Bowie

Onze lieve Bowie, wat moet het moeilijk voor hem zijn.
Net zoals wij heeft hij zolang gehoopt, gedacht, gewenst dat Nina weer beter zou worden.
Maar ik denk vooral dat alles weer "normaal" zou worden.
Zijn grootste angst was dat mama weer lang naar het ziekenhuis zou moeten en dat Nina niet beter zou worden, dat ze dood zou gaan.
Die angsten heeft hij wel eens uitgesproken, de laatste tijd praat hij vaker over zijn gevoelens en uit hij zich meer.
Dat sterkt me in het gevoel dat het wel goed met hem komt, maar wat heeft hij het zwaar.
Toen we hem woensdag vertelden dat hij zijn zusje ging verliezen was hij stuk van verdriet, aan een stuk alleen maar gehuild.
Gelukkig zijn kinderen flexibel en kunnen ze dingen even makkelijk ergens parkeren en gewoon weer verder gaan met hun leven.
Het is ook bijzonder om te zien hoe hij dingen bespreekbaar voor ons maakt door gewoon nergens over na te denken. Zo zei ik gisteren tegen Nina, "He Nina je krijgt weer spekjes op je billen" en dan zegt Bowie "Ja, alleen jammer dat ze er niks meer aan heeft!" Dat hij er op zo'n gewone, luchtige manier  mee omgaat maakt het voor ons makkelijker om er met Bowie en Nina over te praten.
Ik weet dat we ons best doen, maar ik kan niet voorkomen dat hij gewoon de minste aandacht krijgt.
Nina komt nu natuurlijk op de eerste plaats  en heeft veel verzorging nodig en Mick pakt gewoon zijn aandacht.
Ik praat hier ook met hem over en hij zegt dat hij het begrijpt en dat ik het goed doe...wijze woorden
voor een ventje van 9...te wijs.
Wat ook moeilijk is voor hem is hoe hij met Nina om moet gaan, hij wil haar troosten maar weet niet hoe.
Hij wil wat met haar doen, maar weet niet wat.
Misschien is het voor Nina wel het fijnste dat hij gewoon Bowie is.
Wat doet hij zijn best, onze lieve Bowie.