Raar.....

Vanmorgen werd Nina wakker met een grote glimlach op haar gezicht..... Mama de tijger was lief hé?!
Nou vind ik alles en iedereen lief die mijn meisje gelukkig maakt, maar ik begrijp helemaal wat ze bedoeld.
Echter soms lopen de emoties zo snel door elkaar dat het voor mij moeilijk is om telkens om te schakelen, kan me niet indenken hoe dat voor een meisje van 11 moet zijn.
Gistermiddag waren we in een roes van geluk, maar een paar uur eerder had Nina iets heel anders te verwerken.
Nadat we Nina hadden verteld dat ze niet meer beter kon worden begon ze al snel te praten over haar afscheid en hoe ze dat voor zich zag.
Bijna het eerste wat ze vroeg was, mag ik samen met Mette de kist beschilderen.
Omdat ik al langer aan het idee heb kunnen wennen dat we een keer haar afscheid moesten
voorbereiden had ik al vaker mijn gedachten daar over laten gaan.
Zo zag ik het ook voor me dat we samen haar kist zouden oppimpen, dus ik was blij dat Nina het ook zo wenste.
Vrijdag hebben we samen de mooiste kist uitgezocht en die werd gistermorgen bezorgt.
We waren allemaal een beetje zenuwachtig en we hebben met Nina besproken hoe we het gingen doen. Ze wilde graag 1 keer de kist in zijn geheel zien en daarna moest hij weg, de deksel laten we staan bij Nina zodat ze vast kan bedenken wat ze ermee wil gaan doen.
De kist zelf staat nu bij ons in de woonkamer, ik realiseer me dat dat waarschijnlijk voor de meeste
van jullie heel bizar, eng of raar is.
Maar al snel kwam ik tot de conclusie dat we het niet beter hadden kunnen doen, we vinden de kist allemaal mooi, hij is ook heel bijzonder, en doordat hij nu al hier is word hij stukje bij beetje van ons.
We gaan hem mooi maken en als dat klaar is zetten we hem weg en hoeven we er niet meer aan te denken.
Is het raar dat we hier zo mee omgaan.....als we wachten tot het zover is en de  dan komt er iets nieuws en onbekends in ons huis.
Waar we Nina dan in moeten leggen....
Dat lijkt mij pas raar!