Je bereid je voor op een enorm verdriet een, een groot gemis,
en dat is er ook, maar het is zo groot dat het niet te bevatten is.
Dat het soms niet waar lijkt dat ze er niet meer is.
Alsof ze een paar dagen logeren is en straks weer thuis komt.
Vanmorgen hebben ze Nina's bed opgehaald en nog dozen vol met spullen
van sondevoeding en andere dingen die ze de laatste weken nodig had.
Een heel groot contrast met het gevoel dat ik heb dat ze terug komt.
Want met het opruimen van die spullen voelt het ook alsof je Nina naar buiten veegt.
Maar ook de kanker het ziek zijn gaat hiermee je huis uit, maar nooit je leven.... daarvoor zijn de littekens die deze kutziekte heeft achtergelaten te groot.
Van te voren heb ik lang nagedacht wat ik hiermee zou doen....het bed opruimen...dat 3 jaar lang zo'n prominente plek in ons huis innam.
Het zou een grote leegte achterlaten, ik vond het zo moeilijk dat ik er maar niet meer over nadacht en mijn gevoel probeerde te volgen als het zover was.
Het bed verhuisde al samen met Nina naar de huiskamer toen ze overleed, en de woonkeuken waar Nina eerst stond was al snel weer een fijn plekje.
Daarom maar besloten om ook alle andere dingen die te maken hebben met haar ziek zijn weg te doen, als je een pleister langzaam van een wond aftrekt doet het ook teveel pijn.
Vanmiddag nog samen met een lieve vriendin naar Nina geweest, wat voelt het toch fijn om daar te zijn, het is echt haar plekje...het is thuis.
Lekker rondgewandeld in het koele bos en zelfs nog een hertje gezien.
Vanavond was de fotografe er die foto's bij de uitvaart heeft gemaakt.
Samen met haar een selectie gemaakt van de foto's die in het boek moeten komen.
Geen moment spijt van dat we hier voor gekozen hebben, het zijn prachtige foto's
die de herinnering aan een mooie dag zullen ondersteunen.
We maken van alles foto's, van de geboorte van je kind, van iedere mijlpaal in zijn leven, van elke verjaardag.
Waarom dan niet van hun dood zijn en afscheid?
Tsja, precies wat Nina zou zeggen...waarom niet!?!
Nina's bed, haar veilige plekje de laatste drie jaar. |
Jullie kennen me niet..heb via iemand anders gehoord van jullie ellende...
BeantwoordenVerwijderenWat hebben jullie het geweldig gedaan. .tot aan het laatste moment genoten van jullie Prinses...
Dat kan ik alleen al uit je blog opmaken..
Ik kan jullie alleen maar sterkte wensen en ik hoop dar jullie de kracht krijgen die Jullie prinses ook had om te genieten van de kleine en mooie dingen in het verder gezinsleven.
Het zal niet meevallen zonder Nina maar ze blijft voor altijd in juliie immens grote hart.....
Heel heel veel sterkte. Wat zal het ontzettend zwaar zijn.
BeantwoordenVerwijderenWat heeft Nina Mill sterk en een gemaakt.
Wat hebben we er veel van geleerd.
Maar wat nog een lange weg van verdriet
Lieve Nina........
BeantwoordenVerwijderenWat moeilijk om op te ruimen. Ik hoop zo dat jullie de zon niet alleen zien, maar ook weer gaan voelen. En ik weet dat dat ook weer gaat lukken met die twee mooie mannen van jullie, maar wanneer..........
BeantwoordenVerwijderenHet is jullie in ieder geval van harte gegund.
Liefs Rogier, Bregje, Sterre en Mex
Gisteren logeerde ons neefje Aron bij ons. Hij zag het kaartje van Nina op de kast staan en vertelde dat hij over haar had gehoord. Een vriend van hem zat bij Nina in de klas. Het is ook alweer 7 jaar geleden dat Aron zijn grote broer Iwan verloor aan deze verschrikkelijke ziekte. Hoe klein kan de wereld soms zijn, maar vooral hoe oneerlijk ook... Mooi geschreven weer Marcha!
BeantwoordenVerwijderen