Miss you....

Vandaag al 2 maanden zonder jou, het lijkt een eeuwigheid....ik hoop met heel mijn hart dat je gelukkig bent......daar waar je nu bent....tot in de eeuwigheid.

2 Maanden geleden stopte jij met ademen, toen werd het stil, stil in huis stil in mijn hart.
Even ging ik door in een roes, op de adrenaline die ik nog in me had.
Het was vakantie, je ging wel vaker weg, was overal en nergens.
Voor mij begon op het moment dat de school begon, ook het besef te komen dat je niet meer terugkwam, echt weg, voor altijd.
En toen kwam het verdriet.
Soms kort, soms lang,
Soms omdat ik je foto zie of omdat er een mooie herinnering voorbij komt.
Soms ook zomaar, onverwacht.
Het is ook niet erg om te huilen, het zijn allemaal tranen...voor jou. Die kunnen er niet genoeg stromen.
Hoe het voelt om jou te missen is niet te beschrijven, geen woord dat ik ken wat kan omschrijven wat ik voel. Het is een rauwe, scherpe, venijnige, pijn in mijn gevoel, in mijn hart.
Het is ook niet eens zo zeer het missen wat pijn doet, als eerder het constante verlangen naar jou.
Je bent mijn verslaving.
Het is ook eenzaam, ik mis jou op mijn eigen manier. Iedereen mist jou op zijn eigen manier dat maakt het moeilijk om te delen en daarom voelt het zo eenzaam.
Ik weet dat nu dat ik zonder jou kan, de wereld draait door, wij gaan door, ik adem door.
Ik weet dat ik kan....maar ik wil niet zonder jou.
Nina, nu is het genoeg geweest...kom terug!!
Ik mis je....
X