7 dagen...

De eerste week zonder jou...
Als in een roes is die voorbij gegaan, alles is nog heel onwerkelijk.
Het wil nog niet doordringen dat ik je nooit meer zie.
Hoe kan dat ook...wat is nooit meer...
Natuurlijk weet ik wat gemis is, en afscheid nemen van iets.
Maar hoe het voelt om datgene wat je het meest dierbaar is kwijt te raken, daar kun je je niet op voorbereiden.
Mijn lichaam doet pijn, ik heb verdriet, maar ik sta nog...wankel.
Soms gaat het goed,soms minder.
De momenten dat er vrienden zijn is fijn, ik kan alleen over Nina praten en iedereen luistert.
Het leid af van de werkelijkheid, en die is hard. Te hard om door te laten dringen.
Dus kies ik ervoor om me daar nog even van af te sluiten.
De dagelijkse dingen zijn lastig, maar niet onmogelijk.
Rommel wat rond in huis , en gelukkig lopen er hier ook nog steeds kaboutertjes rond.
Want echt gaan opruimen daar kan ik mezelf nog niet toe zetten.
Het klinkt misschien stom, maar wat het lastigste is zijn de boodschappen.
De afgelopen 3 jaar bepaalde jij zo'n beetje elke dag wat er op tafel kwam.
Iedere keer zocht ik naar nieuwe dingen die jou konden bekoren...en dat doe ik nu dus nog steeds.
In elke gang scannen mij ogen of jou dingen erbij staat, of ik iets kan vinden waar ik je blij mee kon maken.
Ik kom telkens terug met een tas aanzienlijk leger dan eerst!

Lieve Nina ik mis je...en tegelijkertijd koester ik je.
Ik hou van je
X Mama