Na een fijn en relaxt weekend begon de week weer. Meestal word Nina s'morgens
langzaam wakker en blijft nog wat doezelen .
Nadat ik Bowie naar school heb gebracht halen we haar naar beneden om haar te verzorgen.
Zo ook vanmorgen, eerst nog even lekker gekletst in bed en Chantal (van de Kinderthuiszorg) vertelt over het weekend. Ik draag haar in mijn armen de trap af, en het voelde al anders dan anders. Als ik bijna beneden ben zakt ze plots in mijn armen in elkaar...slap.
We leggen haar op bed en ik zie haar stoppen met ademen, heel even is ze weg en plots een diepe zucht en ze is er weer. Mama loop is door..ik wil liggen zegt ze. Ze weet helemaal niet wat er zojuist gebeurt is. Ze kijkt grauw en valt in een diepe slaap. De huisarts komt snel langs, controles zijn goed, dat geeft me voor even een gerust gevoel.
Bas is inmiddels ook thuis en met zijn drieën zitten we bij Nina wanneer langzaam doordringt dat we haar bijna kwijt waren. De rest van de dag slaapt ze veel, haar kleur trekt wat bij. Nadat Bowie uit school kwam reageerde ze heel goed op hem ze blijft wakker en praat weer wat helderder. Vanavond slaapt Nina beneden, ik ben bang dat dat ook zo blijft. Weer een stukje loslaten, niet meer de hele nacht haar warme lijfje tegen me aan, haar hand in de mijne.
Het beeld van Nina staat de hele dag op mijn netvlies gebrand....de film speelt telkens opnieuw af.
We stonden erbij en keken ernaar...we deden niets zoals afgesproken....maar wat kost dat een kracht.
Elke vezel in je lichaam wil iets doen om haar te helpen.
Maar Nina mag zelf kiezen....het is haar leven.
En het lijkt erop dat ze nog even wil blijven.
Het weekend hield me even bezig, ik ben veel met Nina bezig, maar was even niet op jullie blog geweest. Ik mekte aan mezelf dat ik ging denken dat het allemaal weer gewoon goed was met Nina. En nu lees ik dit bericht; oh, het raakt me. Lieve lieverds. Ik ben op afstand even heel dichtbij jullie. Veel liefs, Mirjam
BeantwoordenVerwijderenLieve Marcha, jullie zijn dagelijks in onze gedachten en gesprekken. Ik lees je blogs en heb geen woorden beschikbaar om te reageren. Volgens mij zit het tijgerschap in jullie genen. Grote knuffel, Erika
BeantwoordenVerwijderenHet is toch vreselijk dat niet iedereen de zelfde kansen krijgt in het leven. Dat iedereen een andere hoeveelheid geluk word gegeven... Vooral kinderen die zouden er toch niet op zo'n jonge leeftijd mee moeten geconfronteerd worden dat het leven eindig is. Doodgaan is toch iets wat je doet als je heel erg oud bent!!! Het is ook niet in woorden te vatten. Ik word er zelfs boos om, maar wat schiet ik daar mee op.
BeantwoordenVerwijderenIk voel jullie verdriet in elke zin die ik lees. Ik voel met jullie mee. Te zwaar voor woorden en voor een buitenstaander niet te bevatten.
Heel veel liefde voor Nina!
P.s. wat een prachtige foto van Nina!!! Wat een prachtig kind!!!