Hoe gaat het met je?
Natuurlijk een terechte vraag, en wie tussen de regels door kan lezen weet het natuurlijk ook wel een beetje.
Maar ook een moeilijke vraag, ik moet mezelf het antwoord soms ook wel eens schuldig blijven
omdat het per dag en soms per uur anders voelt.
Nu precies een maand nadat Nina overleden is zijn er wel gevoelens die telkens terugkomen,
natuurlijk de pijn om het gemis van Nina, die is enorm en word met de dag erger.
Het constante verlangen naar Nina.
Maar daarnaast voel ik me vooral verward, stuurloos.
Ik wil haar ieder moment van de dag zoeken...maar weet dat ik haar niet zal vinden.
Ik wil vooruit kijken naar de toekomst....maar het liefst ren ik hard terug naar wat was.
Ik wil nieuwe plannen maken...maar niet zonder haar.
Ik wil weer genieten.....maar ik kan het niet.
Ik weet gewoonweg niet wat ik wil en wat ik moet, dat is het dus.
Ze zeggen....het heeft tijd nodig...dat zal ook wel.
Het is nog maar zo kort geleden....dat is het niet, voor mij is ze al veel te lang weg.
Als ik er zo over denk en het nu schrijf...denk ik dat ik maar verder ga met wat ik aan het doen was.
Stapje voor stapje.....
Stuurloos, pijn.... Wist ik maar hoe ik je zou kunnen helpen. Ik hoop dat het je sterkt dat ik en vele anderen een Nina denken.
BeantwoordenVerwijderenLiefs Breg
Lieve Marcha, als ik je pijn zou kunnen overnemen zou ik het meteen doen, maar helaas kan dat niet, ik wil wel tegen je zeggen dat je altijd welkom bent met deze hete dagen om even af te koelen. De deur staat open.
BeantwoordenVerwijderenLieve groetjes van Lucien, Julia, Rick en Claudia
Lieve Marcha,
BeantwoordenVerwijderenIk zag vanavond de post van het prachtige lied Reach for the rainbow via de VOKK op FB en kwam zo op je blog. Hoewel het gevoel van herkenning met onze eigen ervaring pijnlijk groot is weet ik nauwelijks wat te schrijven. Ben zeer onder de indruk van het kleine deel van dit blog wat ik tot nu toe heb gelezen.
De waarheid is rauw en vaak ondraaglijk groot, en tegelijk zijn er lichtpunten tussen al het verdriet. Het is en blijft verwarrend. In mijn ervaring worden goede momenten, dagen en perioden onvoorspelbaar afgewisseld met peilloze diepten en intens verdriet. Het verlangen naar wat ooit was; liever alle zorgen en onzekerheid met je zieke kind dan het gemis van datzelfde kind. De onomkeerbaarheid van tijd en de ongrijpbaarheid van leven en dood.
Ik wens jou en al je geliefden alle kracht en wijsheid om je verder door het leven te slaan en de herinnering aan Nina op waardige wijze levend te houden. Persoonlijk hebben mijn vrouw en ik tot nu toe veel steun gevonden in de bijeenkomsten voor ouders van overleden kinderen die door de VOKK worden georganiseerd, maar dat is volstrekt persoonlijk. Ik wens jullie in alle oprechtheid toe dat jullie ook een manier weten te vinden om dit verschrikkelijke verlies enigszins draaglijk te maken voor jezelf.
Nogmaals heel veel sterkte gewenst.
Jur, vader van Marnix*
Het gemis is nog steeds heel erg, en er is van alle kanten nog heel veel steun en stapje voor stapje kom je er !
BeantwoordenVerwijderenMarscha, je kunt dit niet sneller af leggen, dan door je gevoel te volgen... en dat je ritme te laten bepalen. Ik herken het gevoel maar voel het weer en leef met je mee, het is zo raar... Die diepe intense pijn.. En inderdaad je zou er zo graag voor weg rennen. of een winterslaap houden en niet meer wakker worden, Tenzij alles weer compleet is... Maar ook jij weet dat, dat niet kan en want er zijn nog twee kids, die je voor uittrekken.. en je afleiden al is het maar voor even... En hun ook de pijn niet gunt en laat voelen en beleven.. Het is niet gemakkelijk , het is zo zwaar . Maar toch zijn er dan weer van die kleine lichtpuntjes in de diepte van de stilte... Dat je tot rust komt en samen in gedachten en gevoel met NINA bent. Die zo warm en liefdevol zijn.. en je weer voor even KRACHT en MOED krijgt. en langzaam aan ... ja. Je gevoel is nu net zo n Jojo, die hapert, heel hard naar beneden valt en weer langzaam probeert op te rollen maar na een stukje weer naar beneden tolt. Het is uit balans. Ik zou het van je over willen nemen, ik kan het dragen en weet wat het doet. en weet dat je toch uit dat,zwarte gat komt. Maar dan zou jij de pijn, en toch al het mooie van die pijn dat toch zo diep is moeten missen en niet mee maken.. Want een Mens is zo krachtig, zo puur. je staat er ooit van te kijken.. Je denkt ik kan dit niet allemaal dragen.en toch, Ja je kunt het.Maar laat het over je heen komen en voel, jij bepaalt het tempo. en zo verzacht het dan toch de pijn.
BeantwoordenVerwijderenMarsha, laat je verwarmen door de zonnestralen.
Liefs..
lieve Marscha,
VerwijderenDe donkere tunnel vol met hobbels, en moeilijke paden, lijkt en is eindeloos. Het gemis wordt met de minuut groter terwijl de wereld gewoon door blijft draaien,...het donkere blijft ondanks kleine lichtpuntjes, ga de donkere tunnel in samen met al je lieve mensen om je heen, met liefde kracht en steun kunnen jullie dit stapje voor stapje aan, het is een zeer lange weg welke je moet aangaan, om dit onmogelijke grote verdriet te verwerken, om samen naar het licht te zoeken, zodat mooie herinneringen de overhand gaan krijgen, heel veel liefs van Miëlla