Trotse ouders.

Vanmorgen rinkelde de telefoon aan een stuk door...we nemen niet op....te druk met de laatste dingen regelen.
De kaartjes zijn klaar en ze zijn heel mooi geworden. Geen verdrietig kaartje, je word er blij van..hoop ik.
Natuurlijk was er te weinig plek op het kaartje, we wilden zoveel meer Nina laten zien.
Te weinig tijd tijdens de herdenking, we willen zoveel meer muziek laten horen die past bij hoe we ons voelen, en zoveel meer over ons meisje vertellen. Dagen lang....
We zullen ons donderdag inhouden, maar laat ons daarna vertellen over Nina...zoveel als we willen....zolang als we willen..
Morgenvroeg gaan we nog de locatie voor het afscheid bekijken en nog wat dingen afhandelen
en daarna willen we rust, de deur gaat op slot!
Alleen zijn bij ons wonder, de laatste dagen.

Vanmiddag waren we nog een keer bij de tijgers van Belly, Saskia lag op het gras en ik mocht met haar knuffelen. Op dat moment voelde ik Nina zo dicht bij me, het gevoel dat we hadden toen Saskia bij ons thuis was kwam weer helemaal terug.
Wat ben ik blij dat ze er waren, nu ik terug kijk hebben ze ons door die eerste zware dagen gesleept.
Nina's tijgers waren dicht bij ons en iedereen was bezig met het circus.
Vrienden en familie die bij ons langskwamen waren verdrietig, maar ook blij, want ze gingen naar het circus, voelen wat Nina voelde, even dicht bij haar zijn, er voor Nina zijn.
En wat gingen er veel mensen voor Nina, als eerbetoon aan haar.
De eerste dagen was het druk maar vandaag zat het bomvol, er werden nog extra stoelen bijgezet.
Wat een eerbetoon voor zo'n klein lief meisje, geen afscheid van een dag maar van een week,
zoals het een echte prinses betaamt!

Namens ons als trotse ouders, iedereen bedankt dat jullie ons meisje op deze manier hebben herdacht!!!
XXX