Nina Ballerina

Na de eerste week waarin we onder ogen moesten zien dat Nina niet meer op zou knappen en dat ze begonnen is aan het laatste stukje van haar leven, is alles in een sneltreinvaart gegaan.
Zoveel dingen om te regelen, te bespreken, te beslissen.
Bijna geen tijd om emoties en gevoelens toe te laten.
Nu alle weer wat op zijn is komt alles harder binnen, op vaak onverwachte momenten.

Vandaag was een drukke dag, voor mij maar ook voor Nina.
Maar ook een fijne dag, s'ochtends heeft Nina samen met Petra een mooie herinnering voor ons geknutseld en in de middag kreeg Nina bezoek van haar vriendinnetjes uit Friesland.
Rond 5 uur kwam het balletklasje van Nina even langs, Nina zit al vanaf dat we in Mill wonen op dezelfde balletklas waar ze trouw iedere week naar toe ging.
Alleen tijdens de chemokuren lukte het haar niet om te komen, maar daarna zette ze weer lekker door, wat niet altijd even makkelijk voor haar was.
Vanmiddag voor het eerst met dat groepje meisjes om Nina heen realiseerde ik me dat het een
definitief afscheid was...Nina zal nooit meer dansen....en haar plekje in dat groepje blijft voor altijd leeg.....en dat doet pijn...temeer omdat ik aan Nina zag dat zij het ook zo voelde.
De komende tijd zullen er meer mensen en kinderen voor altijd afscheid van haar komen nemen.
Het is moeilijk om hier mee om te gaan, net doen alsof er nog een volgende keer komt dat je elkaar ziet gaat op een gegeven moment ook niet meer.
Konden we maar gewoon zeg Houdoe, het was gezellig tot de volgende keer.

Nina na haar balletvoorstelling in de schouwburg van Cuijk, moe maar blij

 

Vanavond was er een samenkomst op school met alle ouders van Nina's klas,
De ouders werden bijgepraat over de gebeurtenissen van de afgelopen week,
en hoe er in de klas en school mee om word gegaan.
Er was ruimte voor vragen die leefden onder de ouders. Ik was zelf ook bij dat samenzijn aanwezig
heb lang getwijfeld of ik zou gaan maar ik ben nu blij dat ik er voor gekozen heb om dat wel te doen.
Ik vond het vooral fijn om alle ouders even gezien te hebben even met ze te kunnen lachen,
maar ook te kunnen huilen. Maar ook dat ze nu weten dat we ook nog "gewoon" Marcha, Bas, Nina,
Bowie en Mick zijn.
Dat in ons huis heel erg veel verdriet is......maar nog meer warmte, geluk, en
liefde.