Achtste groepers huilen niet...

Gisteren had ik een uitvaart.
Kan ik dit, wil ik dit. Niet lang getwijfeld.
Een afscheid is nooit makkelijk, en altijd verdrietig.
Er kunnen zijn voor iemand is fijn en voelt goed, daarom ging ik.
We namen afscheid van een bijzondere vrouw, iemands moeder.
Een dag na het overlijden van Nina 60 geworden, ook te vroeg gegaan.
Er waren nog meer overeenkomsten, hard gevochten, alles gegeven.
Genoten van het leven en onder alle omstandigheden positief gebleven.
Net zoals Nina had ze haar eigen afscheid voorbereid en de regie tot op
het laatst in eigen handen gehouden.
Het was een mooi, bijzonder afscheid.
En ja het was zwaar, met één heel erg moeilijk moment.
Aan het einde van de afscheidsdienst luisterden we naar het lied dat Nina's
klas zo mooi zong op haar begrafenis.....

Vandaag weer een klein stapje gemaakt.
Ik ben nog niet alleen naar Nina gegaan.
Vanochtend voor het eerst, alles voelde goed.
Ik rij weg bij Nina zet de radio en  de Googoo dolls zingen...

And I'd give up forever to touch you,
Cause I know that you feel me somehow.
You're the closest to heaven that I'll ever be,
And I don't want to go home right now.