal ik je vinden..
waar je ook bent...dat beloof ik je.
Tot die tijd is er maar een ding....pure liefde.
Mijn liefde voor jou...en jou liefde voor mij.

Mijn meisje...ik mis je...ik mis je
Je bent nu in mijn hart...voor altijd veilig

Alles...

Tot in de eeuwigheid....

Bijna een jaar zonder jou..

Ongelofelijk hoe snel de tijd gaat....
En dat er tijd voorbij gaat...
Voor mij staat de tijd stil vanaf het moment dat jou hart stopte met kloppen.
Achteruit kan niet meer, en vooruit lijkt niet te bestaan, alleen het hier en nu.
Bijna een jaar zonder jou..

Al wekenlang denk ik na over jou sterfdag, het liefst zou ik er aan voorbij gaan, gewoon
27 juni overslaan. Ik weet hoe je het leven moet vieren maar hoe herdenk je de dood?
Voor mij ben je ook nog steeds niet dood, het kan niet, in mijn gedachten ben je er nog.
Ik voel je, je bent niet dood, niet echt.
Maar toch kunnen we die dag niet overslaan.

Twee dagen geleden komt Bowie thuis, mama ik wil graag dat mijn vriendje erbij is vrijdag.
We hebben het er al samen zo een beetje over gehad...
Ik  vind het fijn als hij er is voor mij, voor als ik het een beetje moeilijk heb.
Maar ik wil wel graag alleen bij Nina zijn.
Dat voelt goed lieve Bowie.
Wij volgen zijn voorbeeld, 27 juni zijn we thuis iedereen die iets met ons wil delen
is meer dan welkom.
Nina is gestorven om acht uur s 'avonds, wij willen dan graag dichtbij haar zijn.
Wij zullen van half acht tot half negen bij Nina's graf zijn en we willen
dat moment graag alleen delen.

Denk vrijdag aan Nina, herinner haar hoe ze was, we vinden het fijn als je je gedachten met ons wilt delen, of ons je warmte wilt geven. Wij missen haar elke dag, elk uur elke minuut maar vrijdag nog meer.

 

Keerzijde...

Mijn leven was zeker mooier toen Nina er nog was, en met die wetenschap moet ik verder.
Wat er ook gebeurt ik word nooit meer zo gelukkig....punt.
Maar ik weet ook dat mijn leven voor mij niets  meer waard zou zijn als ik niet zou proberen
om weer een beetje geluk te voelen. Ik wil dansen...ik wil voelen dat ik leef..
En daarom ga ik door...en er zijn veel momenten dat ik me echt goed voel.
Maar tegelijkertijd voel ik me dan schuldig....naar Nina toe....het voelt als verraad.
Zij had haar leven nog te leven, niet ik....
Zo gaat het ook op fijne momenten...opeens voel je een glimlach opkomen.....belletjes
in je buik, je voelt je gelukkig.
Maar tegelijkertijd weet je dat je nog gelukkiger was geweest als Nina er bij was.
Hoe hard ik ook vecht....ik zal moeten accepteren dat ik voor de rest van mijn leven nooit meer het gevoel zal ervaren om helemaal gelukkig te zijn.
Vandaag was Bowie een dagje naar een pretpark, hij kwam thuis vol met verhalen....blij.
Terwijl we hem op bed leggen, klets hij nog volop verder over wat hij allemaal gedaan heeft.
Een uurtje later komt er een verdrietig jongetje naar beneden...huilend...kan amper uit zijn woorden komen...Mama ik wil zo graag weer Nina om alles mee te delen...alles was zoveel leuker met haar...
Mensen vertellen me dat het leven gewoon verder gaat...en dat doet het ook...misschien is dat wel het meest verdrietige.
Ons geluk heeft voor altijd een keerzijde.....

Omdat jij er was..

15 mei...1 jaar geleden.
We gingen samen op kamp van groep 8...achteraf de laatste 3 dagen dat wij nog samen
onbezorgd hebben kunnen leven. Wat ben ik dankbaar geweest hiervoor...en nog.
Drie onvergetelijke dagen waarop ik het gevoel had dat onze band nog sterker werd.
Ja je was moe, maar wat genoten we...samen.
s, Avonds bij het kampvuur...luisteren naar het geklets van de meiden...ons laatste ritje samen in de achtbaan, jij die alles zoals gewoonlijk in de gaten hield en overal bij werd betrokken.
Het deed me zo goed om te zien hoe jij "gewoon" bij de groep hoorde, gewoon Nina mocht zijn.
Ik heb nog steeds het gevoel dat je een doel had, mee op kamp...

Samen nog een keer in de achtbaan..16 mei 2013

Ik heb mezelf zo vaak afgevraagd, wil ik weten wanneer het moment daar is. Het moment waarop je achteruit gaat of misschien wel heel plots bij ons weg zou gaan. Toen heb ik vaak gedacht dat ik het wel zou willen weten. Hoeveel tijd we nog hadden, wat we nog met die tijd hadden kunnen.
Nu weet ik dat het zo goed was, we hebben er alles uitgehaald, elke dag onbezorgd en oprecht
genoten. We hebben geleefd...

De laatste 2 maanden van jouw leven.....ze waren zwaar...loslaten...onder ogen moeten zien dat we
alles heb gedaan wat mogelijk was.
En dat alles wat we je nu nog kunnen geven liefde is...bergen pure liefde.
De laatste 2 maanden van jouw leven, bijna elke minuut daarvan staat in mijn geheugen gegrift..
Ik beleef het nu opnieuw......ik voel het nu opnieuw....het is moeilijk.
Zwaarder dan een jaar geleden....want toen was jij nog bij mij.

1 mei

Nina's graf is klaar, bizar om te moeten zeggen...
Maar wij zijn er blij mee, het is precies geworden zoals wij het in gedachten hadden.
Het graf is aan de achterkant hoger...we willen haar beschermen.
Het  is ovaal van vorm wij zien het als onze armen...die haar omarmen...we houden haar vast...om
nooit meer los te laten.
Alles wat belangrijk is voor Nina heeft ze dicht bij zich, de Kameleon die de klas voor haar heeft gemaakt.
Een afdruk van een poot van de tijger die bij Nina was, bewaakt haar graf.
We hebben haar plekje zien veranderen van vrolijk en uitbundig in de zomer, naar triest
en druilerig in de herfst.
Kaal in de winter toen er aan haar graf gewerkt werd.
Nu is het lente, en het is af mooi zoals het is.
Het graf is nu van Nina en van ons.
Daarom hebben we 9 vakjes in de stenen laten aanbrengen, daar kan
iedereen die wil een klein cadeautje voor Nina achterlaten.
Bloemen neerzetten mag natuurlijk altijd. In onze gedachte blijft Nina veranderen,
daarom is er ook geen vaste grafsteen.

Het is nu vakantie, vorig jaar twijfelde we ontzettend of we met Nina weg zouden gaan in de meivakantie. Gelukkig haalde op het allerlaatste moment onze oncoloog ons over om toch te gaan.
Achteraf bleek het onze laatste vakantie samen te zijn.....
Deze meivakantie is dubbel moeilijk...omdat de laatste zo mooi en bijzonder was.
Maar ook omdat jij middenin deze vakantie jarig bent....1 mei.
Een aantal weken geleden kwam Bowie naar mij toe...Mama ik wil ergens met je over praten...
over, nou ja je weet wel..die dag..over een paar weken. Weet je wel, de dag dat Nina geboren is.
Wat gaan we dan doen?
We hebben eerst maar eens besproken hoe we "die dag" gaan benoemen. Vaak word het na het
overlijden van je kind een geboortedag genoemd. Als snel waren we het er over eens dat we dat niet gingen doen.
We hebben het gewoon over haar Verjaardag! Want dat is en blijft het!
Omdat jij gestopt bent met leven, wil dat niet zeggen dat jouw verjaardag niet meer bestaat.
Je bent ook helemaal niet gestopt met leven, in onze gedachten leef jij gewoon door...Je bent er alleen niet meer bij om de kaarsjes uit te blazen....
De dag dat jij geboren werd, was de meest bijzondere dag uit ons leven,een echte feestdag,
en dat blijft het voor altijd.
En hoe moeilijk het ook is lieverd, zonder jou, wij hebben besloten om donderdag een feestje te geven.
En dit feestje is voor jou, alleen voor jou...xxx

TijgerNina

Na drie verdrietige blogs nu weer wat mooi nieuws.
Op 21 december zijn er tijgertjes geboren bij circus Belly Wien.
Ons kerstcadeautje, van Nina??
In elk geval heel erg bijzonder...en misschien ook wel geen toeval.
We zijn dankbaar dat we ze regelmatig hebben mogen zien, en heel erg gelukkig
dat het circus besloten heeft om één tijgermeisje Nina te noemen.
Het is mooi dat Nina's circus zoveel voor ons blijft betekenen, het geeft ons
veel steun.
Het circus is vanaf vandaag weer aan het touren, dus als ze in de buurt zijn...
dan mag je Nina even bewonderen.
Als ze een beetje van Nina heeft meegekregen, dan word het een mooie, lieve, stoere tijger.
En voor nu...We proudly present...Tijger Nina!!!

Lucky en Nina

Met dank aan fotografie Esperanza voor de mooie foto's http://fotografie-esperanza.nl

Hoop en angst...

3 maanden hebben we, even lucht. Tijd om uit het dal te kruipen.
Maar dat gaat moeizaam, bij elke tegenslag die we  tot nu toe hadden konden we
onze schouders eronder zetten en vol goede moed proberen  om er een positieve
draai aan te geven.
Dat is nu onmogelijk, hier valt niets meer van te maken we hebben geen invloed meer
op het einde van de reis.
Het enige wat ons nog rest is om Nina's leven nog zo mooi mogelijk te maken....een sprookje.
Het kost heel veel moeite om weer kracht terug te winnen.
Moe verdrietig en verslagen...weggedrukt in een donker hoekje waar je niet meer uitkomt..
doelloos..

Met dat gevoel ga ik op reis naar Zuid-Afrika, waar Nina's grootste wens word vervuld door Make -a-wish, knuffelen met tijgers.
6 weken na de geboorte van Mick, 3 weken na het verwoestende nieuws komen we in
Zuid-Afrika aan. Moe..van alles.
Mede dankzij Collin, onze geweldige gids daar, beginnen we langzaam weer een beetje te genieten..
van elkaar,..en realiseren ons dat Nina er nog is en dat we in het nu moeten leven...elke dag.
De angst dat er elk moment wat kan gebeuren en dat ze zomaar van het een op het andere
moment kan overlijden verdwijnt ook een beetje.
Want...als je zover van huis bent...in een onbekend land...waar ons dappere meisje met een grote tijger speelt...en je ziet dat er niks fout gaat. Dan durf je weer een beetje te denken aan de toekomst.
Nina heeft ons daar laten zien dat zij er voor wil gaan....

Sterker komen we terug..we maken plannen, en gaan op zoek naar een stukje hoop.
Wat kunnen we nog doen om Nina gelukkig te maken, en wat kunnen wij doen om
misschien nog wat meer tijd te krijgen.
Elke dag worden we nu sterker en genieten we meer, de dag is voor pret en plezier, de
avonden voor verdriet. We gaan naar Valencia, op wintersport, we vieren haar tiende verjaardag grootst met familie en vrienden in Spanje. We creeeren een sprookje..herinneringen.

Tussendoor zoeken we, wat kunnen we nog voor haar doen om ervoor te zorgen dat ze zo lang mogelijk bij ons blijft. De reguliere geneeskunde gaat uit van het genezen van kinderen, als dat niet meer het geval is word er alleen nog gekeken naar kwaliteit van leven, pijnbestrijding. Heel erg belangrijk, maar als ouders staan we daar anders in, opgeven stoppen met vechten...het zit niet in ons systeem.

Soms lijkt het alleen maar een boze droom en sta ik mezelf toe om te denken dat er misschien wel een wonder gebeurt of dat ze bij de volgende scan zullen zeggen dat er een fout is gemaakt en dat het vlekje weg is....
Of dat Nina dat wonder is....want die verhalen kom je ook tegen..
Ik weet dat die gedachten niet reëel zijn, maar ze geven ons weer een stukje hoop, en hoop maakt het
overleven makkelijker.

De drie maanden gaan snel voorbij op 5 april gaan we samen met Nina naar het Radboud voor de uitslag van de scan. Een paar dagen eerder was met ons de uitslag al telefonisch besproken...de tumor is iets gegroeid maar niet veel....geen wonder...
Het verhaal naar Nina toe is ook besproken, we vertellen haar dat het plekje een tumor is, dat we gaan kijken of er nog behandelingen zijn, maar dat we het niet weten.
Nina is boos, verdrietig...ik wist het wel..ik ga dood...
We zeggen niets..we bevestigen niks en ontkennen niks....we geven Nina een kans om haar eigen pad te kiezen.
En wat dat word laat ze ons die dag duidelijk zien, geen twijfel mogelijk, voor niemand.
Op dezelfde dag is er ook een groot evenement op school, er word geld ingezameld voor stichting Opkikker. De hele dag is er een glazen huis met een veiling en s 'avonds word de uitslag bekend gemaakt.
Op weg naar huis is Nina verdrietig, we komen thuis en ze zegt niet veel. Plotseling zegt ze "Zo en nu wil ik naar school". We gaan, en we zien ons meisje daar haar beslissing nemen, ze feest mee en vol trots en stralend maakt ze het totaalbedrag bekend. Wij staan daar en huilen...trots.
Nina wil genieten...het leven vieren...en dat hebben we gedaan!

Deze laatste 3 blogs waren voor mij erg moeilijk om te schrijven, het gaat over een periode
waar ik liever nog niet of misschien wel helemaal nooit meer over na wil denken. Ik heb het nu toch gedaan omdat dit stukje voor jullie in Nina,s verhaal ontbrak.
Ik hoop ook dat het ouders die te horen krijgen dat ze hun kind gaan verliezen hoop geeft.
En dat ze toch nog durven verder te vechten, en daar is hoop voor nodig.

Hoe vertel je je kind....

Hoe kan je lichaam je zo in de steek laten..
Hoe kan je gevoel je zo in de steek laten...
Hoe kan het dat je niet meer bij je verstand kunt....
op het moment dat je  ze allemaal harder nodig hebt dan ooit...

De dag na het verschrikkelijke nieuws word ik wakker,
huilend, maar ik sta op. De kinderen moeten naar school.
Hoe ga ik alles bij elkaar houden, en mezelf.
Een geluk, nou ja geluk... hebben we, ik heb een flinke borstontsteking,
dus als de kinderen voorzichtig vragen wat er aan de hand is kunnen we
vertellen, dat ik goed ziek daarvan ben. En moe van wat er de afgelopen weken
allemaal gebeurt is. De bevalling, de dood van Mirabel.
De kinderen gaan naar school, alles gaat gewoon verder...
De volgende dagen zijn gevuld met verdriet, mezelf weer bij elkaar rapen als
de kinderen thuis zijn...om vervolgens weer in te storten als ze naar bed gaan.
We moeten nadenken en proberen te beslissen wat we Nina gaan vertellen.
En dat is heel erg moeilijk, alles in me schreeuwt....je gaat het haar niet vertellen,
het voelt niet goed. Welke ouder gaat zijn 9-jarige kind nou vertellen dat ze dood gaat.
maar we moeten proberen om ons eigen gevoel uit te schakelen...te denken
aan wat goed is voor Nina en voor Bowie.
Hoe gaat ze er mee om  als we haar vertellen dat ze dood gaat. We praten erover met het kleine groepje mensen dat op de hoogte is. We willen het Nina niet vertellen, niet iedereen is het hier mee eens. We proberen de consequenties voor Nina te overzien en voor ons zelf. We willen dat Nina gewoon Nina blijft voor anderen. We willen niet dat ze word nagewezen als dat kindje dat dood gaat.
Of dat zij en Bowie anders behandeld zullen worden. Maar het allerbelangrijkste is nemen we Nina haar geluk om nog te leven af..

Op vrijdag gaan we samen naar het Radboud voor een gesprek met de oncoloog. Ik vind het ontzettend moeilijk, ik zit vol met vragen maar kan mijn emoties niet bedwingen. Het word een moeilijk gesprek. Ik begrijp haar niet , of wil haar niet begrijpen. Ze verteld dingen die ik niet wil horen en geeft me boeken die ik niet wil lezen.
 Er is maar een vraag die ik haar keer op keer stel, kunnen jullie haar echt niet beter maken, alsjeblieft doe iets, help ons, help Nina. We  smeken haar om ons te vertellen hoe lang Nina nog heeft, |maar dat wil ze niet en dat kan ze niet. Uiteindelijk zegt ze dat ze denkt dat Nina kerst 2012 niet gaat halen. We vertellen haar dat we hebben besloten om niet tegen Nina te vertellen dat ze uitbehandeld is. Dr Gidding is het hier niet mee eens, het beleid is dat de kinderen word verteld dat ze dood zullen gaan. Ze verteld ons dat het zo mooi is om te zien hoe flexibel kinderen hier mee omgaan, dat ze niet bang zijn om dood te gaan en vaak nog mooie dingen met ons delen. Nou, Nina is niet zoals alle kinderen en er is niks moois aan om te zien hoe je kind met de dood omgaat. Omdat we aandringen komen we tot het volgende verhaal waar we ons allemaal in kunnen vinden. We zullen Nina vertellen dat de artsen op de scan een vlekje hebben gezien waarvan ze nu nog niet kennen vertellen wat het is, we  zullen een volgende scan over 3 maanden af moeten wachten om te kijken wat er met het vlekje gebeurt. Dit voelt goed, het is niet direct een leugen, en het geeft ons een paar maanden wat lucht. Op deze manier kunnen we onszelf weer
proberen bij elkaar te rapen, om Nina te geven wat ze zo hard heeft verdient...haar leven vieren..op de enige manier die we kennen..genieten van het leven en van elkaar!!


Life isn't about waiting for the storm to pass… It's about learning to dance in the rain.


Bas en ik hebben besloten dat we het haar op zondag gaan vertellen en dat ik het woord neem.
Ik heb een enorme knoop in mijn buik, en neem keer op keer het verhaal dat we haar willen vertellen in mijn hoofd door. Ik wil zo ontspannen mogelijk overkomen en niet emotioneel worden...
zwaar, want ik ben zo bang voor haar reactie. Ik stel het moment steeds uit...maar plotseling begin ik toch te vertellen. Nina luistert, haar eerste reactie is, pienter als ze is, ik dacht als dat er wat was, het duurde zo lang voor dat we de uitslag kregen. Ik benadruk nog eens dat dat alleen maar komt omdat ze niet zeker zijn over het vlekje en dat er daarom wat meer artsen
naar hebben gekeken. "Nou dat is mooi stom dan, hé. Dan moet ik zeker weer chemo". We proberen haar gerust te stellen en herhalen een paar keer dat we eerst de volgende scan moeten afwachten en dat alles tot die tijd nog onduidelijk. Nina lijkt hier genoegen mee te nemen, plots zegt ze ok, kunnen we dan nu een speurtocht door het huis gaan doen". Opgelucht dat ze het goed lijkt op te nemen beginnen we aan de speurtocht. Op het moment dat Bas even weg is komt Nina naar me toe en zegt heel kalm, Mama, ik wist wel dat het niet goed zou zijn, ik ga dood net zo als Bellie, ik weet het zeker......

Hoe vertel je iemand.....

16 januari 2012...op de hoogste toppen van ons geluk...
 viel ik zo hard naar beneden...en tot op de dag van vandaag
heb ik de bodem nog niet geraakt.
Ik zweef, ik rouw, durf niet met beide benen op de grond te staan
want daar is de werkelijkheid.

26 December 2011 de dag dat Mick geboren is, wat was jij trots lief meisje.
Wat waren we gelukkig, niets stond ons meer in de weg, we waren
niet te stoppen, dit was ons keerpunt.
Wij samen met zijn vijven.. konden de wereld aan.
29 December een deuk, een gat in ons geluk, Mirabel overlijd.
Geluk en verdriet, zo dicht bij elkaar...niet te bevatten.
4 januari staat er een mri gepland, die moeten we verzetten want
op die dag nemen we afscheid van Bellie.
Er word een nieuwe datum geprikt, vrijdag...de dertiende...schikt dat.
Tuurlijk, waarom niet, het is maar een nummer, het is maar een dag.

16 januari, de hele middag heb ik kraamvisite, er speelt een vriendje van
Bowie, ik ben blij, gelukkig, een trotse moeder.
Het is het eind van de middag, alleen mijn schoonzus is er nog.
Ik sta met Mick in mijn armen, de telefoon gaat..
Ik neem op...Met dr Gidding....het eerste wat ze zegt is.. Gefeliciteerd!
Yes, wat een goed nieuws, natuurlijk hadden we het al wel verwacht
dat de uitslag  goed zou zijn, maar het is fijn om te horen!
Nee zegt ze, ik bedoel gefeliciteerd met de geboorte van Mick.....
...en dan zegt ze het..
Ik bel ook voor de uitslag van de scan, en het is geen goed nieuws.
We hebben twee vlekjes gezien...het spijt me, het spijt me zo verschrikkelijk.
Ik weet wat dit betekent...ik hoor mezelf  roepen nee..nee ..ik begin te trillen,
iemand neemt Mick van me over. Nee, jullie moeten iets doen, we beginnen
nog wel een keer opnieuw met de chemo...ze moet beter worden.
De dokter blijft maar herhalen, het spijt me zo, het spijt me zo.
Ze spreekt met me af dat ze later op de avond teruggebeld.
Ik wil weg, ik ga naar boven waar de kinderen me niet kunnen zien.
Gelukkig waren ze niet bij me in de buurt toen er werd gebeld.
Ik val op mijn bed, en huil, schreeuw...stil...van binnen.
Mijn wereld stort in, ik zak weg in een zwart gat en kan alleen nog maar denken...
mijn kind, mijn Nina, mijn alles gaat dood.....ik kan niet zonder haar.

De rest van de avond gaat als een waas voorbij, ik herinner me alleen nog de pijn en flarden
van wat er gebeurd is die avond.
Bas kwam naar huis, papa en mama waren er, nadat de kinderen op bed lagen, heb ik nog wat mensen gebeld die op de hoogte gebracht moesten worden, dat waren er niet veel want we wilden het zo dicht mogelijk bij onszelf houden. Eerst nadenken...de oncoloog belt zoals afgesproken nog eens terug, nu om ook met Bas te spreken. We maken een afspraak om vrijdag naar het Radboud te komen met zijn tweeën voor een gesprek met haar.
En dan zijn we alleen, verslagen, kapot...
Ik weet niet hoe ik met Nina om moet gaan, ik ben bang als me de volgende ochtend aankijkt dat
ze het in mijn ogen ziet.
We besluiten om haar nog niks te vertellen, we willen de tijd nemen om erover na te denken,
en we willen het gesprek met de oncoloog afwachten.
Binnen 3 weken, geef je leven, nieuw geluk, een nieuw kindje...en hoor je dat je je meisje
af moet geven.
Voor het eerst geef ik op...ik wil niet meer.
16 januari...een nummer...een dag.....ons leven nooit meer hetzelfde.

Beschermd...

December voorbij, Januari een nieuw begin..
Niet voor ons, nooit meer...een nieuw begin..
Verder gaan kan niet...terug ook niet.
We staan stil...

December was moeilijk, maar met een doel.
We worstelen ons erdoor, we gaan er dwars doorheen.
Toen kwam Januari, dat begon stroef, want daar sta je weer met
beide benen op de grond.
Alles is weer gewoon, terug in de realiteit en even geen doel meer.

Omdat de Kameleon ging verhuizen, had Bowie 3 weken kerstvakantie.
Terugkijkend op deze 3 weken was het heerlijk om even echt tijd te hebben voor
elkaar.
Om veel samen te doen en er voor elkaar te zijn in deze moeilijke maand.
We hebben er van genoten.
Vandaag ging Bowie weer naar school, het was voor hem een mooie dag
met moeilijke momenten.
Afgelopen vrijdag mocht hij al op school komen om in zijn eigen klas
een hoekje voor Nina in te richten. Hij heeft een grappige foto van haar uitgezocht.
Een stralende Nina met haar koppie dat uit het badschuim komt gepiept.
Fijn dat hij haar zo wil zien.
Zijn nieuwe plekje in de klas is nu ook naast Nina.
Het doet pijn om hem verdriet te zien hebben, en het is moeilijk om er op zo'n moment
voor hem te zijn.
Als alle kinderen van de school bij elkaar zitten tijdens de opening voelt hij
hetzelfde als ik...

Nina is ook meegenomen naar de nieuwe school. Toen de Kameleon 10 jaar bestond is
door  alle leerlingen van de school een mozaïek van een Kameleon gemaakt.
Samen met een paar vriendinnen en Bowie heb ik een kleine  versie van deze Kameleon gemaakt.
Maar dan in Nina style, met tijgerstrepen en glittertjes en glimmers.
Hij heeft een mooi, geborgen plekje gekregen op de grote Kameleon.
Precies zoals Nina zich altijd gevoelt heeft op school, beschermd en bijzonder
en nu voor altijd met elkaar verbonden.

Sinds vorige week word er aan Nina's graf gewerkt.
De Heiliglandstichting is een natuurlijke begraafplaats, dit houd in dat alle graven
(tuingraven worden ze genoemd) worden gemaakt van een harde mergelsteen.
De vorm moet natuurlijk zijn, maar word wel naar onze wens gemaakt.
Omdat er een fundering moest worden gemaakt zijn alle bloemen, knuffels en knutsels
die op Nina's graf staan nu verwijdert.
Het is een vreemde aanblik, het zo vertrouwde plekje is nu weg en doet kil aan.
Zondag namen we Mick mee, hij keek verbijsterd naar de lege plek...Nina?
En hoe leg je dat dan uit.
Uiteindelijk moet het zo worden zoals we het ons al lang hebben voorgesteld
maar voor nu missen we onze vertrouwde unieke plekje.